Μαθαίνοντας για τη ζωή-1190

Μαθαίνοντας για τη ζωή. Στη South Malton Street στο Λονδίνο, ένα κυριακάτικο πρωινό.

Σαν δυο κόκκινες σκιές, η μια μεγάλη, η άλλη μικρή, τους έβλεπα μπροστά μου, στην ερημιά ενός κυριακάτικου πρωινού. Είχα βγει πολύ νωρίς στο δρόμο, είχα μία Κυριακή στο Λονδίνο και απολάμβανα τον περίπατο χωρίς πολυκοσμία και κίνηση. Απορροφημένος στις σκέψεις μου, στην αρχή δεν τους έδωσα σημασία, αλλά ξαφνικά άρχισα να τους παρακολουθώ γιατί ήμασταν οι μόνοι που είχαμε το δρόμο για την απόλαυσή μας. Δεν ξέρω αν με πρόσεξαν εκείνοι, ήμουν μερικά βήματα πίσω, αλλά αν είχαν αντιληφθεί την παρουσία μου, δεν το έδειξαν. Ίσως τους άρεσε αυτή η συνενοχή.

Μου έκανε εντύπωση το κόκκινο χρώμα. Ο παππούς -έτσι συμπέρανα- φορούσε ένα κατακόκκινο πανωφόρι, που θα μπορούσε να είναι του Αϊ-Βασίλη, και στο κεφάλι είχε ένα κόκκινο σκουφί. Το κοριτσάκι, η εγγονή –έτσι συμπέρανα– που θα ήταν 7-8 ετών, φορούσε ένα κόκκινο ελαφρύ σακάκι και από μέσα κόκκινο (πιο έντονο) πουκάμισο που το συνδύαζε με κόκκινες κάλτσες. Υπήρχε μία αρμονία ανάμεσά τους, έβλεπα ολοζώντανο ένα κόσμο. Ήταν μια σχέση χτισμένη.

Θυμάμαι τη μουσικότητα της λέξης «responsibility» και πόσο καθαρά ακούστηκε, με φυσικότητα και αγάπη, σαν να ήταν μια λέξη από ένα παραμύθι.

 

Ο Ιακωβίδης και ο Λύτρας συγκινήθηκαν από τη σχέση παππούδων και εγγονιών

Ο Ιακωβίδης και ο Λύτρας συγκινήθηκαν από τη σχέση παππούδων και εγγονιών.

Αυτό που μου άρεσε ήταν οι σιωπές. Ακολουθούσαμε την ίδια πορεία, οι τρεις μας, χωρίς να το έχουμε συνεννοηθεί, για περίπου 500 μέτρα, και προσπάθησα να μετριάσω το βηματισμό μου, ώστε να μην τους χάσω. Ένιωσα μια περίεργη συγγένεια όχι τόσο για το θέαμα που εμφάνιζαν (που κι αυτό ήταν επίσης τρυφερό και παράδοξο μαζί) όσο γι’ αυτό που ένιωθα ότι υπήρχε. Κάτι πολύ βαθύ, στέρεο, γνήσιο. Δεν υπήρχε τίποτε που μπορούσε να μπει ανάμεσα. Πρόσεξα τον τρόπο που το κοριτσάκι αποζητούσε και πάλι το χέρι του παππού της, κάθε φορά που έπρεπε να σπάσουν το σφιχταγκάλιασμα των χεριών τους, και είδα πόσο ωραία κούμπωνε το μικρό χεράκι στην παλάμη-αγκαλιά. Έβλεπε κάποιος τη θερμοκρασία.

Λίγο παρακάτω, σε ένα φανάρι που περίμενα μαζί τους έως ότου ανάψει το πράσινο για τους πεζούς σε έναν παντελώς έρημο εκείνη την ώρα δρόμο, άκουσα για πρώτη φορά τη φωνή τους. Ο παππούς με το όμορφο πανωφόρι συνέχιζε μία συζήτηση που είχαν αρχίσει προφανώς πολύ πιο νωρίς, γιατί εξηγούσε στην εγγονή του μερικά πράγματα με έναν τόνο ήρεμο, αλλά αποφασιστικό. Ήταν σαν ένας δάσκαλος από πάντα, με μία θερμότητα που με εξέπληξε.

Έπιασα δυο-τρία πράγματα από όσα της έλεγε και μου έμεινε η λέξη «ευθύνη». Πραγματικά, δεν το περίμενα. Θυμάμαι τη μουσικότητα της λέξης «responsibility» και πόσο καθαρά ακούστηκε, με φυσικότητα και αγάπη, σαν να ήταν μια λέξη από ένα παραμύθι. Η φωνή του παππού έδειχνε έναν άνθρωπο σοφό, όπως σοφός είναι κάθε άνθρωπος που έχει την ανάγκη να μοιραστεί, να δώσει και να μεταγγίσει. Το κοριτσάκι δεν το άκουσα καθαρά, αλλά η δική του φωνή ήταν σαν ένα φυσικό συμπλήρωμα στη σπηλαιώδη, γεμάτη ασφάλεια, φωνή του παππού της.

Μετά τους έχασα. Ένιωθα ότι ήδη είχα κάνει κατάχρηση. Καθώς τους άφησα πια να απολαύσουν το υπόλοιπο πρωινό της Κυριακής, τους ευχαρίστησα σιωπηλά για όσα λεπτά της ώρας μοιραστήκαμε. Ήταν και για μένα ένας εκπαιδευτικός περίπατος.

papeg1

Αυτές οι στιγμές δεν ξεχνιούνται. Από τον Norman Rockwell / Αυτοί που μένουν πίσω. Με το θερμό συναισθηματισμό του Norman Rockwell

Διαβάστε ακόμα: Νίκος Νυφούδης & Billie – «Μπαμπά, μην τρέχεις!»

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top