Ο Ψινάκης ευρωβουλευτής; «Άσε μας, κουκλίτσα μου»

Τα λούμπεν γκλάμουρ της δεκαετίας του ’90, ζητά τώρα τη ψήφο μας στις Ευρωεκλογές. (Φωτό: George Vitsaras / SOOC).

Υπάρχει μια λεπτή γραμμή που χωρίζει το κοινωνιοπαθές ψώνιο από τον αριβίστα. Στην πρώτη περίπτωση έχεις να κάνεις με άτομο του οποίου η αμυγδαλή του εγκεφάλου έχει νεκρωθεί, δεν παράγει συναισθήματα για τους γύρω του και διαμορφώνει έναν κόσμο μέσα στον δικό του (κλασικός σολιψισμός). Είναι ο άνθρωπος που βερεσέ δεν δίνει σε κανέναν, αλλά όλο αφήνει βερεσέδια.

Στην δεύτερη περίπτωση, όμως, την πλέον επικίνδυνη για το κοινωνικό σώμα και τον δημόσιο διάλογο, αυτά τα άτομα, με τρόπο ανερμάτιστο και ιδιαζόντως εγωκεντρικό, θεωρούν πως τους έχουμε υποχρέωση και οφείλουμε να δεχόμαστε ό,τι και να κάνουν (ή δεν κάνουν). Κι επειδή όλος αυτός ο πρόλογος έχει να κάνει με το νέο πολιτικό σχηματισμό του ερίτιμου Ηλία Ψινάκη, θα έφτανε μια φράση που και ο ίδιος χρησιμοποιεί συχνά πυκνά: «άσε μας, κουκλίτσα μου».

Ο Ψινάκης ως Δήμαρχος ήταν η επιτομή του φαίνεσθαι. Αντιμέτωπος με δυσκολίες, πνίγηκε στα ρηχά και φάνηκε ολίγιστος στην τραγωδία του περασμένου καλοκαιριού. Βαρύνεται όχι μόνο με αβελτηρίες ως προς την άσκηση των καθηκόντων του, αλλά και για μια -άσχετη με τα καθήκοντα του- αισθητική βαλκανικού γκλάμουρ (να ούμε). Άλλωστε, ήταν από τους πρωταγωνιστές της λούμπεν υποκουλτούρας που παρήγαγε η χώρα μας στα 90’s. Φαίνεται πως πρώτα φεύγει η ψυχή και μετά το χούι.

Μόνο που είμαστε μια μικρή χώρα και όλοι γνωριζόμαστε μεταξύ μας. Η τυπολογία του ψωνισμένου«επώνυμου» με το μαύρο γυαλί, τα λαμέ κοστούμια και το ύφος «βλαχαδερά, εγώ σας έκανα ανθρώπους», αρμόζει μόνο σε εκείνους που τρώνε κουκιά και τα μαρτυράνε. Μπορεί ο Ψινάκης να είναι ο ιδανικός «κράχτης» για μια τηλεοπτική εκπομπή χαβαλέ ή για παρέα σε μια μπουζουκλερί (μαζί με φιστίκια και λέλουδα), αλλά δεν κάνει για τον πολιτικό στίβο μιας χώρας σε υπαρξιακή κρίση. Όχι μόνο δεν κάνει, αλλά ήδη αποδείχτηκε επικίνδυνος.

Το λαϊκιστικό μανιφέστο που έδωσε στη δημοσιότητα για να εξηγήσει το γιατί και το διότι του κόμματός του «Πολίτες» που θα διεκδικήσει τη ψήφο των Ελλήνων στις επικείμενες Ευρωεκλογές, είναι ένας πολιτικός αχταρμάς. Ενδεδυμένος με μπόλικες μεγαλοστομίες, απλοϊκές φιοριτούρες και -δυστυχώς- χρυσαυγίτικης αισθητικής και λογικής εκφράσεις για τους «κλέφτες» και τους«επαγγελματίες πολιτικούς» που θα πάρουν «το μπούλο» (!).

Με τη γνωστή δικαιολογία του χιούμορ και της αμεσότητας, ο καθόλου αφελής υποψήφιος υποδαυλίζει εγκληματικά το αντιπολιτικό μίσος σε βλάκες ψηφοφόρους. Χασκογελώντας, ρίχνει νερό στο μύλο της λογικής του «όλοι ίδιοι είναι» και «όλοι βολεψάκηδες». Έχουμε μάθει καλά τα τελευταία χρόνια ότι πάνω σ’ αυτό το ισοπεδωτικό επιχείρημα πατούν διάφοροι επιτήδειοι και έτσι μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά.

Φυσικά, δεν είναι η πρώτη φορά που ένας μεγαλομανής συμπατριώτης μας αποφασίζει να φτιάξει κόμμα και να κατέβει στις εκλογές. Έχουν υπάρξει μέσα στα χρόνια απίθανοι υποψήφιοι. Η απουσία της αίσθησης του μέτρου ποτέ δεν έλειψε από κοντά μας. Φαίνεται πως είναι συμβατή με τον δημόσιο βίο αυτής της χώρας.

Ως μετρ της εφήμερης εικόνας και της δηθενιάς, ο Ψινάκης έχει το θράσος να μας εμφανίζει τώρα και το σωτηριολογικό του όραμα για το κλαμπ της ΕΕ. Μάλιστα στην ανακοίνωση του αναφέρει ότι είναι μια πρωτοβουλία «που γεννήθηκε από πολίτες και μας ζητήθηκε και από τις Βρυξέλλες». Αλήθεια, με ποιον τρόπο ζητούν κάτι οι Βρυξέλλες από τον Ηλία Ψινάκη; Δεν του έφταναν οι άμοιροι δημότες του Μαραθώνα, τώρα θέλει να αναμορφώσει και την Ευρώπη. Κακό που έπαθε κι αυτή…

Δεν θα μας έκανε εντύπωση αν ο Ψινάκης, δικτυωμένος και οικονομικά άνετος -και με ισχυρούς φίλους- φαντασιώνεται να γίνει ένας Έλληνας Τραμπ. Μετά τα αποκαΐδια της Δημαρχίας και την Ευρωβουλή (εφόσον εκλεγεί) τί άλλο θα σκαρφιστεί η βουλιμική του ματαιοδοξία;

Διαβάστε ακόμα, Δημήτρης Ψαρράς: «Έρχεται καταδίκη. Οι χρυσαυγίτες θα εκλιπαρούν να πέσουν στα μαλακά…»

TAGS :
εκλογές ευρωεκλογές Ηλίας Ψινάκης Πολιτική

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook