Αυτή τη φορά θα μας αφήσετε να καούμε;

Ντιζαϊνάτο κρεματόριο στο Βέλγιο. Δημιουργία του αρχιτεκτονικού γραφείου ΚAAN Architecten (archinect.com).

Η είδηση έρχεται από το… πουθενά και αναφέρεται στο «πουθενά» μετά τον βίο μας. Ανοίγει ο δρόμος για τη δημιουργία του πρώτου αποτρεφρωτηρίου στην περιοχή του Ελαιώνα. Σύμφωνα με υπουργική απόφαση υιοθετείται ο σχεδιασμός και η πρόταση του δήμου Αθηναίων που εκτός από το αποτεφρωτήριο προβλέπει τη διαμόρφωση κοινόχρηστων χώρων πρασίνου στην περιοχή.

Το ηχηρό παράδοξο είναι πως ο νόμος έδινε τη δυνατότητα για την καύση των νεκρών ήδη από το 2006, αλλά μέχρι σήμερα δεν είχε δημιουργηθεί σε κανέναν δήμο εγκατάσταση για την καύση των νεκρών. Ο λόγος; Η σθεναρή αντίδραση της Ιεράς Συνόδου. Τώρα, φαίνεται, πως κάτι μπορεί να γίνει και να ξεπεραστούν οι παράφωνες αντιδράσεις.

Δεν ξέρω τι θα γίνει όταν θα φύγω από τον μάταιο τούτο κόσμο. Ενδεχόμενα να μην με αφορά εκείνη τη στιγμή. Οι λογής υπαρξιακές ανησυχίες για το επέκεινα είναι «έργο» των ζώντων. Οι τεθνεώτες (εικάζω, δεν μπορώ να είμαι βέβαιος) περί άλλα τυρβάζουν.

Έχω πάντα στο μυαλό μου το εμβριθές βιβλίο του Κωστή Παπαγιώργη «Ζώντες και Τεθνεώτες» (εκδ. Καστανιώτη) και τη διάρρηξη που επέρχεται στην αλληλουχία των ημερών του βίου όταν μπει στην εξίσωση ο παράγοντας θάνατος. Είναι ο ορισμός της τελεολογίας. Πέραν τούτου ουδέν, μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου.

Έως τη στιγμή που κάποιος θα έλθει από τα πέρα μέρη και θα μας πληροφορήσει πως ο μέλλοντας χρόνος συνεχίζεται αδιάπτωτος και τίποτα δεν κατέστη δυνατό να τον ανασκολοπίσει. Αδέσποτη ζωή, λοιπόν, και αδέσποτος θάνατος. Στο ενδιάμεσο: ένα σώμα που μένει έκθετο, που δεν έχει πλέον κάτοχο που δεν ορίζεται από τις ανάσες του ιδιοκτήτη του.

Αν κάτι συντελείται -δραστικά και ανυποχώρητα- με τον ερχομό του τέλους, είναι η ακύρωση του σώματος ως το τελευταίο σύνορό μας με τον κόσμο. Το δέρμα χάνει την αλκή και το χρώμα του – παγώνει σαν χιόνι απάτητο. Τι γίνεται, λοιπόν, μ’ αυτό το σώμα; Πλέον ανήκει στη δικαιοδοσία των τεθλιμμένων συγγενών. Να το στολίσουν, να ευπρεπίσουν τη μαύρη ιαχή του θανάτου με μια ύστατη νότα ζωής. Να του προσδώσουν τις απαραίτητες τιμές και να το θάψουν στο κρύο χώμα.

Αυτό είναι; Γι’ αυτό συμβαίνουν όλα; Για να μπούμε κάτω από το χώμα βορά των μικροοργανισμών; Μήπως για να μετατραπεί η επερχόμενη φθορά σε τιμωρία εν προόδω; Είναι μακάβριο αλλά θα το πω: όταν χρειάστηκε να ξεθάψουμε τον πατέρα μου για να τον μεταφέρουμε σε άλλον τάφο, φευ, πολλά «σημεία» είχαν εναντιωθεί στην απίσχνανση (το γράφω όσο πιο κομψά γίνεται). Λες και αντιδρούσαν την έλευση του μηδενός και αποζητούσαν λίγη ακόμη παράταση.

Να γίνεις σκόνη, μια ζωγραφιά στο πρόσωπο, κομμάτι του ανέμου ( Nikos Libertas / SOOC).

Προς τι όλη αυτή η σταδιακή διαδικασία αποσύνθεσης; Γιατί να μην μπορείς να γίνεις σκόνη στον άνεμο; Αυτό δεν είμαστε, άλλωστε, και στη ζωή μας; Ένας μικρός κόκκος σκόνης χωμένοι μέσα σε μια θάλασσα άμμου. Τίποτα πιο συμβατό από το να αιωρηθούμε, να γίνουμε μέλος του πάνω κόσμου με άλλον τρόπο.

Αντιλαμβάνομαι τις αντιρρήσεις τις επίσημης Εκκλησίας, αλλά δεν τις ασπάζομαι. Παλαιότερα, πιο νέος, θα τις πολεμούσα, τώρα έχω μάθει να τις κατανοώ με την στωικότητα του ανθρώπου που ξέρει πως κάθε δόγμα είναι μια κλειστή μορφή εξουσίας. Μπορεί να αναφέρεται στην άλλη ζωή, αλλά η δράση της αναπτύσσεται στην εδώ. Άρα και η επιρροή της είναι κοσμική.

Διαβάζω πως ανοίγει ξανά ο δρόμος για την καύση των νεκρών στη χώρα μας. Είναι τρελό αυτό που συμβαίνει: η Βουλγαρία έχει γεμίσει με αποτεφρώσεις Ελλήνων. Mόνο στην Σόφια στον πλησιέστερο αποτεφρωτήρα μεταφέρονται από τα γραφεία τελετών 4000 σοροί ετησίως για να αποτεφρωθούν. Η μέση τιμή μόνο για τη διαδικασία της αποτέφρωσης κυμαίνεται στα 600 ευρώ. Προφανώς, όσοι αντιδρούν θέλουν να συνεχιστεί αυτή η υποκρισία. Ίσως διότι έχουν μάθει να ζουν υποκριτικά.

Ναι, η κατασκευή του αποτεφρωτηρίου στον Ελαιώνα, αν και όποτε ολοκληρωθεί και τεθεί σε λειτουργία, θα βάλει τέλος σε ένα χρόνιο πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας. Δεν είναι το μόνο, αλλά ορισμένες φορές η χώρα μας λειτουργεί με τη λογική του Αγιατολάχ (!).

Για τον νεκρό, ως χώμα ή ως σκόνη, δεν θα αλλάξουν πολλά πράγματα. Θα μείνει στην ανάμνησή μας ως ζωντανή φιγούρα, κάπου μακριά, στα σύνορα της καθημερινότητάς μας. Τα πεπραγμένα του βιωμένου χρόνου του δεν περιχωρούνται, όπως λέει ο Κωστής Παπαγιώργης. Όλα τα άλλα είναι λαϊκή -έως λαϊκίστικη- κατανάλωση με αρκετή δόση οπισθοδρόμησης και σκαιού φανατισμού.

Σκέφτομαι τον στίχο της Μαρίας Λαϊνά: «Αν κάποτε πεθάνω,/μην ακούσεις ποτέ πως τάχα «κείμαι ενθάδε». Όχι, δεν θέλω «ενθάδε». Θέλω να είμαι παντού. Να πετάω στον αέρα και να με παρασέρνει ο βοριάς. Ενοχλώ κανέναν;

Διαβάστε ακόμα: Ξένια Κουναλάκη, «οι Έλληνες είμαστε πρωταθλητές του αντισημιτισμού στην Ευρώπη».

TAGS :
εκκλησία καύση νεκρών

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook