Περί της γιορτής του Καμμένου στο Γουδί

Πατρίς, θρησκεία, κάμερες. Photo Credit: ΥΠΕΘΑ – mod.mil.gr

Πάσχα, η πιο λαμπρή γιορτή της Ορθοδοξίας. Γι’ αυτό και το λεν και σκέτο Λαμπρή, η όμορφη μέρα που όλος ο Ελληνισμός, ο απανταχού δηλαδή, αγκαλιάζει τα έθιμα της τιμημένης Ρούμελης και του Μοριά και ενώνεται γύρω από ένα σφάγιο και μια σούβλα, τα όποια στην εποχή του Facebook και του Instagram γίνονται τα πιο χυδαία, τα πιο σεξουαλικώς φορτισμένα θέματα για το hashtag #foodporn.

Ο Έλληνας σούβλισε, παρακολουθώντας ταυτοχρόνως πορνογραφία της σούβλας – όπως αυτοί που φτιάχνονται βλέποντας τσόντα, ενώ κάνουν σεξ – η οποία ακολούθησε το πρωτοφανές φεστιβάλ ωμότητας που είχε προηγηθεί, με φωτογραφίες από νιπτήρες και πάγκους κουζίνας, έντερα, κοιλιές και κεφαλάκια, ματωμένα χέρια και χαμόγελα στα πρόσωπα και λεζάντα “Έτοιμο και το κοκορετσάκι μας”.

Και την επόμενη μέρα, ίδια ώρα περίπου, όμορφα κορίτσια με κόκκινο κραγιόν φωτογραφίζονται χαριτωμένα με την ξερή πέτσα στο χέρι. “Το ωμό και το ψημένο”, μου θύμισε τον Λεβί-Στρος ο Παναγής, και κατέληξα πως ο Έλληνας, όπως δεν κωλώνει να ματώνει τα χέρια, έτσι τρυφερά αγαπά το έθιμο κι αυτό που θα καταλήξει στο στομάχι του, γιατί κι ο μύθος του ελληνικού Πάσχα, όπως όλοι οι μύθοι δηλαδή, έχουν ηρωισμό, αυταπάρνηση και δυαδικά σχήματα.

Τι ωραία που περνάμε με όλα αυτά. Κάποιοι δύσπιστοι συνάδελφοι πήγαν στη γιορτή του Καμμένου στο Γουδί και μου λένε “Δεν ήταν όσο “τραγικά” φανταζόμασταν ότι μπορεί να ήταν”. Δεν ξέρω ποιο είναι το “τραγικό” που περίμενε ο καθένας, αλλά κρατάω τη γνώμη όσων ήταν εκεί. Μου λέει κι η μάνα μου που είδε τηλεόραση ότι “έφαγε κόσμος εκεί”. Χαίρομαι που ανακαλύπτουν κάποιοι πόσος κόσμος πηγαίνει στα γεύματα αλληλεγγύης.

Μα η ένσταση δεν είναι στο αν θα φάει κόσμος που έχει ανάγκη. Ούτε είναι μόνον αισθητική – κι ας είμαστε ολίγον εικονολάτρες τελευταίως. Χιλιάδες συμπολίτες μας έκαναν Πάσχα στα γεύματα αλληλεγγύης που προσέφεραν οι δήμοι κι οι εκκλησίες όλης της επικράτειας, όπως κάνουν κάθε μέρα. Μόνο στο Κέντρο Υποδοχής κι Αλληλεγγύης του Δήμου Αθηναίων έφαγαν 1.200 άνθρωποι, εκεί, με τους εργαζόμενους και τους εθελοντές του κέντρου που έχουν γίνει πια φίλοι και γνωστοί τους. Χιλιάδες γεύματα δώρισαν ιδιωτικοί φορείς, σιωπηλά.

Αυτή είναι η διαφορά μας με το γεύμα στο Γουδί. Το ταρατατζούμ και οι κάμερες που ήταν εκεί να δείξουν τα πρόσωπα και να ζητήσουν δηλώσεις από τους “αναξιοπαθούντες”. Και να υπάρχει πάντα εκείνη η άβολη στιγμή που θα ξεφύγει ένα πλάνο στο μοντάζ όπου πλάι σε κάποιον που μιλάει στην κάμερα είναι κάποιος άλλος που γυρνάει για να κρύψει το πρόσωπό του, να μην τον δουν στις ειδήσεις στο σαλόνι τους να παίρνει το συσσίτιο.

Να φάει ο κόσμος, ναι. Μακάρι να μη λείψει ποτέ φαγητό σε κανέναν. Μόνο να μην χρειαστεί κάποιος να κρύψει το πρόσωπό του ξανά από την κάμερα. Να τον βλέπεις να κρύβεται και, αν έχεις ίχνος ευαισθησίας ακόμα μέσα σου, να θες να κρυφτείς κι εσύ μαζί του.

Τα τελευταία πέντε χρόνια μάθαμε πως η ανθρωπιστική βοήθεια μπορεί να γίνει με συνέπεια κι οργάνωση. Δεν πάει πάντα πακέτο με αυτοπροβολή και γιορτινή εργαλειοποίηση. Όλα τα υπόλοιπα είναι νά ‘χαμε να λέγαμε κι έχουμε ευκαιρίες να τα λέμε και να τα αναλύουμε μακριά από τα πλάνα με τα πρόσωπα όσων έχουν άναγκη.

Κι αν θέλουμε να σώσουμε την ψυχούλα μας, τα Χριστούγεννα ας τα κόψουμε τα ρεπορτάζ αυτά, ας ενημερώνουμε όλους για το πού γίνονται γιορτινά γεύματα αλληλεγγύης κι ας πάμε να βάλουμε ένα χεράκι σ’ αυτό του δήμου μας. Πάντα χρειάζονται βοήθεια.

Διαβάστε ακόμα: To Κράτος Δικαίου έγινε κοπτοραπτική.

TAGS :
Καμμένος

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook