Ένας άλλος, killer Τσίπρας

Κλασική κίνηση killer αποδείχθηκε η εν ψυχρώ… “διαχείριση” της προσέγγισης με τη ΔΗΜΑΡ.

Μήπως μας προκύπτει ένας άλλο Τσίπρας από εκείνον με τον οποίο υποτίθεται ότι πορευόμασταν; Που ήταν λίγο επικεφαλής φοιτητικής παράταξης, λίγο καινούργια φιγούρα σε αναζήτηση αληθινού πολιτικού στίγματος, λίγο «firebrand radical», όπως τον περιγράφουν τα ξένα Μέσα, λίγο καλό παιδί που ωριμάζει γρήγορα, όπως τον «ανακαλύπτουν» τελευταία τα δικά μας Μέσα (τα οποία χρειάζονται να προσεγγίσουν το δημοσκοπικά προηγούμενο, ενόσω είναι καιρός: στην Ελλάδα ζούμε και το ΟΦΑ αποτελεί συνταγή επιβίωσης).

Νομίζουμε ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει. Ότι δηλαδή ο Τσίπρας πάει να αποδειχθεί κάτι διαφορετικό – καθοριστικά διαφορετικό – απ’ όλα αυτά. Ένας consummate political operator, αν μη ένας killer της πολιτικής.

Συγχωρήστε μας τα αγγλικά! Όπως και στην ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, είναι απότοκο της ανάγκης: η Αθήνα πλημμύρισε εισαγόμενο δημοσιογραφικο ενδιαφέρον, το οποίο βασικά είναι αγγλόφωνο και συνεχώς κάνει ερωτήσεις.

Είχε ήδη διαφανεί αυτό τότε που υπήρξε έντονη αντιπαράθεση με την Αριστερή Πλατφόρμα. Την οποία ο Τσίπρας εκτόνωσε με ένα «Λοιπόν, Παναγιώτη, θα πάμε τελικά μαζί;» Ο Λαφαζάνης δεν σιώπησε ούτε υπετάγη – πλην όμως «πάει μαζί» έκτοτε.

Η τελευταία, όμως, κίνηση που έδειξε πόσο ξέρει να αδειάζει τον απέναντι – Ποιον; Τον Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος δεν την πολυχαίρεται αυτήν την προεκλογική εκστρατεία… – ήταν η πρωτοβουλία συνάντησης Τσίπρα με τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο στο «Δημήτρειο» Κέντρο της Αρχιεπισκοπής παραμονές Χριστουγέννων, με κοινές δηλώσεις και ανάδειξη κοινών προτεραιοτήτων.

Γεγονός που «υποχρέωσε» τον Αντώνη Σαμαρά να κάνει (αυτός) την ίδια επίσκεψη στην «Αποστολή» παραμονή Πρωτοχρονιάς και μάλιστα με σχετικό γεύμα και δώρο καραβάκι, ώστε να μην καταγραφεί υστέρηση. (Τουλάχιστον ο Σαμαράς δεν χρειάστηκε να πάει στην Αγία Έδρα στη Ρώμη. Όμως, με τους Αγιορείτες έσφιξε τις σχέσεις).

Πάντως, κλασική κίνηση killer αποδείχθηκε η διαχείριση της προσέγγισης ΣΥΡΙΖΑ-ΔΗΜΑΡ. Ξεκίνησε με δημοσιοποίηση συνεννόησης των δύο ηγεσιών – του περιβάλλοντος Τσίπρα με τον Φώτη Κουβέλη. «Συνεργάστηκαν» οι Δημαρίτες, εκφωνώντας το «Παρών!» αντί του «Σταύρος Δήμας» στις τελικές ψηφοφορίες για Πρόεδρο, με εγγυήσεις ανταμοιβής/συνεργασίας.

Ύστερα, βέβαια, η ΔΗΜΑΡ, η οποία δημοσκοπικά μετράται κάτω από το 1/30 του ΣΥΡΙΖΑ, προέβαλε ως όρους/κόκκινες γραμμές την από μέρους του ΣΥΡΙΖΑ αποκήρυξη «κάθε μονομερούς ενέργειας που θα διακύβευε την παραμονή στο ευρώ» συν τη διατήρηση της δικής της «αυτοτέλειας» στην πορεία προς τις κάλπες. Οπότε ουσιαστικά μόνη της τορπίλισε την προσέγγιση προς ΣΥΡΙΖΑ.

Ήδη, όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε αφήσει να «ανέβει» όχι μόνον η – εύλογη – απαίτηση όποιος προσέρχεται να δώσει τη μάχη του σταυρού (Όπου του δοθεί η ευκαιρία από τις εσωτερικές διαδικασίες του ΣΥΡΙΖΑ: Ουπς!), αλλά και η απαίτηση για κάτι σαν αποκήρυξη της μνημονιακής διαδρομής (πράγμα που λειτούργησε ως άδειασμα για όσους στη ΔΗΜΑΡ διατηρούσαν κάτι σαν μνήμη) συν η έμφαση στην πλήρη αποδοχή του «Προγράμματος της Θεσσαλονίκης».

Ο καθένας μπορεί να αποτιμήσει όπως προτιμάει τη διαδρομή. Ομοίως, να φανταστεί τις συνέπειες που θά ‘χει στην ίδια την ελκτικότητα του ΣΥΡΙΖΑ προς συνεργασίες η εικόνα «χειρισμού» των Δημαριτών, όταν πλέον είχε εξαντληθεί η άμεση χρησιμότητά τους. Όμως, η εικόνα Τσίπρα-killer αρχίζει να έχει ενδιαφέρον. Όχι;

Διαβάστε ακόμα: Oι αληθινοί Aριστεροί είναι Φιλελεύθεροι – Γράμμα στον Αλέξη Τσίπρα.

TAGS :

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook