Μήπως είμαστε όλοι μας σαλεμένοι;

Αυτούς/ές και τους ομοίους τους τους κουβαλάνε ή/και τους σέρνουνε τα κόμματά τους. Τους καλύπτουν. Αν μη, τους χρησιμοποιούν.

Όχι, μη σκέφτεστε δυσάρεστους χαρακτηρισμούς: το κοινό στοιχείο που έχουν αυτοί -και πολλοί άλλοι τους οποίους θαυμάζουμε σε δράση τελευταίως- είναι πως… διαθέτουν κόμμα. Α, ναι, υπάρχει και ένα άλλο κοινό στοιχείο όλων τους: έχουν αναδειχθεί -κάποιοι αναδειχθεί επανειλημμένως- από τη λαϊκή ψήφο, δηλαδή από εσένα και εμένε φίλατε/η αναγνώστη/-τρια

Εννοούμε τον Γ. Μιχελογιαννάκη, όταν αποφασίζει, ανακοινώνει με ταρατατζούμ και εκτελεί στο πάμφωτο προσκήνιο (Καλά, μην υπερβάλλουμε κιόλας. Πάντως τα κάποια λεπτά δημοσιότητάς του τα κέρδισε) το σόου της απεργίας πείνας με-ολίγην-από-καπουτσίνο, ανάμεσα στην αληθινή τραγωδία των Σύρων προσφύγων στο Σύνταγμα, στα εκατό μέτρα απ’ εκεί που κρινόταν (στη σεπτή Ολομέλεια της Βουλής, με πλήθος τσακίσματα της μέσης και με τακτικισμους και αναβολές και τροπολογίες και όλα τα τερτίπια) η ζωή και η τύχη του γνήσιου απεργού πείνας Νίκου Ρωμανού.

Εννοούμε τη Στ. Ξουλίδου, όταν προσέρχεται – αυτή με τη στήριξη του αρχηγού της, Πάνου Καμένου – να καταγγείλει ότι κινδύνευσε να ατιμασθεί (πολιτικά) μέσω Facebook, διά της προσφοράς λαδώματος (μέσω Facebook) και μάλιστα κατ’ επανάληψιν, ώστε να ψηφίσει ενάντια στη βαθιά ριζωμένη της πεποίθηση στην εκλογή ΠτΔ.

Εννοούμε τον Πάρη Κουκουλόπουλο, όταν εγκαλούσε από βήματος της Βουλής τον Πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα ως διαπλεκόμενο στα κολωνάκεια στέκια με Γιάννα Αγγελοπούλου και Μαριάννα Λάτση -δηλαδή υποκύπτοντα στις σειρήνες του πλουτοκρατικού κατεστημένου- και επέσειε φωτογραφικά ντοκουμέντα τού πολλαπλά διαψευσμένου μη-γεγονότος που ουδέποτε προσεκόμισε. Ύστερα μάζεψε την ουρά κάτω από τα σκέλια (αλλά, προς Θεού!, χωρίς αληθινή και αντρίκια υποχώρηση, διάψευση, διόρθωση…), ύστερα με επιδέξια βήματα εξαφανίστηκε από το προσκήνιο.

Εννοούμε τον Άδωνι Γεωργιάδη -προσοχή εδώ!- όχι ως πολυεργαλείο, αλλά στην ξεθεμελειωτική αποστολή της απειλής bank run, σε μια στιγμή (ακόμη) όπου η απειλή ήταν κατασκεύασμα λογικής εκφοβισμού του κοσμάκη: κι αυτός το συμμάζεψε. Άντε, κάπως, αλλά αφού μπολιάστηκε με «άρωμα 2012» η τελική ευθεία του 2014.

Αυτούς/αυτές, λοιπόν, και τους ομοίους τους – κυρίως όμως, σε παρόμοιες συνθήκες και σε παρόμοιες αποστολές, ανατεθειμένες ή αυτεπιλεγμένες – τους κουβαλάνε ή/και τους σέρνουνε τα κόμματά τους. Τους καλύπτουν. Αν μη, τους χρησιμοποιούν.

Εμείς δε, δεν είναι το ότι τους αναδείξαμε άπαξ και δίπαξ και τρίπαξ (όπως είχε πει στη δίκη του Ασπίδα ο εκπληκτικός εκείνος Βασιλικός Επίτροπος!) βουλευτές. Είναι ότι πάλι τους ίδιους ή αντίστοιχους θα αναδείξουμε. Μήπως είμαστε όλοι μας κάπου σαλεμένοι;

Διαβάστε ακόμα: Οι Top 5 σιδηρές θεσμικές κυρίες.

TAGS :
Άδωνιις Ελλάδα Κουκουλόπουλος Μιχελογιαννάκης Ξουλίδου Πολιτική

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook