Μια ακόμη παρεξήγηση στη δημόσια συζήτηση απειλείται να προκύψει – ή, μάλλον, μια συστάδα παρεξηγήσεων – με την εντεινόμενη συζήτηση για τα “κόκκινα δάνεια”. Στη συζήτηση αυτή, η οποία μαγεύει τα media καθώς συνδυάζει λαϊκιστικές κορώνες και υπεραπλούστευση, ο καθείς βάζει μέσα ό,τι του προκύψει.
Συζητήθηκε, λέει, στο Παρίσι το ζήτημα των κόκκινων δανείων των τραπεζών. Θα ξανασυζητηθεί και στο πλαίσιο των διαβουλεύσεων για το χρέος στην Ουάσιγκτον. Oops! Εδώ, εκείνο που εννοείται, εκείνο που ενδιαφέρει είναι πόσο θα αποσταθεροποιηθούν οι τραπεζικοί ισολογισμοί, ενόψει και των stress tests της ECB/EBA που τρέχουν αυτόν τον καιρό. Και τι θα μείνει όρθιο στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα, καθώς οι παράμετροι “κοκκινίσματος” τίθενται (ακόμη και για τα ρυθμισμένα δάνεια) με όρους ECB/EBA.
Από την άλλη, έχουμε τη συζήτηση για τα κόκκινα δάνεια ιδωμένα υπό το πρίσμα των δανειοληπτών “μας”. Στο μέτωπο των νοικοκυριών, η καθιέρωση της έννοιας του “συνεργάσιμου δανειολήπτη” και ο καθορισμός “αποδεκτών δαπανών διαβίωσης”, με τη συγκέντρωση των στοιχείων για τη συνολική περιουσιακή κατάσταση του δανειολήπτη (και, συνεπώς, τον υπολογισμό της πραγματικής δυνατότητας μηνιαίας αποπληρωμής) δεν -ΔΕΝ – θα είναι ένα σύστημα που δίνει τη δυνατότητα να “ξεκρεμαστούν” τόσοι πολλοί όσοι έχει φτάσει να πιστεύεται. Και, πάντως, για να προχωρήσει αληθινά το μέτωπο αυτό, χρειάζεται άμεση και λειτουργική συνεργασία των Τραπεζών.
Ακόμη περισσότερο αυτό ισχύει για τη ρύθμιση των επιχειρηματικών δανείων, όπου, ακριβώς προκειμένου να “ξεκολλήσουν” οι τράπεζες (που καμιά τους δεν ήθελε να περιέλθει σε ανταγωνιστικά δυσμενή θέση σε σχέση με τις άλλες), προωθήθηκε ως λύση η διευθέτηση μέσα από δικαστικά επικυρούμενο συμβιβασμό.
Όπερ σημαίνει ότι, άμα συγκεντρώνονται πλειοψηφίες 60% του συνόλου των πιστωτών (με 40% των ενυπόθηκων), η διευθέτηση θα αφορά στο σύνολο των οφειλών, ακόμη και προς Εφορία, Ταμεία, ακόμη-ακόμη και προς εργαζομένους, με “κούρεμα” οφειλών, μείωση επιτοκίου, περίοδο χάριτος κ.ο.κ.
Πλην, όπως όλοι γνωρίζουμε, η δικαστική διευθέτηση οποιουδήποτε πράγματος τρώει χρόνο, πολύ χρόνο, κι άλλο χρόνο (οι δε προθεσμίες που τάσσουν οι νόμοι, είναι απλώς ευχολόγια: ποιος το αγνοεί;)
Όταν, λοιπόν, έρχεται πρωτοσέλιδα (ή παραθυράτα) το θέμα των κόκκινων δανείων, προσέξτε. Άλλο εννοεί ο ένας, άλλο άλλος! Και οι Κυβερνητικοί θέλουν οι ίδιοι “να έχουν δώσει τη λύση”. Και οι Τροϊκανοί “να μην ξεφύγει απ’ αλλού το πράγμα” (“Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω!”). Και η Αντιπολίτευση θέλει να πλειοδοτήσει. Κι εμείς, τα media, θέλουμε να βαβουριάσουμε. Η ιδανική παρεξήγηση. Ενώ… ο χρόνος φεύγει. Και οι προσδοκίες απογειώνονται.
Διαβάστε ακόμα: Το καημένο το ΠΑΣΟΚ θα προχωρήσει ή θα συνεχίσει να κλαίγεται;