Hitler and Mussolini in Munich, Germany, ca.  June 1940.  Eva Braun Collection.  (Foreign Records Seized)

Μουσολίνι και Χίτλερ στο Μόναχο, τον Ιούνιο του 1940. Eva Braun Collection. (Foreign Records Seized)

«Hταν πριν από μερικές μέρες… Αλλά, ξέχασα, σε εσάς εκεί κάτω ο χρόνος μετριέται διαφορετικά. Ήταν λοιπόν πριν από 73 (δικά σας) χρόνια όταν πρωτοάκουσα το τραγούδι “Κορόιδο Μουσολίνι”*. Ήμουν σχεδόν παιδί ακόμη και ένιωθα έτοιμος μέχρι και τσαρούχι να φορέσω και να πάω να κλωτσήσω τον Μουσολίνι στον πισινό, όπως έβλεπα στις αφίσες που προπαγάνδιζαν τον πόλεμο και τις επιτυχίες μας στο μέτωπο. Όμως όταν τελικά ανέβηκα φαντάρος στα βουνά της Αλβανίας, κατάλαβα τι πραγματικά σημαίνει πόλεμος…

Εκεί, από την πρώτη στιγμή γνώρισα το θάνατο από πολύ κοντά και του ξέφυγα από καθαρή τύχη. Έτσι, στις καθημερινές μας μάχες με τους Ιταλούς, ποτέ δεν “πήγαινα μπροστά με το χαμόγελο στα χείλη”, που λέει το τραγούδι. Αυτό το χαμόγελο ήταν ένας μύθος και κανείς μας δεν το είχε, γιατί απλούστατα όλοι αγαπούσαμε τη ζωή μας. Σας το βεβαιώνω εγώ, ένας –εδώ και πάρα πολλά χρόνια– σκοτωμένος στον πόλεμο άνθρωπος, που είδε τη φρίκη. (Ελπίζω ως αυτόπτη μάρτυρα να με πιστέψετε. Ξέρω ότι αν, για παράδειγμα, σας πει τα ίδια λόγια αυτή η Ρεπούση, όπως σας είπε για τον μύθο του κρυφού σχολειού και του χορού του Ζαλόγγου, θα πέσετε να τη φάτε).

Ξεχάστε λοιπόν τα χαμόγελα! Σου κόβονται όταν αντικρίζεις τον συμπολεμιστή σου νεκρό, δίπλα σου, αλλά και όταν συνειδητοποιείς ότι μόλις σκότωσες τον Ιταλό απέναντί σου, τον οποίο ούτε που ήξερες, αλλά βλέποντάς τον στα δυο μέτρα έτσι παγωμένο, νιώθεις ότι σου μοιάζει πολύ και ότι τίποτα δεν είχες να χωρίσεις μαζί του. Και την ίδια στιγμή καταλαβαίνεις ότι δεν είναι γελοία η πατρίδα του Ιταλού (που λέει πάλι το τραγούδι), όπως δεν είναι γελοία καμιά πατρίδα. Γελοίοι, αλλά δυστυχώς και επικίνδυνοι, είναι οι δικτάτορες, που στο όνομα κάποιας πατρίδας και του δήθεν μεγαλείου της, αιματοκυλούν τον κόσμο όλο. Τέτοιος ήταν ο δικτάτορας Μουσολίνι! (Όχι ότι και ο δικός μας πήγαινε πίσω… Στυγνός δικτάτορας ήταν και του λόγου του. Αλλά βλέπεις το “ΟΧΙ”, που είπα στην πράξη εγώ και οι υπόλοιποι Έλληνες πολεμώντας τους Ιταλούς και πληρώνοντας βαρύ τίμημα, το καρπώθηκε και αυτός αφού είχε την εξουσία της χώρας μου. Έτσι μας έμεινε στην Ιστορία ως αυτός που απάντησε αρνητικά στο τελεσίγραφο της Ιταλίας).

Θα ευχόμουν να κατανοείτε τι συνέβη πριν από 73 χρόνια και να γιορτάζετε την ελευθερία από το φασισμό και το ναζισμό. Την ειρήνη. Εσείς όμως γιορτάζετε την 28η Οκτωβρίου, την έναρξη του πολέμου δηλαδή!

Στην αιματοχυσία λοιπόν του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, μπήκα κι εγώ, όπως και χιλιάδες άλλοι Έλληνες. Και δεν ήμασταν τίποτα ήρωες, όπως μας παρουσιάζετε τώρα εσείς, ή όπως λέτε ότι μας αποκαλούσε ο Τσώρτσιλ. Συνηθισμένοι άνθρωποι ήμασταν, που ούτε σαν σκέψη μας περνούσε από το μυαλό να μπούμε στη Ρώμη και να υψώσουμε εκεί σημαία γαλανόλευκη, που λέει το τραγούδι κι εσείς το πιστεύετε… Φοβισμένοι άνθρωποι ήμασταν, που θέλαμε το σπίτι μας και την ησυχία μας. Όμως αυτά δεν μπορείς να τα έχεις χωρίς ελευθερία. Και αν θες ελευθερία πρέπει, έστω και φοβισμένος, να πολεμήσεις.

Γι’ αυτή την ελευθερία λοιπόν είπαμε το “ΟΧΙ”. Γι’ αυτήν και μαζί για την ανθρώπινη αξιοπρέπειά μας. Βλέπαμε τον σύμμαχο του Μουσολίνι, τον Χίτλερ, να εισβάλει παντού, να κάνει φρικιαστικά, απάνθρωπα εγκλήματα εναντίον όσων διαφωνούσαν μαζί του, όσων ήταν διαφορετικοί ή δεν ανήκαν στην ιδεολογία του και την δήθεν καθαρή φυλή του. Και μετά εισέβαλε και στη δική μας χώρα, σπέρνοντας κι εδώ τον θάνατο. Αν δεν προσπαθούσαμε να τον σταματήσουμε δεν θα ήμασταν άνθρωποι. Κι έτσι ενωθήκαμε με άλλους ανθρώπους, από όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, πολύ διαφορετικούς από εμάς, αλλά με τα ίδια ιδανικά. Μαζί πολεμήσαμε και μαζί πεθάναμε.

Σε μια τέτοια μάχη εναντίον των ναζί πέθανα κι εγώ. Από μια και μόνο σφαίρα. Ειρωνία! Είχα γλιτώσει με τους Ιταλούς βροχή από σφαίρες που πέρασαν δίπλα και πάνω απ’ το κεφάλι μου, που βρήκαν άλλους αντί για εμένα. Αλλά η τύχη φαίνεται πως κάποια στιγμή εξαντλείται κι έτσι μια σφαίρα με πέτυχε και με σκότωσε αργά και βασανιστικά. Και ειλικρινά δεν χάρηκα καθόλου με τον θάνατό μου. Αυτά που λένε “χαίρομαι ή τιμή μου που πεθαίνω για την πατρίδα” δεν ισχύουν. Θα ήθελα να ήμουν ζωντανός, να είχα γυναίκα, παιδιά κι εγγόνια και να μην είχα ζήσει αυτόν τον φρικιαστικό πόλεμο. Αφού όμως έτσι τα έφερε η μοίρα, τουλάχιστον ας έβγαινε αληθινό αυτό που συχνά έλεγε ο λοχαγός μου: “Τίποτε δεν πάει χαμένο. Μπορεί την επόμενη στιγμή να πεθάνουμε, αλλά θα παραδώσουμε έναν κόσμο ελεύθερο, που θα κατανοήσει τι συνέβη και θα ζήσει πια με ειρήνη, μην επιτρέποντας ποτέ ξανά το ναζισμό, το φασισμό και τις φρικαλαιότητές τους”.

Bάζετε παιδάκια να αποστηθίζουν το «Κορόιδο Μουσολίνι». Σκεφτήκατε ποτέ ότι τα εισάγετε υποσυνείδητα στις αρρωστημένες ιδέες του πολέμου, του ανώτερου Έλληνα και των κατώτερων άλλων;

Θα ευχόμουν λοιπόν εσείς σήμερα να κατανοείτε τι συνέβη πριν από 73 χρόνια και να γιορτάζετε την ελευθερία από το φασισμό και το ναζισμό. Να γιορτάζετε την ειρήνη. Αντ’ αυτών όμως εσείς γιορτάζετε την 28η Οκτωβρίου, την έναρξη του πολέμου δηλαδή! Λες και ο πόλεμος είναι η χαρά αντί να είναι η λήξη του. (Νομίζω μόνο στην Ελλάδα συμβαίνει αυτό το ανάποδο, να μην γιορτάζεται η λήξη του πολέμου, αλλά δεν παίρνω και όρκο).

Και πώς γιορτάζετε; Χρόνια τώρα βάζετε μικρά παιδάκια να αποστηθίζουν το “Κορόιδο Μουσολίνι κανένας δεν θα μείνει”, που κάποτε πόρωσε εμένα, και να παπαγαλίζουν τραγουδιστά τους στίχους για την “Ιταλία τη γελοία” και τον “Έλληνα που θα μπει στη Ρώμη και θα υψώσει γαλανόλευκη σημαία”. Σκεφτήκατε ποτέ ότι υποσυνείδητα εισάγετε τα παιδιά σας στις αρρωστημένες ιδέες του πολέμου, του ανώτερου Έλληνα και των κατώτερων άλλων; Θα με πείτε υπερβολικό, μπήκατε όμως ποτέ στον κόπο να τους εξηγήσετε την υπερβολή του τραγουδιού και τον σκοπό που εξυπηρετούσε; Επίσης, όλα αυτά τα χρόνια βάζετε πάλι τα παιδιά σας να παρελαύνουν σαν στρατιωτάκια λες και πρέπει να είναι έτοιμα για πόλεμο και χαμογελάτε όλο καμάρι! Βάζετε και τους κανονικούς φαντάρους να συμμετέχουν σε παρελάσεις-διαφήμιση όπλων, αντί να χρησιμοποιήσετε τα λεφτά που στοιχίζει η διεξαγωγή τους για κάτι πιο σημαντικό (για την παιδεία των παιδιών σας ίσως;)

Όσο για τον φασισμό και το ναζισμό, τσιμουδιά στη γιορτή σας! Πέρα από κάποιες γενικές κοινοτυπίες, στους πανηγυρικούς σας (αλλά, ακόμη χειρότερα, στη διάρκεια της εκπαίδευσης των παιδιών σας) δεν δίνετε έμφαση στο πού οδήγησε την ανθρωπότητα ο Χίτλερ και οι εθνικιστικές και ρατσιστικές ιδέες του, τι γινόταν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τι ήταν το ολοκαύτωμα, τι επιπτώσεις είχε αυτός ο άθλιος πόλεμος των ναζί και των φασιστών, πόσα εκατομμύρια πέθαναν ή έγιναν πρόσφυγες. Εσείς μιλάτε μόνο για την Ελλάδα και το “μεγαλείο της ελληνικής ψυχής”, λες και αυτό είναι το πιο σημαντικο και λες και είμαστε εμείς και κανένας άλλος σε αυτόν τον κόσμο.

Βάζετε τους φαντάρους να συμμετέχουν σε παρελάσεις-διαφήμιση όπλων, αντί να χρησιμοποιήσετε τα λεφτά που στοιχίζει η διεξαγωγή τους για κάτι πιο σημαντικό (για την παιδεία των παιδιών σας ίσως;)

Για να μην παρεξηγηθώ νεκρός άνθρωπος, δεν λέω ότι πρέπει να απαξιώσετε το γεγονός ότι πολέμησα γενναία. Αυτό που λέω είναι να μιλήσετε στα παιδιά σας για ποιο λόγο πολέμησα, γιατί αυτό είναι το σημαντικό. Με την επιμονή σας μόνο στο πόσο γενναίοι ήμασταν οι Έλληνες, και με τη εμμονή σας ότι “έχουμε τον ηρωισμό στο DNA μας και σαν άξιοι απόγονοι του Λεωνίδα το 1940 τα ξαναβάλαμε με πολύ περισσότερους από εμάς και τους πετάξαμε στη θάλασσα φωνάζοντας ‘αέρα’ και ‘όχι'”, υιοθετείτε την επιχειρηματολογία άθλιων Ελλήνων-νοσταλγών των ναζί. Τους επιτρέπετε να καπηλεύονται τη γιορτή, να παραποιούν την Ιστορία αποσιωπώντας τα εγκλήματα των ναζί και βγάζοντας λάδι το ίνδαλμά τους, τον Χίτλερ (τον οποίο βέβαια ως γνήσιοι θρασύδειλοι ακούω ότι απαρνιούνται όταν ζορίζονται…).

Με αυτόν τον τρόπο που γιορτάζετε όλα αυτά τα χρόνια, συμβάλατε στη διαμόρφωση συνειδήσεων. Βέβαια η γιορτή προφανώς είναι το λιγότερο, καθώς κάνατε (αλλά και δεν κάνατε) πάρα πολλά ακόμη για να διαμορφωθούν αυτές οι συνειδήσεις. Άρα, σήμερα, μην απορείτε για το πώς οι νεοναζί έφτασαν να είναι τρίτο κόμμα στη Βουλή σας.

Εγώ δεν απορώ και δεν πέφτω από τα σύννεφα. Μόνο πικραίνομαι λίγο. Νιώθω πως έκανε λάθος o λοχαγός… Νιώθω πως ο θάνατός μου πήγε χαμένος τελικά, πως τον ναζισμό, στον οποίο εγώ έκανα πόλεμο, εσείς τον φέρατε πίσω στην Ελλάδα εν καιρώ ειρήνης! Μήπως τελικά το κορόιδο δεν ήταν ο Μουσολίνι αλλά εγώ… ;»

 

* Το «Κορόιδο Μουσολίνι» (πραγματικός τίτλος «Στη Ρώμη») αποτελεί τη δεύτερη διασκευή του ιταλικού τραγουδιού «Reginella Campagnola» («Η χωριατοπούλα Ρετζινέλα»), που συνέθεσε το 1938 ο Έλντο ντι Λάτσαρο και το οποίο έγινε επιτυχία και στην Ελλάδα. Στην πρώτη του διασκευή το τραγούδι είχε τίτλο «Μικρή Χωριατοπούλα». Η δεύτερη διασκευή έγινε με την έναρξη του πολέμου του 1940 και από τότε το τραγούδι έμεινε στην ιστορία (ακούγεται μέχρι και σήμερα σε σχολικές γιορτές και αφιερώματα για την 28η Οκτωβρίου). Οι στίχοι τού «Στη Ρώμη» είναι του Γιώργου Οικονομίδη και τραγουδήθηκε αρχικά από τον Νίκο Γούναρη και στη συνέχεια από τη Σοφία Βέμπο.

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top