Ο Βούδας μίλησε αλλά δεν μας ενδιαφέρει

Με ύφος «τι θέλω εγώ τώρα εδώ» (Konstantinos Tsakalidis / SOOC).

Η σιωπή είναι γλώσσα που ξεστράτισε. Ποτέ τα αίτιά της δεν είναι ίδια. Υπάρχει η ένοχη σιωπή. Η σιωπή που προέρχεται από αιδημοσύνη. Η πονεμένη σιωπή που καταπίνει τόνους βάρους και ενοχών. Υπάρχει και η εκκωφαντική απουσία λόγου.

Χρειάστηκε να περάσουν δέκα χρόνια απόλυτης απουσίας από τον δημόσιο διάλογο για να έρθει τώρα ο Κώστας Καραμανλής να μιλήσει σε κομματικό ακροατήριο και να μας θυμίσει πως δεν είναι άφωνη πολιτική κεφαλή, αλλά ομιλούσα (κατά το μάλλον ή ήττον).

Έως πρόσφατα γι’ αυτόν μιλούσαν οι κύκλοι, τα τετράγωνα, οι άνθρωποι του προέδρου, το περιώνυμο περιβάλλον. «Λέει ο πρόεδρος», «σκέφτεται ο πρόεδρος», αποφαινόταν ο κλειστός κύκλος των συνεργατών του, αλλά ο ίδιος ουδέποτε επιχείρησε να υπερασπιστεί τον εαυτό του και την κυβέρνησή του. Καίτοι οι βολές που έχει δεχθεί προήλθαν από παντού (συμπεριλαμβανομένης και της ΝΔ), εκείνος αποφάσισε πως η καλύτερη απάντηση ήταν η παγερή αποχή. Δεν είχε καν την ικανότητα του θείου του να αποφαίνεται με χρησμούς τους οποίους ουδείς μπορούσε να αποκρυπτογραφήσει.

Κι όμως, η σιωπή του Καραμανλή δεν είναι δείγμα πολιτικού τακτ ή απόφαση να μην οξύνει κι άλλο την αντιπαράθεση στο πολιτικό ρινγκ. Δείχνει μια παγερή αδιαφορία να καλύψει τα κενά των πολιτών αυτής της χώρας, να δώσει επαρκείς και τεκμηριωμένες απαντήσεις για το πώς άφησε τη χώρα να πέσει στα βράχια.

Το λάθος είναι μέσα στην πολιτική ζωή (… και στη ζωή γενικώς). Κανένας πρωθυπουργός δεν μπορεί να πει ότι τα έκανε όλα σωστά. Ως γνωστόν: τα αλάνθαστοι βρίσκονται στα νεκροταφεία. Άπαντες κρίνονται από το ισοζύγιο των θετικών και των αρνητικών τους. Ο Σημίτης κρίθηκε, ο Σαμαράς κρίθηκε, ο Τσίπρας κρίνεται, ενδεχόμενα σε λίγα χρόνια την ίδια βάσανο θα περάσει και ο Μητσοτάκης. Ναι, τίθενται επί τάπητος όλα τα δεδομένα, οι πράξεις, οι λανθασμένες κινήσεις και οι παραλείψεις. Ο Καραμανλής δεν έχει να επιδείξει τέτοιο έργο. Η δική του κυβέρνηση ήταν βουτηγμένη στη μακαριότητα, περπατούσε στον Κήπο της Εδέμ ενώ τριγύρω την έζωναν τα φίδια.

Ο Καραμανλής με τον Παπανδρέου βρέθηκαν τη λάθος στιγμή στη λάθος θέση. Προφανώς, αμφότεροι έφτασαν ως εκεί με όχημα το επώνυμό τους. Ανευ αυτού δεν περνούσαν ούτε έξω από το Μαξίμου. Ο Καραμανλής μετρήθηκε, ζυγίστηκε και βγήκε ολίγιστος. Δεν είναι τυχαίο ότι έχασε όλα τα ερείσματα μέσα στο κόμμα του και πολύ σύντομα αποχώρησε και από την προεδρία της ΝΔ.

Ολοι χάρηκαν, όλοι γέλασαν. Για ποιο λόγο άραγε; ( Konstantinos Tsakalidis / SOOC).

Ολα αυτά τα χρόνια -στην πραγματικότητα- ιδιωτεύει δίχως να το λέει δημόσια. Όμως αυτό κάνει. Τον βλέπουμε συχνά πυκνά σε φωτογραφίες με φίλους του σε ταβέρνες, στην παραλία ή σε εξορμήσεις για rafting. Για πολιτική ούτε λόγος. Ακόμη και στη Βουλή επιλέγει να κάθεται στα ορεινά και να χαριεντίζεται.

Και τώρα, έπειτα από μακρά περίοδο «επώασης» αποφάσισε να μιλήσει. Καλύτερα να μην το έκανε. Ορισμένες φορές είναι κρείττον το σιγάν του λαλείν. Ουδεμία διάθεση αυτοκριτικής. Καμία πρόθεση να μιλήσει για το 2008. Σαν να μην υπήρξε, λες και το κατάπιε η μαύρη τρύπα του διαστήματος. Το μόνο που έκανε ήταν να δηλώσει ευπειθής στρατιώτης της παράταξης και του Κυριάκου Μητσοτάκη. Αυτό, όμως, θα μπορούσαν να το κάνουν και τα παράκεντρά του. Ποιος ο λόγος να κουράζεται;

Η Ιστορία είναι αμείλικτη, δεν παραγράφει αδικήματα. Κι ας νομίζουν οι πολιτικοί πως επειδή μπορούν να καθορίζουν τις εξελίξεις σε βραχύ μέλλον ότι θα μπορούν να το κάνουν και στο μακρινό. Ολοι τοποθετούνται εκεί που τους αξίζει και τους πρέπει. Μπορεί ο Καραμανλής να πιστεύει πως είναι ένας σοφός Βούδας του οποίου άπαντες ζητούν τη γνώμη (ακόμη και ο ΣΥΡΙΖΑ του φέρθηκε με γαλαντομία), στο τέλος όμως τον περιμένει το βασίλειο της ασημαντότητας. Οχι, το επώνυμο δεν σώζει πάντα.

Διαβάστε ακόμα: Τι κάνεις Γιάνη, στη Βουλή μπαίνω.

TAGS :
Γιώργος Παπανδρέου Κώστας Καραμανλής νεα δημοκρατία

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook