Την τρομοκρατική επίθεση στο Παρίσι διαδέχτηκε η κατάρρευση του Ρωσικού αεροσκάφους από την Τουρκία. Ο κόσμος μοιάζει να έχει αλλάξει σε λίγες ημέρες.
Αβεβαιότητα και ανασφάλεια πλημμυρίζουν την κοινωνία μας τόσο στα της καθημερινότητας όσο και στο ευρύτερο παγκόσμιο περιβάλλον. Το σοκ με τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας και το πολλαπλό τρομοκρατικό χτύπημα στο Παρίσι διαλύουν κάθε αίσθημα ασφάλειας και σιγουριάς που ένιωθε πατροπαράδοτα ο Έλληνας. Η κατάρριψη του Ρωσικού αεροσκάφους, κάνει τα τύμπανα να ηχούν πιο δυνατά.
Το βίωμα του Λονδίνου με το «The Life Goddess» και το πρόβλημα των αστέγων στην κατά τα άλλα λατρεμένη πρωτεύουσα της Γηραιάς Αλβιώνας επηρέασε καθοριστικά τη στάση μου για τους πλειστηριασμούς. Την πολιτική μου στάση και την κριτική μου στάση απέναντι σε αριστερούς και φιλελεύθερους.
Σε ένα απάνθρωπο καπιταλιστικό σύστημα που η προσήλωση στη μεσαία τάξη την «έκανε» για τα ρετιρέ, δεν υπάρχει επιλογή: δεν αγγίζουμε την πρώτη κατοικία των νοικοκυρεμένων ανθρώπων επουδενί. Δεν πηγαίνουμε σε πόλεμο, όσο και να φωνάζει ο Ερντογάν, ο ISIS, ο Ολάντ και όλοι αυτοί που ελαφρά τη καρδία στυλώνουν τα πόδια.
Η Ευρώπη άλλαξε σε ένα βράδυ. Ποτέ ξανά δεν θα δεις τους αθώους συμπολίτες σου με τον ίδιο τρόπο όταν φορούν μπούρκα ή τυχαίνει να έχουν λίγο πιο σκούρο δέρμα από σένα. Πολύ απλά, γιατί έτσι γεννήθηκαν. Άραγε θα είμαι ποτέ ξανά το ίδιο χαλαρός; Αυτή η αίσθηση ασφάλειας θα επιστρέψει; Μάλλον όχι. Δεν μου άρεσαν ποτέ οι παρελάσεις. Δεν την «έβρισκα» με τα μαχητικά που κάνανε σβούρες στον αέρα.
Οι τρομοκράτες κατάφεραν το βασικό τους στόχο: τρομοκράτησαν. Στέρησαν την ελευθερία του νου και τη ζωή ελεύθερων ανθρώπων που χαίρονταν απλώς τη ζωή. Ο στρατός στην Τουρκία έκανε την Ευρώπη να παγώσει. «Πάμε πόλεμο;» διάβαζες παντού στα social media.
Στο εσωτερικό μέτωπο: Λίγα 24ωρα αργότερα, ακόμα μια περήφανη μεν, αλλά αποτυχημένη διαπραγμάτευση, οδήγησε στο άνοιγμα της Κερκόπορτας για την πρώτη κατοικία. Ποια Κερκόπορτα λέω; Ολόκληρη πύλη του Πολυτεχνείου άνοιξε να περάσει το… “τανκ των τραπεζών” και να ποδοπατήσει ζωές εκατοντάδων χιλιάδων οικογενειών, θύματα μιας οικονομικής κρίσης που δεν τη δημιούργησαν, αλλά κλήθηκαν να πληρώσουν το βάρος της.
Από το «κανένα σπίτι σε κάθε τραπεζίτη» φτάσαμε άνετα στο «κανένα σπίτι στα χέρια ιδιοκτήτη». Από αριστερή κυβέρνηση. Στα λόγια βέβαια, γιατί στα έργα, μόνο για πολιτική εξαπάτηση των Ελλήνων μπορούμε να μιλήσουμε.
Και έπονται χειρότερα. Αν η κυβέρνηση χάνει δύο βουλευτές της στους πλειστηριασμούς και το κρασί, στο ασφαλιστικό πόσους θα χάσει; Αξίζει να κάνουμε πόλεμο άραγε, για να αντέξει η ΕΕ; Ο καπιταλισμός; Ή να θυμηθούμε τις αρχές του Διαφωτισμού; Πάμε Διαφωτισμό; Πάμε.
Άλλωστε, η χώρα ζει υπό οικονομική και πολιτική αστάθεια, σε ένα παγκόσμιο εκρηκτικό περιβάλλον. Δεν μοιάζουν ευοίωνα τα πράγματα. Και η Ελπίδα όχι απλώς δεν ήρθε με τον Αλέξη Τσίπρα, αλλά εξαφανίστηκε. Όχι μόνο δεν βλέπουμε φως στο τούνελ, αλλά το σκοτάδι έγινε ακόμη πιο πυκνό.
Η χώρα χρειάζεται επανεκκίνηση. Με σημαία την παραγωγή και την εξωστρέφεια. Χωρίς τους δύο αυτούς άξονες, τίποτα δεν θα μπορέσει να κρατηθεί όρθιο. Ούτε τα προνόμια των δικών τους παιδιών.
Στον αγώνα αυτό, η χαμένη αστική τάξη της χώρας πρέπει να καταφέρει να σηκώσει ανάστημα και να μην αφήσει περιθώριο στη λεβεντοποίηση της πολιτικής ζωής, στην καμμενοποίηση της εξωτερικής πολιτικής και σε καμμία περίπτωση στον τσιπραϊσμό της πολιτικής μας σκέψης. Δεν σηκώνουμε κουβέντα για το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αλλά δεν θέλουμε και μια Ευρώπη χωρίς ουσία.
Ένας ανθρώπινος καπιταλισμός. Μια αγορά που θα υπηρετεί και θα παράγει. Και έτσι θα προχωρά. Άλλωστε, τα αγαθά κόποις κτώνται. Ας κοπιάσουμε συλλογικά και ας κλείσουμε τα αφτιά μας στα τύμπανα του μίσους και του φόβου.
Διαβάστε ακόμα: «Μάνα, θα φύγω».
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
