Η ελληνική Αριστερά και το κεφάλι του φιλελέ πάνω από το τζάκι

Η Αριστερά αντιστέκεται αταβιστικά, μην καταλαβαίνοντας πως αυτήν τη στιγμή ενσαρκώνει προπατορικές συμπεριφορές καθυστέρησης και αντίστασης στον εκσυγχρονισμό. Photo Credit: Igor Stevanovic/shutterstock

Εμείς οι φιλελεύθεροι είμαστε αριθμητικά λίγοι, χωρισμένοι περισσότερο σε παρέες παρά σε κόμματα, μακριά από τη Βουλή, το Δημόσιο, τα Πανεπιστήμια και τα παραδοσιακά κέντρα εξουσίας, με σχεδόν μηδαμινή πολιτική επιρροή και εκλογική απήχηση που ποτέ δεν πέρασε τις μια-δυο μονάδες τοις εκατό.

Τα πολιτικά πρόσωπα που μας έχουν κατά καιρούς εκπροσωπήσει έρχονται σχεδόν αποκλειστικά από τον ιδιωτικό τομέα (όπου γενικά είναι επιτυχημένα), δεν έχουν πολλά (ή και καθόλου) πάρε-δώσε με το Κράτος και, στην ουσία, δεν είναι επαγγελματίες πολιτικοί, αλλά άνθρωποι με κανονικές δουλειές και ζωές, οι οποίοι τυχαίνει να ασχολούνται (σταθερά ή ενίοτε) και με την πολιτική.

Το στυλ των “φιλελέ” ατόμων είναι επίσης κομμάτι παράδοξο για το ελληνικό πολιτικό κουρμπέτι: Ανεξαρτήτως οικονομικής κατάστασης, οι ψηφοφόροι του χώρου είναι συνήθως άνθρωποι με κουλτούρα και εμπειρίες, πολύγλωσσοι, καταρτισμένοι, ταξιδεμένοι, ανοιχτοί στη συνεργασία και τον ανταγωνισμό, ψυχικώς και πνευματικώς ανεξάρτητοι (εξ ου και το πλήθος και το εύρος των επί μέρους θέσεων και αντιπαραθέσεων), γενικά σκεπτόμενοι και ενημερωμένοι από ευρεία γκάμα πηγών.

Μα, κυρίως, σαφείς ως προς το ότι ο δυτικός κόσμος, εκείνος ο τύπος κοινωνικής και πολιτικής οργάνωσης και η ελεύθερη Οικονομία, αποτελούν το πλέον ιστορικά επιτυχημένο και λειτουργικό μοντέλο που έχει ως τώρα δοκιμαστεί, επομένως αποτελεί γι’ αυτούς πάντοτε τον εκφρασμένο στόχο.

Στην Ελλάδα, όπου το 95% απαιτεί να ζει με το επίπεδο διαβίωσης των πλούσιων χωρών του δυτικού κόσμου, οι άνθρωποι που πιστεύουν ότι αυτό γίνεται μόνο μέσα από την υιοθέτηση του οργανωτικού και οικονομικού μοντέλου εκείνων των χωρών σπανίως ξεπερνάει το 1-1.5%. Τι να κάνεις; Όπως έλεγε και μία ψυχή, αυτή είναι η Ελλάδα.

Τα σκέφτομαι όλα αυτά καθώς παρατηρώ το απίστευτο μένος πολλών Aριστερών κατά ημών των ελαχίστων και από κάθε άποψη αδύναμων Φιλελευθέρων, το οποίο προσωπικά πιστεύω πως ξεπερνά κατά πάρα πολύ το μίσος που έχουν π.χ. ενάντια στους φασίστες (με τους οποίους όμως υπάρχει μία σαφής υπόγεια αλληλοκατανόηση, καθώς και ένας αριθμός κοινών στόχων, ενώ οι “φιλελέ” αποτελούν κυριολεκτικά άλλο είδος: εξωγήινοι με τους οποίους κάθε επικοινωνία είναι αδύνατη και μάταιη).

Μέρος αυτού του μένους πιστεύω πως οφείλεται στο γεγονός πως οι λίγοι Φιλελεύθεροι γράφουν πολύ και καλά στον Τύπο και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, και επιπλέον συνηθίζουν να χρησιμοποιούν εμπεριστατωμένα επιχειρήματα, στατιστικά στοιχεία, λογικούς συνειρμούς βασισμένους στη θεωρία και την εμπειρία, και συμπεράσματα που συνήθως συνάδουν με την απτή (και όχι φαντασιακή) πραγματικότητα, έτσι όπως αυτή συμβαίνει στις χώρες του αναπτυγμένου κόσμου – άπαντα στοιχεία που αποτελούν κόκκινο πανί (αλλά και μαύρη τρύπα) για τους Aριστερούς, των οποίων οι “εγκέφαλοι” συνήθως γράφουν εκθέσεις ιδεών, ψευδοποιητικές εποποιίες, άρθρα τυφλής οργής και εκδίκησης ή ινστρουχτουριστικά κείμενα κατήχησης του λαού στη μαγεία του Μαρξ που “τα προέβλεψε όλα” με μεταφυσική, σαν τον Παϊσιο, ακρίβεια.

Ένα άλλο μέρος αυτού του μένους οφείλεται, πιστεύω, στο γεγονός ότι οι αμελητέοι Φιλελεύθεροι αμφισβητούν εξ ολοκλήρου το ιερό οικοδόμημα του Νεοελληνισμού, δηλαδή το ρόλο του μεγάλου Κράτους στην Πολιτική και στην Οικονομία, το οποίο πάει χέρι-χέρι με τη διαφθορά, τη διαπλοκή και τις πελατειακές σχέσεις, και αποτελεί τη βασική πλατφόρμα πάνω στην οποία οι ελληνικές πολιτικές δυνάμεις (δεξιές και αριστερές εξ ίσου) και το μεγαλύτερο μέρος του λαού έχουν μάθει να επιχειρούν και να αλληλεπιδρούν, με τα γνωστά καταστροφικά αποτελέσματα.

Από αυτήν την άποψη, οι Φιλελεύθεροι είναι πραγματικοί ιερόσυλοι, τα βάζουν με μία ιερή αγελάδα, παίζουν κυριολεκτικά “εν ου πακτοίς”, και γι’ αυτό η απομόνωση και ο διασυρμός τους αποτελεί ύψιστης προτεραιότητας καθήκον από τους επαγγελματίες κρατιστές, ώστε η “μόλυνση” των απόψεων τους να μην επεκταθεί.

Ακόμα, οι Φιλελεύθεροι είναι άνθρωποι γενικά ανοιχτοί σε ιδέες και οπαδοί της ανταλλαγής επιχειρημάτων και της συζήτησης, βασικά λόγω συγκρότησης και μορφωτικού επιπέδου, αλλά συχνά και επαγγελματικής ιδιότητας, η οποία προϋποθέτει ή επιβάλλει τη σύνθεση απόψεων και την αναζήτηση των καλύτερων εφικτών λύσεων με βάση τα δεδομένα προβλήματα (κάτι που αποτελεί και χαρακτηριστικό γνώρισμα των δυτικών κρατών και κοινωνιών).

Αντίθετα, οι Αριστεροί εξαρτώνται από ιδεολογικά μοτίβα και έχουν μάθει να λειτουργούν νοητικά μέσα σε αυστηρά καθορισμένα πλαίσια, στα οποία διαφορετικές απόψεις όχι απλώς δεν ενθαρρύνονται αλλά συνήθως καν δεν επιτρέπονται – ο κομματικός Τύπος της Αριστεράς, όπου όλοι οι αρθρογράφοι έχουν πάνω-κάτω την ίδια άποψη για όλα τα θέματα (αυτή του κόμματος), είναι φυσικό απότοκο αυτής της έλλειψης ανοχής στην πολυσυλλεκτικότητα και της δυσκολίας (έως και πλήρους αδυναμίας) στην άρθρωση αυτόνομου λόγου και ευέλικτων θέσεων, ανάλογα με την εξέλιξη των πραγματικών συνθηκών.

Όλα αυτά μαζί συντείνουν στην αναπόδραστη τάση για υιοθέτηση άκαμπτων “δογμάτων”, τα οποία θεωρείται πως “περικλείουν όλη την αλήθεια για τα πάντα”, τα οποία προσφέρουν μεν μία παρηγορητική αίσθηση στους κοινωνούς τους, αλλά αναγκαστικά καθιστούν τους φορείς των αντίθετων απόψεων όχι απλώς πολιτικούς αντιπάλους μα “εχθρούς της πίστης”, άτυπους “προδότες” της μυθικής οντότητας που καλείται “λαός” και στην πραγματικότητα αποτελεί ένα πασπαρτού ανιστορικό εφεύρημα που επιβλήθηκε εκ των άνω, με υλικά τον πιο βαθύ λαϊκισμό και το σύνολο από πρωτόγονους φόβους και άλυτα ταυτοτικά ζητήματα, τα οποία χρησιμεύουν στο μάντρωμα σε μία περίκλειστη στατική δομή, κάτι ιδιαίτερα χρήσιμο σε όσους κατ’ επάγγελμα εμπορεύονται τα πάσης φύσεως δόγματα.

Μα, περισσότερο απ’ όλα, πιστεύω πως το μένος των Αριστερών κατά των Φιλελεύθερων οφείλεται στο ότι οι Φιλελεύθεροι είναι οι πιο αταλάντευτοι και αποενοχοποιημένοι υπερασπιστές της δυτικής (“αστικής”) Δημοκρατίας, με τα θεσμικά, πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά και πολιτιστικά χαρακτηριστικά που αυτή συνεπάγεται.

Συνήθως, εν αγνοία τους, οι Αριστεροί στέκονται απέναντι σε αυτό το μοντέλο, όχι επειδή υπερασπίζονται τα μαρξιστικά προτάγματα, αλλά επειδή στην Ελλάδα η Αριστερά έχει καταλήξει να αποτελεί τον παθιασμένο σύμμαχο και απολογητή των πιο οπισθοδρομικών δομών και ηθών της ελληνικής κοινωνίας.

Τουτέστιν, η Αριστερά βάλλει κατά ριπάς εναντίον των ασήμαντων Φιλελευθέρων επειδή εκείνοι, έστω και καμιά φορά με υπερφίαλες γραφικότητες, εκπροσωπούν με σαφέστερο και καθαρότερο τρόπο τη δυτική κουλτούρα σε μία Ελλάδα που, κατά τους Αριστερούς (σε συνειδητό ή υποσυνείδητο επίπεδο), πρέπει να ανήκει ή στον εαυτό της (εθνικιστική-κομμουνιστική βερσιόν) ή σε κάποια εκδοχή της Ανατολής που αντιμάχεται τη Δύση (θρησκευτικές απώτατες μνήμες που επιβιώνουν με όχημα τα απόνερα της αντιπαράθεσης Δύσης – ΕΣΣΔ και, σήμερα, Δύσης-Ρωσίας).

Η Αριστερά αντιστέκεται αταβιστικά, μην καταλαβαίνοντας πως αυτήν τη στιγμή ενσαρκώνει προπατορικές συμπεριφορές καθυστέρησης και αντίστασης στον εκσυγχρονισμό (εκδυτικισμό), βασισμένη στην παμπάλαια εθνική (αναπόφευκτα εθνικιστική) μυθολογία, η οποία αν και δεν έχει καμία σχέση με την πραγματική Αριστερά, χωράει ωστόσο και μία χονδροειδή και απλοϊκή ψευδοαριστερή θεώρηση του κόσμου, μέσω της σύνδεσης με τον απαραίτητο (και τόσο ανακουφιστικό!) κοινό ανορθολογισμό.

Βλέποντας και διαβάζοντας τα όσα δηλητηριώδη γράφονται γύρω μου από το μαινόμενο πλήθος των Αριστερών προς τους μετρημένους σε λίγες δεκάδες δραστήριους Φιλελεύθερους, που τελευταία ξεπέφτουν ολοένα και πιο εύκολα σε ύβρεις και απειλές (λόγω αδυναμίας λογικής αντιπαράθεσης, βέβαια), νιώθω πως αν μη τι άλλο έχω ταχθεί στο σωστό χώρο. Στις μέρες του λυκόφωτος που ζούμε αυτό δεν είναι διόλου λίγο.

//Ο Βασίλης Σταματίου είναι (μεταξύ άλλων) δημοσιογράφος.

Διαβάστε ακόμα – Φίλιππος Δραγούμης: Γιατί Φιλελευθερισμός και όχι Νεοφιλελευθερισμός.

TAGS :
αποψη αριστερά Πολιτική συντήρηση φιλελευθερισμός

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook