Η στιγμή της αποθέωσης για τον Romelu Lukaku μέσα στην έδρα της Παρί. Γιατί το βάρος της φανέλας μετράει (Photo by Chris Brunskill/Fantasista/Getty Images).

Το μεσημεράκι της 6ης Μαρτίου, είχα την τύχη να παρακολουθήσω, στην ΕΡΤ 1, ένα σπουδαίο ποιητή μας. Κι εξηγούσε στωικά, ο Τίτος Πατρίκιος, πως όσο κι αν άλλαξαν οι καιροί, όσο κι αν αναπτυχθήκαμε τεχνολογικά, πάλι μολύβι και χαρτί έχει διαρκώς στην τσέπη του. Για να σημειώνει άμεσα κάθε στίχο που προκύπτει, πότε από την καθημερινότητά του, και πότε από τη φαντασία του.

Αθάνατο το χαρτί, αθάνατο και το μολύβι…

Κι ύστερα από έξι μόλις ώρες, πάλι κάτι σαν ποίημα αποτυπώθηκε στο τηλεοπτικό γυαλί μου. Βγαλμένο από τη ψυχή ενός αλλιώτικου καλλιτέχνη, αλλά μ’ αθάνατα υλικά και δαύτο. Την πίστη και τη θέληση. Αμφότερα προφυλαγμένα σ’ ένα κέλυφος ανυπότακτης μαχητικότητας.

Όλα αυτά μαζί, στο ποδόσφαιρο, τα’ χουν βαφτίσει ως «το βάρος της φανέλας». Της διαβολεμένης κοραλί που φορούσε, εν προκειμένω, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο «Παρκ ντε Πρενς» του Παρισιού, και ζύγιζε όσο όλα μαζί τα τρόπαια (38, σε διάστημα 26 ετών) που κατακτήθηκαν επί ημερών Σερ Άλεξ Φέργκιουσον στον πάγκο της!

Η πίστη και η θέληση, στο ποδόσφαιρο τα ‘χουν βαφτίσει ως «το βάρος της φανέλας».

Εννοείται, δικής του εμπνεύσεως ήταν το υπερβατικό αριστούργημα της 6ης Μαρτίου, με το εκκωφαντικό 3-1 στην έδρα της άνυδρης Παρί Σεν Ζερμέν, και τη θαυμαστή πρόκριση στους «8» του Τσάμπιονς Λιγκ. Αντί να παρακολουθεί καρτερικά από τα επίσημα του γαλλικού σταδίου, μπας και γυρίσει «δια μαγείας» το 0-2 του πρώτου αγώνα, ο μέγιστος δημιουργός στα χρονικά των «Κόκκινων Διαβόλων» μπήκε πάλι, όπως και πριν από ακριβώς 20 χρόνια, στο μυαλό του Όλε Γκούναρ Σόλσκιερ.

Και μετά εισχώρησε στο κορμί του Ρομέλου Λουκάκου και του Μάρκους Ράσφορντ. Μαζί και κάποιων άσημων πιτσιρικάδων (που κλήθηκαν να καλύψουν την απουσία 10 ονομαστών συμπαικτών τους), ονόματι Νταλότ, Γκρίνγουντ και Τσονγκ. Έτσι μαθαίνονται μερικοί αθλητές. Από τη μία στιγμή στην άλλη. Όπως ακριβώς γράφονται μερικά ποιήματα.

Ο αθάνατος Σερ Άλεξ, η αθάνατη Γιουνάϊτεντ του…

Για να σταθεί φέτος στα πόδια της η αγαπημένη μου ομάδα (αγαπημένη από τότε που μόνο μέχρι τη διεκδίκηση του αγγλικού πρωταθλήματος έφτανε, ποτέ παραπάνω…), ο 77χρονος «Φέργκι» έβγαλε, προ διμήνου, μολύβι και χαρτί από την τσέπη του. Κι αντί της φαντασίας του (που οδήγησε στη ψευδαίσθηση ότι ο εγωκεντρικός Μουρίνιο θα καταδεχόταν να βολευτεί στα σπλάχνα ενός μεγάλου Οργανισμού, όπως η Γιουνάiτεντ), άντλησε ενέργεια μονάχα από την καθημερινότητα του κλαμπ.

Με την αύρα του σερ Άλεξ Φέργιουσον, η τωρινή Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ θύμισε κάτι από την παλιά (Photo by Xavier Laine/Getty Images).

Κάπως έτσι προέκυψε η εσπευσμένη επιστροφή του Σόλσκιερ στο «Όλντ Τράφορντ», σε ρόλο χεντ κόουτς. Και λίγο αργότερα η επάνοδος του Μάϊκ Φίλαν, που δούλευε φέτος ως τεχνικός διευθυντής σε κάποια ομαδούλα της Αυστραλίας, και ο Σερ Άλεξ τον παρακάλεσε να γίνει εκ νέου ασίσταντ κόουτς στο Μάντσεστερ.

Οτιδήποτε θυμίζει την παλιά, ατάραχη Γιουνάϊτεντ, εκείνη που υπνώτισε τη Μπάγερν στον τελικό της Βαρκελώνης, και τής άρπαξε το ευρωπαϊκό στέμμα του 1999, ο Φέργκιουσον το μπόλιασε εσπευσμένα στη συνείδηση όσων αρνούνταν επιδεικτικά να υπηρετούν τον Μουρίνιο. Στο Παρίσι, τους είδατε φαντάζομαι, ήταν ο ένας πιο ψυχωμένος από τον άλλο.

Στο δε ημερολόγιο του «Παππού», από ‘δω και πέρα, μόνο μία ημερομηνία υπάρχει. Η 1η του Ιούνη, μέρα του τελικού στο φετινό Τσάμπιονς Λιγκ. Έδρα του η Μαδρίτη. Και πόσο απέχει η Μαδρίτη του 2019 από τη Βαρκελώνη του 1999; Όσο μία Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ!

 

Διαβάστε ακόμα: Η ομάδα μου στο ποδόσφαιρο, γκολ στο τελευταίο λεπτό.

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top