Ο Μητσοτάκης πέταξε την μπάλα στην εξέδρα. Δεν ξέρει πώς να λύσει το θέμα της βίας στα γήπεδα 
«Κοράκι», εσύ σούπερ σταρ! 
Είδε ο Εμπαπέ τον «Ναπολέοντα» πριν το ματς με το Γιβραλτάρ; 
Από τον Μαραντόνα στον Μουσολίνι, δύο βιβλία δρόμος 
Τι έχουν τα έρμα και δεν προκρίνονται; 
«Η Κόλαση του κυρ-Σκολάρι διπλανή στον Παράδεισό του πόρτα έχει, εύκολα μπορεί ν’ ανοίξει και να τον καταπιεί, και τον ίδιο και το… παλαιοκομματικό μουστάκι του». Photo Credit: Conselho Nacional de Justiça – CNJ/flickr
Εντάξει, δεν του κάνει πια ο Ροναλντίνιο, ούτε ο Ρομπίνιο, ούτε και κανένας άλλος ελαφρώς πρωθύστερος, ας είναι κάπου ενεργός, κι ας πηγαίνει κάπως καλά, κι ας μη σέρνεται. Τον Μαϊκόν, άλλωστε, τον παίρνει, και τον Χούλιο Σέζαρ τον τερματοφύλακα ‒γιατί τερματοφύλακας είναι αυτός, κι όσο μεγαλύτερος, τόσο καλύτερος. Αλλά ούτε ολόκληρος Κακά δεν χωράει στους 23 του, ούτε για quality έστω time που λένε ο παίκτης αυτός ο μεγάλος, το ελάφι αυτό το υπέροχο, ο χαρακτήρας ο για κάθε ομάδα χρήσιμος, ο ωραίος αυτός εντός γηπέδου καλλιτέχνης;
Ο Κακά, που για να έχει παιχνίδια φέτος στα πόδια του και για να είναι παρών στο Μουντιάλ της πατρίδας του, τη μεγαλόσχημη Ρεάλ άφησε και του άλλου ξιπασμένου ως πέρυσι τα μέρη, του Μουρίνιο του αποτρελαμένου κι αδίστακτου, και ξαναπήγε στη Μίλαν τη δυσκολεμένη, και κάθε Κυριακή σκίζεται καιρό τώρα, και την κράτησε όρθια κι αξιοπρεπή μες στο χάος της ξεσαλωμένης οικογένειας Μπερλουσκόνι.
Κι ο Σκολάρι, ο μέγας αρχηγός στην αποστολή αυτή την καθόλου, μα καθόλου εύκολη, δηλώνει πως όποιους κάλεσε, αυτούς μόνο η Βραζιλία του χρειάζεται, και μαζί τους θα πάει και στην Κόλαση αν χρειαστεί, και στον Νεϊμάρ πάνω, τον ως τώρα ασυνάρτητο και ποδοσφαιρικά και ψυχολογικά, θα χτίσει, ό,τι χτίσει.
Μάλιστα. Ο Σκολάρι είναι ο προπονητής, αυτός ξέρει τι θέλει, αυτός είναι για φέτος ο Εκλεκτός των Εκλεκτών, κι αυτός έχει την ευθύνη. Ναι, αλλά, που λέει κι η Αρβανιτάκη αλά Σπανουδάκη αν θυμάμαι καλά, «Δεν τα βλέπεις όλα από ’κεί που τα κοιτάς», φίλε μου. Ιδίως όταν πιο πολύ προς τα σύννεφα κατευθύνεται η ματιά σου και γυαλίζει το μάτι σου για δόξα ατομική, ως ηγέτης ακόμα άφτιαχτων παιδιών να το πάρεις, να μη μοιραστείς τίποτα με κανέναν άλλον διάσημο, και στον κόσμο παραπάνω από σένα ίσως αγαπητό…
Και το 1950 πάντα στον Χρόνο μέσα ένα τσιγάρο δρόμος μόνο θα ’ναι, κι η Ουρουγουάη εκεί δίπλα πάντα, πάντα θα παραμονεύει. Σε Ακτή Ελεφαντοστού, ποιος ξέρει, μπορεί να ’χει μεταμφιεστεί ήδη, σε Χιλή καλύτερα, σε Ιταλία ύπουλη, σε Γερμανία που δεν καταλαβαίνει Χριστό, και τα εντός έδρας της Βραζιλίας τα παλιά, τα τραγικά, να μην απέχουν και τόσο, χτες, προχτές δεν ήτανε; Κι οι αυτοκτονίες εκείνες οι αμέτρητες τόσων παλαιών ανθρώπων πάντα ζωντανές, πάντα υπαρκτές εγώ τις βλέπω.
Οπότε, η Κόλαση του κυρ-Σκολάρι διπλανή στον Παράδεισό του πόρτα έχει, εύκολα μπορεί ν’ ανοίξει και να τον καταπιεί, και τον ίδιο και το… παλαιοκομματικό μουστάκι του. Με τον Κακά τον απογοητευμένο τώρα να κοιτάει ανήμπορος τότε να τον βοηθήσει, τον νέο προπονητικό κι αλαζόνα της χώρας ίσως αυτόχειρα.
Υ.Γ.: Να που δεν σώθηκε ούτε η Μπολόνια, τρέχανε και δεν φτάνανε τελικά ο Κονέ κι ο Χριστοδουλόπουλος. Τους έκανε και γαργάρα και δυο πέναλτι με την Κατάνια ο διαιτητής, την άφησε να σκοράρει και το 2-1 μετά από φαουλάρα που δεν σφύριξε εις βάρος της στο κέντρο… Ε, δεν ήθελε πολύ, από του χρόνου πάλι.
Διαβάστε ακόμα: Πώς δυο Έλληνες ανακάλυψαν, το 2010, την Μακεδονία του Αμαζονίου!
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
