Τι μου τη σπάει στο μετρό

Μια σύντομη ταύτιση των δρόμων του καθενός, μετά ο καθένας συνεχίζει τη μακρά σαν την τέχνη ή τη βραχεία σαν τη ζωή πορεία του… Το έργο του Γαϊτη είναι η ιδανική επιλογή για ένα σταθμό του μετρό. Photo Credit: Eric Peacock/flickr

Δεν είμαστε Ιαπωνία. Δεν έχουμε υπαλλήλους που με λευκά γάντια σπρώχνουν τους επιβάτες στους συρμούς. Αλλά δεν έχουμε ούτε επιβάτες που να συνειδητοποιούν ότι μπορούν να πάνε λίγα βήματα πιο μέσα, για να διευκολύνουν τους συνεπιβάτες τους και να χωρέσουμε όλοι.

Έχουμε θέμα με το σεβασμό του Άλλου. Τραβάμε ζόρι, δικέ μου, κι αυτό φαίνεται σχεδόν παντού. Οι σκηνές είναι γκροτέσκες: Πολλοί αρνούνται να κάνουν το ένα βήμα που θα τους φέρει στην πλατφόρμα, ώστε να αποβιβαστεί ο κόσμους σε σταθμούς, όπως π.χ. το Σύνταγμα. Τι φοβούνται; Ότι θα χαλάσει το… προξενιό; Ότι θα μείνουν έξω από το τρένο της μεγάλης φυγής;

Αμ, εκείνοι που σπεύδουν πανικόβλητοι να μπουν προτού σταματήσουν οι άλλοι να βγαίνουν; «Εγώ να μπω και δεν με νοιάζει τι θα κάνουν οι άλλοι»: προέκταση της NIMBY νοοτροπίας και εδώ; Οι οποίοι, φυσικά, εκνευρίζονται όταν κάνουν ακριβώς το ίδιο οι διάδοχοι στην επόμενη στάση.

Διαβάστε ακόμα: Ο άνθρωπος που εκτρέφει και ψήνει το καλύτερο κρέας στον κόσμο, έρχεται στην Αθήνα! 

Έχουν κάτι το απροσδιόριστα παράξενο κι ενοχλητικό τα πρόσωπά τους, το ντύσιμό τους, τη συνολική συμπεριφορά τους. Συνήθως βιάζονται να βγουν και σπρώχνουν με αγένεια. Με εντυπωσιακό τρόπο δυσανασχετούν αν κάποιος δείξει την ίδια συμπεριφορά με αυτούς, όταν μπαίνουν!

Το μεγάλο πανηγύρι γίνεται στις κυλιόμενες σκάλες. Είναι γεγονός ότι έχουν μάθει σχεδόν όλοι ότι στεκόμαστε δεξιά και αριστερά ανεβαίνουμε. Αλλά τα γαλατικά χωριά εκεί, παρόντα, υπερηφάνως εμφανίζονται και μπλοκάρουν τα πάντα. Όταν τους γίνει ευγενική παρατήρηση, κοιτάζουν σαν χάνοι, στην καλύτερη περίπτωση. Πάντα απορώ γιατί δεν υπάρχουν οι σχετικές πινακίδες και γιατί δεν ακούγονται οι αντίστοιχες ανακοινώσεις. Όχι ότι θα τους έδινε κάποιος σημασία!

Κάθε μέρα στο μετρό έχει και κάτι διαφορετικό να σου δώσει. Η ευκαιρία παρατήρησης των συνεπιβατών είναι μοναδική, απλώς διότι δεν υπάρχει περιβάλλον «απ’ έξω», όπως στα λεωφορεία. Βιβλία, μουσική, παιχνίδια σε κινητά και gadgets -οι άλλες εναλλακτικές- δεν γεμίζουν το κενό σε σύντομες διαδρομές: λίγος χρόνος γι’ αυτά, πολύς για να μην κάνεις κάτι, αρκετός για μερικές σκέψεις που θα κρατήσουν το μυαλό απασχολημένο μέχρι τον επόμενο σταθμό αυτού του μεταβατικού μη-τόπου.

Κόσμος κατεβαίνει και κατευθύνεται σε κάθε έξοδο, ακόμα και εκείνη που δεν θά ‘πρεπε. Ιδίως εκείνη που δεν θά ‘πρεπε. Αναιδείς λαθρεπιβάτες στους ανελκυστήρες για ΑμεΑ. Μια σύντομη ταύτιση των δρόμων του καθενός, μετά ο καθένας συνεχίζει τη μακρά σαν την τέχνη ή τη βραχεία σαν τη ζωή πορεία του…

//Ο Κωνσταντίνος Μπαλατσούκας είναι Marketing Manager σε ιδιωτική εταιρεία.

Διαβάστε ακόμα: Όταν η ξεπεσμένη αστή επιστρέφει στο πατρικό, για να περιμένει εκεί την… ανάπτυξη.

TAGS :
metro subway Αθήνα μετρό ΜΜΜ συγκοινωνίες

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook