Μια Αριστερά χωρίς αριστερούς;

«Μπορεί κάποια πράγματα να τα ωραιοποιώ, επειδή, όντας πολύ μικρός τότε, ο κόσμος μου φαινόταν πιο όμορφος, πιο αρμονικός, χωρίς αντιφάσεις και διπλά νοήματα».

Oταν ήμουν μικρός θυμάμαι την τότε Αριστερά… Μια Αριστερά με ευρωπαϊκό προσανατολισμό, με επίκεντρο τα ανθρώπινα δικαιώματα, την ίση αντιμετώπιση όλων των πολιτών απέναντι στον νόμο, την προάσπιση της οικολογίας, της τέχνης και της πνευματικής καλλιέργειας. Στις πολεμικές συρράξεις, που τότε ήταν καθημερινό γεγονός, πάντα προέκρινε τη λύση των διαπραγματεύσεων, την παύση πυρός και την εύρεση σύνθετης λύσης.

Μπορεί κάποια πράγματα να τα ωραιοποιώ, επειδή, όντας πολύ μικρός τότε, ο κόσμος μου φαινόταν πιο όμορφος, πιο αρμονικός, χωρίς αντιφάσεις και διπλά νοήματα. Αλλά, παρόλα αυτά, θυμάμαι και έναν Συνασπισμό του Μιχάλη Παπαγιαννάκη και του Νίκου Κωνσταντόπουλου. Θυμάμαι σαν σήμερα πως ο υπότιτλος του εμβλήματός του ήταν «Της Αριστεράς και της Προόδου». Η Αριστερά που έχω στο μυαλό μου δεν δίστασε να συνεργασθεί με τον «φιλελεύθερο» Κ. Μητσοτάκη, για να επιτευχθεί η πολιτική σταθερότητα στη χώρα. Ακόμα και από την πιο βαθιά Αριστερά ακούγονταν συνθήματα όπως «Πρώτοι στα μαθήματα, πρώτοι και στις πορείες». Μιλούσε επίσης για την ελευθερία των σεξουαλικών επιλογών και για την ελευθερία του λόγου, για δημοκρατία και ίσα δικαιώματα για όλους.

Ερχόμενος στο σήμερα, θα ξεκινήσω από τα σύμβολα, γιατί, όσο τυπικά ή ανούσια κι αν είναι, καταδεικνύουν έναν εσωτερικό κόσμο και μια φιλοσοφία που αγωνιά να εκφραστεί πίσω από ένα λάβαρο. Ο υπότιτλος, που κοσμεί πλέον το έμβλημα του ΣΥΡΙΖΑ, αναφέρει «Της Αριστεράς, των Κινημάτων και της Οικολογίας». Η «Πρόοδος» έφυγε με γοργά βήματα, ενώ έγιναν αυτοσκοπός τα κινήματα. Αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν ένα κόμμα να έχει ως ιδεολογία γενικώς και αορίστως «τα κινήματα»; Η «κινηματική Αριστερά» ‒επιτρέψτε μου τον νεολογισμό‒ συνέχισε και σε άλλες αλλαγές. Καπελώθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ, του οποίου το έμβλημα κυριαρχείται από κόκκινες σημαίες. Αυτό το μόρφωμα συνεργάστηκε και τελικά εναγκαλίστηκε συνιστώσες όπως Αντικαπιταλιστική Πολιτική Ομάδα (αντικαπιταλιστές), Διεθνιστική Εργατική Αριστερά (κομμουνιστές-τροτσκιστές), Κομμουνιστική Οργάνωση Ελλάδας (μαοϊστές). Και να μην ξεχνάμε, επίσης, τη συνεργασία με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ένα κόμμα που, αν το πάρουμε στα σοβαρά, μας προτρέπει να γίνουμε αντάρτες στα βουνά…

Περνώντας σε βαθύτερα νοήματα, οι σύγχρονες φοιτητικές νεολαίες της Αριστεράς ξέχασαν το πρώτο τμήμα του παλιού τους ρητού (πρώτοι στα μαθήματα…). Αντίθετα, μετατράπηκαν σε αιώνιους φοιτητές, μετέτρεψαν την κατάληψη σε ρουτίνα καθημερινότητας, ενώ σύνθημά τους έγινε η εντατικοποίηση των σπουδών. Φυσικά, αν δεν πατάς ποτέ στο αμφιθέατρο και δίνεις μόνο τις εξετάσεις, τι σε νοιάζει αν τελειώνεις σε τέσσερα χρόνια ή σε ένα το πρόγραμμα σπουδών σου; Τα μαθήματα μετατράπηκαν σε ευκαιρία προπαγάνδας, η αξιολόγηση πολεμήθηκε και πολεμάται λυσσαλέα, καθηγητές γρονθοκοπήθηκαν επειδή έπαιρναν παρουσίες στα μαθήματα. Σύνθημά της έγινε το «περισσότερες συνελεύσεις», «περισσότερες καταλήψεις», «λιγότερες ώρες μαθημάτων». Παράλληλα, η ελευθερία του λόγου έγινε προνόμιο μόνο των αριστερών ‒θα μπορούσε άραγε στην ΑΣΟΕ να μιλήσει, ως καλεσμένος αν ζούσε, ο Μίλτον Φρίντμαν; Οι «προοδευτικοί», «αριστεροί» φοιτητές λοιπόν αποφάσισαν ότι το Πανεπιστήμιο είναι ένα γυμνάσιο (με την ετυμολογική έννοια του όρου) για τους μελλοντικούς Τσε Γκεβάρα, ή αλλιώς μετατράπηκαν σε επαναστάτες χωρίς αιτία!

Let’s dig deeper ‒ας σκάψουμε βαθύτερα, που λένε και οι φίλοι μας οι φονιάδες των λαών Αμερικάνοι. Η Αραβική άνοιξη, ένα μακελειό χωρίς τελειωμό, έγινε σύνθημα της εξέγερσης για την αριστερά πτέρυγα της Βουλής, ενώ προέτρεπαν τον ελληνικό λαό να κάνει τη δική του αραβική άνοιξη και εδώ στην Ελλάδα. Μια Αριστερά που διψάει για «επανάσταση», σαν να οδηγείται από παιδάκια που μεγάλωσαν παίζοντας counter-strike ως terrorists και βλέπουν την πολιτική ως ένα μεγάλο videogame. Ταυτόχρονα, ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός ξεχάστηκε και αντικαταστάθηκε από τη Βόρεια Κορέα, τη Βενεζουέλα και τη Ρωσία, που έγιναν επίδοξοι σύμμαχοι… Άραγε, ποια προοδευτική ιδέα εκπροσωπούν αυτές οι χώρες; Αναφέρω ως παράδειγμα ότι πρόσφατα πέρασε νομοσχέδιο στη Ρωσία που απαγορεύει κάθε δημόσια αναφορά στην ομοφυλοφιλία.

Να μιλήσουμε για πολιτισμό; Η οικολογία περιορίζεται σε φωνές για την ιδιωτικοποίηση της ύδρευσης που θα μολύνει το νερό και κλείνει τα μάτια στη Δημόσια ΔΕΗ, που μολύνει το περιβάλλον όσο όλα μαζί τα εργοστάσια παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος στην Ευρώπη. Στα ανθρώπινα δικαιώματα μπαίνουν γραμμές και προϋποθέσεις. Υπαλλήλους που θέλουν να εργαστούν, δεν τους αφήνουν, κλείνουν τα λιμάνια, σπάνε τζαμαρίες μαγαζιών, υπερασπίζονται κάθε διεφθαρμένο ΔΥ με το απόλυτο τσιτάτο «ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ ΔΥ». Ταυτόχρονα η ομοφοβικότητα στο ΚΚΕ χτυπάει κόκκινο.

Στο ερώτημα, λοιπόν, με το οποίο ξεκίνησα, δεν ξέρω αν υπάρχει απάντηση. Ίσως αυτοί που αποτελούν τη σημερινή Αριστερά να μην είναι αριστεροί, ή πάλι απλώς η Αριστερά να εξελίχθηκε σε τέτοιο μόρφωμα. Το σίγουρο είναι ότι οι ιδέες πάνω στις οποίες χτίστηκε, είναι ιδέες για τις οποίες αξίζει να αγωνιστεί κανείς. Τα μόνα όμως κόμματα που τις προασπίζονται, βρίσκονται αυτή τη στιγμή εκτός Βουλής και μάλιστα με μια ταμπέλα κρεμασμένη, «Φιλελευθερισμός». Δεν ξέρω αν όντως είναι έτσι, αλλά ακόμα και αν είναι, η απάντηση σε αυτή την κρίση αξιών και πολιτισμού είναι ακριβώς αυτή, ο Φιλελευθερισμός για την ανάπτυξη της οικονομίας, στη βάση των αριστερών ιδεών για την προάσπιση της ατομικότητας και του πνεύματος. Για μια πορεία που στηρίζει και στηρίζεται στις ευρωπαϊκές ιδέες.

Ο Αλέξης Ραμπότας είναι φοιτητής Ιατρικής στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης.

TAGS :
αριστερά Σύριζα Τσίπρας

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook