Μία συν μία Κίνα

Και μόνο το γεγονός ότι η Κίνα επιλέγει ως τόπο των συνομιλιών την Ναντζίνγκ (εικόνα) δεν αφήνει πολλές αμφιβολίες για το ότι το θέμα της ενοποίησης της Ταϊβάν δεν έπαψε να την απασχολεί στα 65 χρόνια που μεσολάβησαν από το 1949. Photo Credit: Let Ideas Compete/flickr

Σαν χαρμόσυνη αντιμετωπίστηκε από πολλούς δημοσιογράφους η ανακοίνωση ότι η Κίνα και η Ταϊβάν θα καθίσουν επίσημα στο ίδιο τραπέζι για πρώτη φορά μετά το 1949, τότε που ο Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός του Μάο, συνοδευόμενος από τη μισή καρδιά του Ναζίμ Χικμέτ, διέσχισε τον Κίτρινο Ποταμό, κατέλαβε τη Ναντζίνγκ και ανάγκασε την κυβέρνηση του Κουομιτάνγκ και του Τσιάνγκ Κάι Σεκ να βρουν καταφύγιο στο νησί που οι Πορτογάλοι εξερευνητές είχαν ονομάσει «Φορμόζα» για να φτιάξουν αυτό που σήμερα αποκαλείται γενικά «Δημοκρατία της Κίνας».

Ο λόγος που η είδηση δεν είναι τόσο χαρμόσυνη τελικά είναι ότι όσες συζητήσεις κι αν γίνουν μεταξύ των υπουργών εξωτερικών, υπάρχει τουλάχιστον μια χώρα που δεν αποκαλεί την Ταϊβάν «Δημοκρατία της Κίνας» –και αυτή είναι, βεβαίως, η Κίνα.

Διαβάστε ακόμα: Πως η Ελλάδα εξάγει… ντηζάϊν στην Κίνα

Και μόνο το γεγονός ότι η Κίνα επιλέγει ως τόπο των συνομιλιών την ίδια εκείνη Ναντζίνγκ δεν αφήνει πολλές αμφιβολίες για το ότι το θέμα της ενοποίησης της Ταϊβάν δεν έπαψε να την απασχολεί στα 65 χρόνια που μεσολάβησαν. Ούτε για το ότι δεν σκοπεύει να μετακινηθεί ούτε χιλιοστό από τη θέση της που θέλει την κυβέρνηση της Ταϊπέι να κάνει εκείνη το πρώτο βήμα. Το ότι αποφασίζει παρόλα αυτά να ξεκινήσει τη συζήτηση είναι η βεβαιότητα ότι η Ταϊπέι θα προσέλθει και μάλιστα ιδιαίτερα θετικά προδιατεθειμένη καθώς ο, απερχόμενος το 2016, πρόεδρος Μα Γινγκ Τζέου είναι υπέρ της ενοποίησης. Αλλά ακόμα περισσότερο είναι υπέρ των οικονομικών και εμπορικών συμφωνιών.

Έχει κάθε λόγο, και όχι μόνο για να εξασφαλίσει ότι ο διάδοχός του στο Κουομιτάνγκ θα έχει ελπίδες στις εκλογές του 2016. Η πολιτική του υστεροφημία ως καθοριστικού παράγοντα για την οικονομική ανάπτυξη της χώρας του περνάει μέσα από την εμπορική Συμφωνία-Πλαίσιο Οικονομικής Συνεργασίας του 2010 και τις ένθεν και ένθεν επενδυτικές κινήσεις που έφεραν το εμπόριο μεταξύ της μεγάλης και της μικρής Κίνας πάνω από τα 197 δις δολάρια και τους τουρίστες-επισκέπτες από την πρώτη στη δεύτερη να πλησιάζουν μόνο πέρυσι τα τρία εκατομμύρια: εντυπωσιακός αριθμός αν σκεφτεί κανείς ότι οι περιορισμοί στον τουρισμό μεταξύ των δύο χωρών μειώθηκαν μόλις το 2008 και ότι περίπου 1.000 πύραυλοι του Πεκίνου είναι μόνιμα στραμμένοι στο, όχι και τόσο μικρό, νησί του Ειρηνικού.

Οι πιο αισιόδοξοι σχολιαστές ήταν, προφανώς, οι φανατικοί υπέρμαχοι του καπιταλισμού: ο τίτλος του «Forbes» για την είδηση σχετικά με τις συνομιλίες ήταν «Το εμπόριο νικάει τους πυραύλους»  και είναι ενδεικτικός ενός τρόπου σκέψης που θεωρεί βέβαιο ότι όταν υπάρχουν οικονομικά συμφέροντα είναι αδύνατον να υπάρξει πόλεμος. Όμως το να μην υπάρξει πόλεμος δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη ότι θα υπάρξει και ειρήνη –με άλλα λόγια ότι θα εξαλειφθεί εντελώς η πιθανότητα να επαναληφθεί κάποια επίδειξη στρατιωτικής δύναμης εκ μέρους του Πεκίνου όπως αυτή του 1996, όταν η Ταϊβάν είχε τις πρώτες της ελεύθερες προεδρικές εκλογές. Η ταμπακέρα δεν είναι πάντα η οικονομία.

ΥΓ.: Στην Ασία ο χρόνος μετράει κάπως διαφορετικά από ό,τι σε άλλα μέρη του κόσμου, ίσως λόγω ταοϊστικής πολιτισμικής/φιλοσοφικής κληρονομιάς, οπότε δεν αποκλείεται οι εξοχότατοι Μα και Σι (Τζινπίνγκ –ο πρόεδρος της Κίνας) να θέτουν απλώς τις βάσεις για κάτι που θα διαχειριστούν πολύ αργότερα οι επίγονοί τους. Από την άλλη, ο τελευταίος έχει όντως αρχίσει εσχάτως να αναφέρεται πολύ στο «ζονγκουό μενγκ» (中国梦) το οποίο θα μπορούσε να αποδοθεί σαν «Κινεζικό Όνειρο».

Διαβάστε ακόμα: Άσκηση Ζαζέν: Πώς κοιτάζοντας τον τοίχο βλέπεις την πραγματικότητα

Ο Γρηγόρης Α. Μηλιαρέσης είναι δημοσιογράφος και μεταφραστής, και παρεμπιπτόντως μοναχός Ζεν.

TAGS :
china taiwan wang yu-chi zhang zhijun γουανγκ ζιτζουν Κίνα ταιβαν

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook