Ο Μητσοτάκης πέταξε την μπάλα στην εξέδρα. Δεν ξέρει πώς να λύσει το θέμα της βίας στα γήπεδα 
«Κοράκι», εσύ σούπερ σταρ! 
Είδε ο Εμπαπέ τον «Ναπολέοντα» πριν το ματς με το Γιβραλτάρ; 
Από τον Μαραντόνα στον Μουσολίνι, δύο βιβλία δρόμος 
Τι έχουν τα έρμα και δεν προκρίνονται; 
Ούτε ελάχιστη μπάλα δεν βλέπουμε, μια υποτονική έστω παραγωγή παιχνιδιού, κι όχι τον έναν… Τρακόσιο δίπλα στον άλλον, μην περάσουν του εχθρού τα στίφη.
Μετά το 2004 (και παρά τις κολακευτικές για μας ιδιότυπες κατατάξεις της FIFA…) το ποδόσφαιρό μας έχει μείνει προσκολλημένο («ως τα οστρείδια εις τον βράχον», που έγραφε κι ο Ροΐδης…) στου Ρεχάγκελ την ευρεσιτεχνία, την οργανωμένη όπισθεν, που πολύ μας πάει. Κερδίζουμε όπως κι όποτε κερδίζουμε στο τσακ (…με μισό γκολ συνήθως διαφορά), αλλά ούτε ελάχιστη μπάλα δεν βλέπουμε, μια υποτονική έστω παραγωγή παιχνιδιού, κι όχι τον έναν… Τρακόσιο δίπλα στον άλλον, μην περάσουν του εχθρού τα στίφη, μη βάλουν οι άλλοι δύο, γιατί εμείς με το ένα τότε πάπαλα…
Θα μου πεις: από αρχαιοτάτων χρόνων στην άμυνα εδώ γύρω δεν είμαστε, πού Μεγαλέξανδροι πια και ιππικό και τακτικές κυκλωτικές και επινοήσεις και σχέδια και τόλμη; Άντε καμιά σάρισα… Σαλπιγγίδης, καλαμιά στον κάμπο της επίμονης όπισθεν που λέγαμε.
Θα μου πεις: εδώ ολόκληρο μπάσκετ πήγε (και δεν ξέρει κι αν θα ξαναπάει πια, όπως πήγε…) κατά διαόλου, αφού ξεχάσανε να παίζουν άμυνα. Άλλα όμως τα μάτια του λαγού, κι άλλα της κουκουβάγιας. Αν κι ο λαγός (το ποδόσφαιρό μας…) όλ’ αυτά τα χρόνια παρήγαγε νέα παιδιά λόγω του 2004, και οι καλύτεροί τους είναι όλοι μετανάστες στις τέσσερις άκριες της Ευρώπης, μήπως μάθουν εκεί όλα όσα δεν διδάσκονται εδώ, μήπως κάπως αλλιώς εκεί τους τα πούνε.
Θα μου πεις: χωρίς πρωτάθλημα πώς να ’χεις ποδόσφαιρο; (Κι οι Ολυμπιακοί όλα αυτά τα χρόνια δεν έχουν ακούσει τίποτα, σαν τον Χριστόδουλο στη Χούντα διαβάζουν τα μαθήματά τους…). Κι έτσι, η γνωστή εντός μας εθνική σχιζοφρένεια: η Χώρα μας είναι, βρε αδελφέ, να χάσει, να ταπεινωθεί; Αλλά αν δεν χάσει στο ποδόσφαιρο, στο μπάσκετ, στο πόλο, στο βόλεϊ, όπου δει, υπάρχει καμιά ελπίδα ν’ αλλάξουν επιτέλους κάποτε τα πράγματα; Έλα, ντε;
Ό,τι και να λέμε, λοιπόν, ό,τι και να θέλουμε, ένα είναι πάντα το εθνικό: το αληθές, η αλήθεια. Του Σολωμού η μεγάλη κουβέντα, η χρήσιμη ακόμα και μες στην ευτέλεια των σύγχρονων αθλητικών μας περιπετειών.
Ο Σωτήρης Κακίσης είναι ποιητής.
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
