Νέα κυβέρνηση: Το όρος και ο Μανολιός

Σαμαράς και Βενιζέλος σε νέες περιπέτειες.

Τρεις δεκαετίες σχεδόν γράφουμε και ξαναγράφουμε τα ίδια και τα ίδια, κάθε φορά που αναγγέλλεται μια καινούργια κυβέρνηση. Λέμε κάτι για το Μανολιό, που έβαλε τα ρούχα του αλλιώς, λέμε πως «ώδινεν όρος και έτεκε μυν». Πάντα δημιουργούνται προσδοκίες, που καταρρέουν άμα τη αναγγελία της σύνθεσης του νέου υπουργικού συμβουλίου. Από το 1987, που ασχολούμαι συστηματικά με την ενημέρωση και την επικοινωνία, πόσες νέες κυβερνήσεις, πόσες «αναδομήσεις», πόσες φρούδες ελπίδες ότι κάτι ίσως τώρα αλλάξει…

Ώσπου κάποτε πορώνεσαι και δεν σου κάνει αίσθηση η επανάληψη. Είσαι τόσο χορτάτος από την μπίχλα, που δεν σε προβληματίζει πια η γελοιότητα του κάθε νέου κυβερνητικού σχήματος. Ακόμα και έως πριν τέσσερα χρόνια, όμως, υπήρχε μια καλή διαφορά. Δεν είχαμε συνειδητοποιήσει το τελεσίδικο των δημοσιονομικών αδιεξόδων. Έτσι, υπήρχαν αρκετά περιθώρια για να πεις «και τι έγινε, δεν θα καταστραφούμε, ας συνεχίσουν οι κακομούτσουνοι να κυριαρχούν στη δημόσια σφαίρα».

Τώρα, όμως, που διαρκώς είμαστε στο χείλος του γκρεμού, το πράγμα έχει αλλάξει. Τώρα που η άτακτη χρεωκοπία μάς κουνάει το μαντήλι, ενώ εμείς χαχανίζουμε και λέμε «τι άλλο πια να πάθουμε, που τα είδαμε όλα;», τώρα πονάει διπλά. Και γιατί βλέπεις την ανεπάρκεια του πολιτικού προσωπικού και γιατί καταλαβαίνεις ότι υπάρχει συνένοχη πελατεία μαζική που το στηρίζει ανεπιφύλακτα. Είτε ως συμπολίτευση είτε ως αντιπολίτευση, είτε ως κοινωνία, ή ως «ενημέρωση», όλοι μας χωμένοι στο υγρό σκότος. Οπότε, εκτός θέματος η συζήτηση, εκτός γήινης τροχιάς και η διακυβέρνηση με την αντιπολίτευση.

Βλέπεις πρωθυπουργούς που δεν κατανοούν ότι η πολιτική περιέχει και τη διαχείριση των συμβολισμών. Βλέπεις ανίκανους ξελιγωμένους γραφειοκράτες να προβάρουν τη σκούρα κοστουμιά, καμαρωτοί και κορδωμένοι, έτοιμοι να μπούνε στη μαύρη λιμουζίνα. Δέντρα παλιά, παλτά καινούργια, σαβούρα και άγιος ο Θεός.

Σαβραμό, Φώφη, Άμυνα, συγνώμη για την Άμυνα. Πάνος Πολιτισμόπουλος, που δεν κρατιέται, αυτοθαυμάζεται και ξεκαρδίζεται στα κρυφογέλια. Πάλι νέα μεγάλα γλέντια, λοιπόν, θα κάνουμε. Θα ψάχνει ο Στουρνάρας να κλείσει τις τρύπες και θα παίζουν μαζί του μπιζζζ οι υπόλοιποι, της προόδου βεβαίως βεβαίως, οι απηνείς διώκτες του Νεοφιλελευθερισμού.

Και απέναντί τους θα έχουν την αντιπολίτευση και τους κολαούζους της να πιπιλάνε την γελοιότερη λέξη της νέας χιλιετίας: «Μνημονιακός, μνημονιακή, μνημονιακό». Κλίνετέ την όπως θέλετε, επιθέστε την σε όποιο ουσιαστικό σας κάνει κέφι. Μνημονιακός κατήφορος, μνημονιακή παραζάλη, μνημονιακό αδιέξοδο. Είτε την ξεστομίζουν υποτιμητικά οι ψεκασμένοι, είτε οι ναζί, είτε οι «αριστεροί», (είτε φυσικά οι Σαμαρίστας, ίσαμε που ο ηγέτης τους έγινε πρωθυπουργός…), η λέξη αυτή πάντα παραμένει γελοία.

Και υπενθυμίζει τη μαύρη μοίρα των μπουλούκ τσιφτετελλήνων. Ότι είμαστε στη σωστή μπανανία, που ξέρει πάντα το ριζικό της. Από πάνω χυδαίοι λαϊκιστές, από κάτω οχλοπολτός λαϊκισμένος και χρεωκοπίες αβέρτα. Εντός, εκτός και επί τα αυτά, καπάκι η ανωμαλία, ώσπου να διαλυθούν όλα. Και πάλι φτου κι απ’ την αρχή.

Αλλά, ποτέ, φτου κι από μια καλή αρχή, ώστε να πει κανείς ότι, επί τέλους, ετούτη τη φορά αυτός ο δυστυχής λαός ξεκινάει μια νέα πορεία. Θα ανάψει το φως, θα διαλύσει στο σκότος και αισιόδοξα θα κάνει ένα νέο ξεκίνημα για κάτι καλό. Σαν τότε παλιά, που έφτιαχνε τα μεγάλα αιώνια και οικουμενικά brand names, «περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις». Μα ακριβώς, για να συμβεί τέτοιο ξεκίνημα, πρέπει μια φορά να σπάσεις τον φαύλο κύκλο του λαϊκισμού. Να πάψεις να είσαι μπανανία. Γίνεται; Γίνεται. Φυσικά, μόνο αν εντοπίσεις τους γεννήτορες του κύκλου αυτής της μπανανίας. Τους λαϊκιστές. Και αν τους απομονώσεις. Εμ, αυτό είναι το δύσκολο, που δεν γίνεται. Γιατί έρχεται το κυρίαρχο Ποικιλόχρουν Ακροδεξιό Φαινόμενο με την καθολική επιρροή του και το καθιστά αδύνατο. Δεν απομονώνονται, λέμε.

Παρακολουθούσα χτες ένα λαύρο ψεκασμένο βουλευτή. Αντί να φωνάζει για τις αθλιότητες του πελατειακού παρακράτους που καταστρέφει τον τόπο, κατηγορούσε τους κυβερνητικούς αντιπάλους του για «μνημονιακά αδιέξοδα». Και σαν όλους τους ομολόγους του, ψεκασμέλ, ναζί, συριζί, έλεγε τη μαγική λέξη «μνημονιακά» και πάθαινε κι αυτός μια πρόωρη εκπνευμάτιση. Από το πολύ το στρες και την πρεμούρα μήπως αναδίδει εικόνα λιγότερο αντιμνημονιακιά από τους άλλους αμνήμονες, το παθαίνει κάθε αντιμνημονιακιά συμπεθέρα. Η ύψιστη ηδονή τους κόβεται στη μέση, πριν την απόλυτη κορύφωση. Είναι κακό πράμα η πρόωρη εκπνευμάτιση. Που έρχεται ένας κόφτης και σου χαλάει την ευχαρίστηση, να μη χαρείς να δεις το πνεύμα σου να εξέρχεται πανηγυρικά και απολαυστικά από την ψαγμένη κεφαλή σου. Ένα κρίμα πια.

Και φυσικά, αυτή η πρόωρη εκπνευμάτιση των αμνημόνων μεταδίδει το κλίμα της ανγκούσσας και στους απέναντι, τους μνήμονες. Εισπράττουν και αυτοί το απειλητικό μήνυμα, άλλωστε δεν έχουν πρακτικά να εγείρουν αντίλογο. Αφού ολωνών η ατζέντα, όλη η ταμπακιέρα, βρίσκεται στο ακαταδίωκτο του Πελατειακού Ιδιωτικού Παρακράτους (Π.Ι.ΠΑ.) και στην επάνοδο των καλών «αντιμνημονιακών» (χε,χε) ημερών του 2009. Και αφού, αν υπήρχε κανονικός αντίλογος, θα οδηγούσε ευθέως στην αποκαθήλωση του Π.Ι.ΠΑ., ποιος τολμά να μιλήσει, ποιος να το αγγίξει; Ποιος είναι γενναίος και με μυαλό καθαρό, ώστε να μην τρομοκρατείται; Είναι ο Σαμαράς; Είναι ο Βενιζέλος; Ή μήπως ο Κουβέλης; Απόπειρα εναντίον μου με Ρουπακιώτη. Δεν ήμουν εκεί. Χτύπαε τον αέρα. Τον συγχωρώ.

Έτσι ο άγονος αγώνας τώρα συνεχίζεται. Οι αμνήμονες θα συνεχίσουν να τρομοκρατούν τους μνήμονες, οι της (κάθε) ΔΗΜΑΡ θα ιδρώνουν, θα λυγίζουν, θα χάνουν όγκο και βάρος και δεν θα αντέχουν άλλο να τους λένε μνημονιακούς. Και θα την κοπανάνε με ελαφρά πηδηματάκια. Και πάλι από την αρχή, θα βρίσκονται κάποιες νέες εφεδρείες. Αλλά το Π.Ι.ΠΑ., Π.Ι.ΠΑ. Άθικτο, αγέρωχο, σκληρό, απειλητικό. Σε στυλ, ακόμα δεν βγήκε ο μάγκας που θα με ξηλώσει! Ξέρει το μαφιόζικο Π.Ι.ΠΑ. να επιβάλλει την δέουσα ομερτά.

Όλους τους παίζει, εν, δύο, κάτω. Μνήμονες, αμνήμονες, «Δεξιούς», «αριστερούς», «προοδευτικούς», όλων των ειδών ακραίους. Όλους τους ελέγχει το Π.Ι.ΠΑ. και τους καθυποτάσσει, κοροϊδεύοντας τα θύματά του. Τόσο τους απολυμένους και απλήρωτους του ιδιωτικού τομέα, όσο και τα κορόιδα τους δανειστές του. Τους μεν πρώτους τους ξεγελάει κρύβοντας ότι αυτό το ίδιο είναι η αιτία της δυστυχίας τους. Τους δε δανειστές τους εξαπατά συνέχεια, πείθοντάς τους ότι όλες τις δέουσες μεταρρυθμίσεις τις έχει κάνει, χωρίς ποτέ τίποτε να έχει κάνει. Και παίρνει έτσι κι άλλα δανεικά, μέσα στο περιβάλλον της γελοίας και παρανοϊκής ψευδοδιαίρεσης μεταξύ μνημόνων και αμνημόνων.

Και έτσι φέρνει την ώρα την κακιά πιο κοντά. Γιατί όσο το Π.Ι.ΠΑ. δεν ξηλώνεται, το μόνο βέβαιο είναι ότι την ώρα την κακιά της άτακτης χρεωκοπίας ΔΕΝ θα τη γλιτώσουμε. Όσους φαιδρούς ανασχηματισμούς και αν κάνει, όποιος πρωθυπουργός και αν τους κάνει. Και φυσικά, όσα φαιδρά νταηλίκια μετά κωλοτούμπας κι αν κάνει ο κάθε χαμερπής αμνήμων χατζιαβάτης.

Ο Σακελλάρης Σκουμπουρδής είναι δημοσιογράφος.

TAGS :
ανασχηματισμός

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook