11705845_10153485837760746_441760850_o

“Ο παγκόσμιος κινηματογράφος μας έχει κοροϊδέψει. Η ζωή δεν έχει happy end. Η ζωή δεν έχει καν end.”

Δεν πρέπει να γίνει δημοψήφισμα.

Ξέρω, είναι αργά. Αλλά η μπλόφα έσκασε στα χέρια μας. Εκεί που θα τους τρομάζαμε, μας είπαν κάντε το και τα λέμε μετά. Υποτιμήσαμε τα αστείρευτα αποθέματα ψυχραιμίας των δανειστών μας. Τώρα, όμως, πρέπει να το πάρουμε πίσω. Γιατί μόνο κακό θα μας κάνει.

Με το δημοψήφισμα, για ό,τι καταστροφή ακολουθήσει, για ό,τι γίνει, δεν θα φταίει ούτε ο Τσίπρας ούτε ο Σαμαράς ούτε κανένας από αυτούς που φταίνε πραγματικά. Θα φταίει το 50% των Ελλήνων. Και η ειρωνεία είναι ότι Κυριακή βράδυ κάποιοι θα πανηγυρίζουν. Οι νικητές μέσα στα ερείπια. Οι πρώτοι στον πάτο.

Αυτό το δημοψήφισμα είναι το μεγαλύτερο ξέπλυμα ευθύνης που έχει γίνει στην ελληνική ιστορία και εμείς, τα θύματά του, πήγαμε και πέσαμε μέσα σαν αρχάριοι.

Όταν δεν υπάρχει σαφής ερώτηση, δεν υπάρχει σωστή απάντηση. Τότε γυρνάς πίσω την κόλλα και λες εγώ δεν το απαντώ αυτό. Αντί αυτού, εμείς τώρα σφαζόμαστε για χάρη τους. Όταν τα πράγματα είναι πολύπλοκα και δύσκολα δεν βάζεις μια ερώτηση άσπρο-μαύρο, γιατί τους κάνεις όλους να σκέφτονται ασπρόμαυρα. Και να τρώγονται μεταξύ τους. Ή μήπως αυτός είναι ο σκοπός;

Τα μέσα κάνουν εμετική προπαγάνδα. Συμφωνώ. Όμως, αυτό κάνουν τα μέσα. Και γι’ αυτό δεν έπρεπε να κάνουμε δημοψήφισμα. Γιατί δεν δίνεις το λόγο σε ψύχραιμους κριτές, αλλά σε πωρωμένα drones που έχουν υποστεί πλύση εγκεφάλου.

Αυτό το δημοψήφισμα είναι το μεγαλύτερο ξέπλυμα ευθύνης που έχει γίνει στην Ελληνική ιστορία και εμείς, τα θύματά του πήγαμε και πέσαμε μέσα σαν αρχάριοι.

Ό,τι και να βγάλει η κάλπη, οι διαπραγματεύσεις θα γίνουν. Η συμφωνία θα μας σκίσει, γιατί έχουμε διαλυθεί, και με βοήθεια και από μόνοι μας. Το διαπραγματευτικό μας χαρτί ήταν ότι η αυτοκτονία μας θα τους λερώσει το χαλί. Το χαλί που, σημειωτέον είναι στο δικό μας σπίτι. Το χαλί στο οποίο θα πατάμε όταν ξαναζητήσουμε λεφτά, γιατί απλούστατα δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτά. Και δεν λέω για τον λαό, λέω για τα κόμματα. Πώς θα διατηρήσουν τους τεράστιους στρατούς από δημόσιους υπαλλήλους, στρατιωτικούς και λαμογιοκολλητούς τους χωρίς τα λεφτά από την Ευρώπη;

Ο παγκόσμιος κινηματογράφος μας έχει κοροϊδέψει. Η ζωή δεν έχει happy end. Η ζωή δεν έχει καν end. Τίποτα δεν τελειώνει. Όλα είναι ένας ασταμάτητος αγώνας. Θέλει δουλειά να χτυπήσεις το καπιταλιστικό μεγαθήριο στην καρδιά του. Θέλει δουλειά να ξαναγυρίσεις στη δραχμή και να μην διαλυθεί ό,τι ξέρεις μέχρι σήμερα. Ακόμα και να μείνεις στην κατάσταση που είσαι θέλει δουλειά. Και κανένας πολιτικός μας δεν ξέρει τι σημαίνει αυτή η λέξη. Γι’ αυτό και δεν τη χρησιμοποιούν.

Αλλά δεν πειράζει. Πάλι εμείς θα τα χτίσουμε. Οι δημιουργικοί άνθρωποι. Οι αισιόδοξοι. Οι σιωπηλοί. Οι χαμογελαστοί. Όσο κι αν τα διαλύσουν για να “δώσουν ένα τέλος”, για να “δείξουμε” στους άλλους. Θα ξεσπάσουν, θα καταλάβουν τη βλακεία τους και θα κρυφτούν. Εμείς πάλι θα κάτσουμε σιγά-σιγά, όπως γίνεται πάντα στην ιστορία, και θα τα φτιάξουμε. Όσο καλύτερα μπορούμε. Όπως μπορεί ο καθένας. Και δεν θα ζητήσουμε να το αναγνωρίσει κανείς. Μας αρέσει η διαδικασία του να φτιάχνεις. Μας αρκεί.

Συγχωρήστε με που δεν σας διασκέδασα. Σας φοβάμαι όταν δεν σηκώνετε αστεία. Γι’ αυτό δεν έγραψα τίποτα αυτές τις μέρες. Το μόνο που έκανα ήταν να στέλνω mail σε ανθρώπους που δεν γνωρίζω, αλλά εκτιμώ. Μόνο και μόνο για να τους γράψω πόσο πολύ τους εκτιμώ και πόσο χαίρομαι που είμαστε τώρα ταυτόχρονα, γι’ αυτό το λίγο καιρό που μας αντιστοιχεί, μαζί σε αυτόν τον πλανήτη. Και αυτό με έκανε να νιώθω πολύ καλύτερα. Δοκιμάστε το.

 

Διαβάστε ακόμη – Στη συγκέντρωση του ΟΧΙ: Ανεβασμένα στα μαρμάρινα περβάζια της Μεγάλης Βρετανίας, όμορφα κοριτσόπουλα… Κρέας για τα κανόνια του λαϊκισμού…

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top