Μαθαίνοντας στην Billie να τρώει σωστά!

«Η Billie πλέον έκλεισε τα 5. Και είναι αρκετός καιρός που τις σιγοψυθιρίζω στο αυτί γι’ αυτά που πρέπει να τρώει. Να κάνει ωραίο δέρμα όπως η μαμά της, λαμπερά μαλλιά και δροσερά λευκά δόντια». (Φωτογραφίες από το άρθρο του Andro «Νίκος Νυφούδης & Billie – “Μπαμπά, μην τρέχεις!“»)

Είμαι τύπος χαζομπαμπά. Βλέπεις, τα τελευταία πέντε χρόνια που η Billie μεγαλώνει μαζί μας, η φυσική απουσία μου είναι έντονη. Ένα ατελείωτο πήγαινε έλα στο Λονδίνο για τη δουλειά πάντα θα με γεμίζει τύψεις και ένα συναίσθημα που ποτέ δεν θα σβήσει. Όσα δώρα κι αν φέρω, όσα facetime κι αν κάνω, οι λειψές αγκαλιές μου θα είναι εκεί, μέσα στο δικό μου μυαλό, γιατί αυτή το βλέπει σαν παιχνίδι.

Αυτό το συναίσθημα πάντα θα μου κάνει πιο δύσκολη οποιαδήποτε προσπάθεια να τη μαλώσω, να της χαλάσω χατήρι και φυσικά να μην τις πάρω «πατατάκια και λεμονάδα» επιστρέφοντας από τον παιδικό σταθμό. Και φυσικά, να κάνω έξαλλη τη μητέρα της, κάθε φορά που τα βλέπει.

«Το μυστικό μας», λέει χασκογελώντας η μικρή.

Τώρα πλέον έκλεισε τα 5. Πέντε Φλεβάρηδες και είναι αρκετός καιρός που τις σιγοψυθιρίζω στο αφτί γι’ αυτά που πρέπει να τρώει. Να κάνει ωραίο δέρμα όπως η μαμά της, λαμπερά μαλλιά και δροσερά λευκά δόντια.

Της εξηγώ κάθε τόσο, πως ο μπαμπάς της ταΐζει τόσο νόστιμα ελληνικά φαγητά τους Λονδρέζους, και όχι μόνο, που δεν επιτρέπεται αυτή να μην τρώει τα καλύτερα και τα πιο υγιεινά.

Τρελαίνομαι να με αποκαλεί «πονηρούλη» όταν επιστρέφει από το σχολείο, γιατί βρήκε τυχαία ένα βαζάκι με ανάλατους ξηρούς καρπούς, αμύγδαλα, φουντούκια και σταφίδες. Όταν άλλη φορά μου ζητάει σοκοφρέτα και εγώ της λέω πως τελειώσανε στο ψιλικατζίδικο της γειτονιάς, αλλά της φέρνω μια μπάρα δημητριακών από την άλλη άκρη της πόλης. Και το ξέρει, γιατί καταλαβαίνει ότι το μαγαζί που τις πουλάει είναι κοντά στο σπίτι της γιαγιάς.

«Το πιο βασικό είναι ότι μαθαίνουμε στη Billie να σέβεται το φαγητό της. Και έτσι και τον εαυτό της».

Κάνουμε το φαγητό παιχνίδι. Πλάθουμε παρέα κεφτεδάκια από λαχανικά, αφού η ίδια τα ψιλοκόψει με τη μαμά της. Ζητάει (και φουσκώνω από χαρά) ελιές Χαλκιδικής όταν έρχονται τα «αγόρια» από πάνω για να παίξουν. Βράζουμε τις πατάτες και μετά τις βάζουμε στο φούρνο για να τις βλέπουμε να μαγειρεύονται. Της ψιθυρίζω πως δεν θέλουμε να τις ακούμε να «τσιρίζουν» στο τηγάνι. Τις θέλουμε να σκάνε από χαρά και να τις «λούζουμε» με αποξηραμένη ρίγανη από το μποστάνι του παππού.

Και το πιο βασικό της μαθαίνουμε να σέβεται το φαγητό της. Και έτσι και τον εαυτό της. Όσο κι αν κλάψει, όσο κι αν σφίγγεται το στομάχι μου όταν κλαίει. Γιατί θα κλάψει. Αλλά θα μάθει κιόλας. Θα μάθει να μετράει τους σπόρους ρυζιού και μετά θα κάνουμε ρυζόγαλο για να το φάει και να κεράσει τα «αγόρια της» στον παιδικό. Θα προσπαθήσουμε να περπατήσουμε από την κουζίνα στο σαλόνι με το κουτάλι στο στόμα και ένα αβγό πάνω του. Θα πέσει, θα σπάσει και έτσι θα φαγωθεί.

Πόσο μου αρέσει να πηγαίνω μαζί της σε εστιατόρια φίλων. Με τη «σερβιτορίνα» μου. Έτσι αποκαλεί η Billie τον εαυτό της όταν την παίρνω μαζί στo δικό μας εστιατόριο. Και τη χαζεύω να παραγγέλνει κρατώντας τον κατάλογο -αξιολάτρευτα- ανάποδα. “Έϊ κύριος” συνηθίζει να λέει, θέλω λαχανικά στον ατμό, κρατσανιστά να κάνουν κράτσα-κράτσα. Της αρέσει να τρώει σουβλάκι κοτόπουλο -δώσαμε μάχη για να μην εθιστεί στα χοιρινά- και συνηθίζει να ρωτάει αν οι σαλάτες που συνοδεύουν τα πιάτα είναι σπιτικές. Θέλει πατατούλες στρόγγυλες και ζητάει επάνω τους το ροζμαρί. Πού έμαθες μαρή, το ροζμαρί, τη ρωτάω. Η γιαγιά έτσι το λέει, μου απαντάει, και σκάμε στα γέλια. Το σημαντικότερο είναι πως έχει μάθει να σέβεται το χώρο, τους ανθρώπους που τρώνε γύρω της και ακόμα κι αν κάνει καμιά γκάφα, ζητάει πάντα συγγνώμη. Αυτά για αρχή καλά είναι νομίζω, σιγά-σιγά θα βελτιώσουμε και την παραγγελία μας!

Το φαγητό πάνω από όλα είναι απόλαυση. Δεν είναι απλώς μια διαδικασία να χορτάσουμε την πείνα μας. Και πρέπει να το μάθει. Να το σέβεται. Και έτσι θα το εκτιμά. Αυτά και άλλα πολλά έχουμε να σας διηγηθούμε και στο μέλλον μέσα από εδώ. Διότι πάνω από όλα οφείλουμε να μάθουμε τα παιδιά μας να τρέφονται σωστά!

Διαβάστε ακόμα: Γιατί ταϊζουμε σκουπίδια τα παιδιά μας στις σχολικές καντίνες;

TAGS :
απόλαυση σεβασμός φαγητό

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook