Ο Χρήστος Ιωαννίδης με δυο συνεργάτες του. «Όταν ακούσαμε για πρώτη φορά το The Wall, εγώ και οι συμμαθητές μου υποφέραμε από αυταρχικούς καθηγητές. Τότε δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι λίγα χρόνια αργότερα θα προέκυπτε ένα χειρότερο είδος τους: οι αδιάφοροι».
Hμουν έφηβος όταν άκουσα για πρώτη φορά το «The Wall». Το σύνθημα “hey teacher, leave them kids alone” ενθουσίασε και εμένα και τους συμμαθητές μου που υποφέραμε τότε από αυταρχικούς καθηγητές. Δεν φανταζόμασταν βέβαια ότι αργότερα θα έβγαινε ένα χειρότερο είδος καθηγητών: Οι αδιάφοροι.
Σήμερα το πιο επικίνδυνο τείχος είναι το τείχος της αδιαφορίας. Έχουμε συνηθίσει τα ψέματα των πολιτικών, τους ανθρώπους που ψάχνουν στα σκουπίδια, τους μετανάστες που τρώνε ξύλο από τους χρυσαυγίτες, τους εργαζόμενους που χάνουν τη δουλειά τους από μια στιγμιαία έμπνευση ενός υπουργού. Ο Χατζιδάκις το έχει πει πολύ ωραία: «Όταν το πρόσωπο του τέρατος πάψει πια να μας τρομάζει, σημαίνει ότι έχουμε αρχίσει να του μοιάζουμε»…
Η ελπίδα είναι πάντα η νέα γενιά. Στο Schoolwave συναντώ κάθε χρόνο υπέροχα παιδιά. Όπως τον 18χρονο Άγγελο, εθελοντή, που τρεις μέρες βοηθούσε, κουβαλούσε, σκούπιζε. Σπίτι του δεν σκουπίζει ποτέ. Όταν κάποιος τον ρώτησε «γιατί το κάνεις;», εκείνος απάντησε: «Μάλλον επειδή είναι για τους άλλους και όχι για μένα. Γι’ αυτό το κάνω. Αν κάτι έμαθα εδώ στο φεστιβάλ είναι ότι δεν πρέπει να είσαι μαλάκας στη ζωή και ότι πρέπει να κάνεις πράγματα για τους άλλους».
Μεγαλύτερη δικαίωση δεν θα μπορούσα να φανταστώ για το Schoolwave. Αν κάτι μείνει μετά από χρόνια δεν θα είναι τα μουσικά ταλέντα, ούτε ο καλός ήχος, ούτε η εκτόνωση των παιδιών. Θα είναι αυτή η αλληλεγγύη ανάμεσα σε αγνώστους.
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
