Credit:Markus Kison/Flickr

Credit:Markus Kison/Flickr

Εστω ότι θεωρεί κανείς ότι το τι θα βγει από το ιδρυτικό Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ είναι σημαντικό – ψέματα: καθοριστικό – για το πώς θα συνεχισθεί η διαμόρφωση του νέου, του αυριανού πολιτικού σκηνικού. Σας ακούγεται ενδιαφέρον; Απειλητικό; Συνεγερτικό; Διαβάστε την συνέχεια:

Την ώρα, λοιπόν, που σύρονται οι γραμμές αυτού μας του αύριο, είχε φθάσει στην Βουλη των Ελλήνων το πολυνομοσχέδιο με το οποιο διευθετείται – inter alia – η ιστορία της διαθεσιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων (της εποχής Κυρ. Μητσοτάκη στην φάση διακυβέρνησης Σαμαρά/Βενιζέλου) . Εκεί, που λέτε, ελλοχεύει άρθρο 90, του οποίου η παράγραφος 2Α μιλάει για την “αποτίμηση ποσόντων” των υπαλλήλων που, κρινόμενοι, θα κληθούν να παραμείνουν στον Παράδεισο του Δημοσίου.

Στο σύστημα βαθμολόγησης/μοριοδότησης για να μείνει κανείς στον οχυρωμένο – προστατευμένο χώρο του Δημοσίου, ρόλο θα παίξουν τα διάφορα “αντικειμενικά” κριτήρια – που όλοι φανταζόμαστε πώς θα εφαρμόζονται στην πράξη.

Εδώ, λειτουργεί μια σειρά κριτηρίων (λογικής ΑΣΕΠ θα έλεγε κανείς) που ξεκινούν από την βασική εκπαίδευση, περνάνε στην επαγγελματική κατάρτιση, φθάνουν στην εργασιακή και διοικητική εμπειρία των ενδιαφερομένων. Σωστά; Σωστά. Στο τέλος, λοιπόν, εμφιλοχωρεί το κριτήριο “ειδικά καθήκοντα” και – προσοχή, τώρα – “όπως των υπηρετούντων με οποιαδήποτε σχέση σε Διεθνείς Οργανισμούς (εδώ, φουσκώνει κανείς από υπερηφάνεια, αναλογιζόμενος δημόσιους υπαλλήλους μας στον ΟΟΣΑ, στις Βρυξέλλες, στο ΔΝΤ…) και σε γραφεία και υπηρεσίες που εμπίπτουν στις διατάξεις του π.δ. 63/2005”. Κανονικά, στο σημείο αυτό κανείς έχει κουραστεί και δεν τα πολυψάχνει παραπέρα. Αν ομως πάει στο π.δ. 63/2005 – δηλαδή στο οργανωτικό νομοθέτημα της Κυβέρνησης (Κώστα Καραμανλή) για την δομή των κυβερνητικών οργάνων, θα δεί ότι εκεί περιγράφονται οι θέσεις “συμβούλων, μετακλητών υπαλλήλων, μελών επιτροπών” κλπ.

Περί τίνος , λοιπον, ο λόγος; Στο σύστημα βαθμολόγησης/μοριοδότησης για να μείνει κανείς στον οχυρωμένο – προστατευμένο χώρο του Δημοσίου, ρόλο θα παίξουν τα διάφορα αντικειμενικά κριτήρια – που όλοι φανταζόμαστε πώς θα εφαρμόζονται στην πράξη: άλλη ιστορία αυτή, θα άξιζε κάποτε να μας αφηγηθεί την εμπειρία του ο προκάτοχος του Κυρ. Μητσοτάκη, Αντωνης Μανιτάκης… – αλλά από δίπλα και η τυχόν υπηρεσία σε Διεθνείς Οργανισμούς (αυτό λέγεται “στάχτη στα μάτια του κόσμου”: πόσοι νάναι αυτοί; μια ντουζίνα; δυο ντουζίνες;) ή σε όμορφα υπουργικά γραφεία, επιτροπές ημετέρων κοκ. Σε απλά ελληνικά: και στην ώρα ακόμη της μέγιστης έκθεσης των δικών μας παιδιών σε κίνδυνο – να βρεθούν “εκτός”, όπως οι εκατοντάδες χιλιάδες των ανέργων/παιδιών ενός κατώτερου Θεού – τους επιφυλάσσεται μια ιδιαίτερη γωνίτσα, μια κατοχύρωση.

“Και τι έχει να κάνει, όλο αυτό, με τον ΣΥΡΙΖΑ και τις διεργασίες του;” ισως διερωτηθεί ο αναγνώστης. Τα πάντα! Γιατί αν οι Συριζαίοι πήγαιναν αληθινά να αλλάξουν – με τα δικά τους μέτρα, μέσα από τα δικά τους – κάτι απο την εσωτερική λογική της διακυβέρνησης της Μεταπολίτευσης, με κάτι τέτοια θα καταπιάνονταν, έτσι για να αντιληφθούμε (και να αντιληφθούν και οι ίδιοι) ότι κάτι θα ήθελαν να γίνεται πια αλλιώς! Διαφορετικά, ημέρες ΠΑΣΟΚ του 1980-81: προσέλευση στην ηδύτατη εξουσία.

Ο Αντώνης Παπαγιαννίδης είναι δημοσιογράφος.

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top