PicMonkey Collage

Η ψήφιση του πολυνομοσχεδίου αναμένεται να γονατίσει ακόμα περισσότερο τις μικρές επιχειρήσεις και τους μισθωτούς στην Ελλάδα. (Εικόνα από το Cloud Collective)

Αγαπητέ Αλέξη,

Η ώρα είναι 03.40 και σου γράφω περιμένοντας το λεωφορείο για το αεροδρόμιο, στην πτήση για το Μόναχο. Πηγαίνω εκεί γιατί υπάρχουν ακόμα άνθρωποι στην Ευρώπη που θέλουν να επενδύσουν σε αληθινές ιδέες Ελλήνων, βλέπεις. Που δεν κλείσανε τις πόρτες τους χορτασμένοι από το μίσος που έσπειρε η Αριστερά της Ελλάδας εδώ και μερικά χρόνια στη Γηραιά Ήπειρο.

Πηγαίνω στη γερμανική πόλη για να παρουσιάσω την ιδέα μου, λοιπόν. Βλέπεις με δύο επιχειρήσεις στο Λονδίνο και άλλες τόσες στην Ελλάδα, απασχολώντας στο σύνολο περισσότερους από 40 Έλληνες εντός και εκτός της χώρας μας, ο προσωπικός λογαριασμός μου στην τράπεζα έχει τριψήφιο νούμερο, μένω στο ενοίκιο, έχω ένα αυτοκίνητο 10ετίας και ό,τι κερδίζω το επενδύω για να δημιουργήσω νέες θέσεις εργασίες σε ανθρώπους που έχουν όρεξη για δουλειά. Και για μένα, φυσικά, δεν το κρύβω. Για τη χαρά της δημιουργίας. Στυγνός επιχειρηματίας, δηλαδή, το κεφάλαιο, όπως το λέτε εκεί στην Αθήνα με τους συντρόφους.

Αγαπητέ Αλέξη, δεν ξέρω αν το κατάλαβες αλλά την Κυριακή υπέγραψες την καταδίκη της γενιάς μας. Συγνώμη που θα σου το πω εγώ,αλλά απέτυχες.

Ξέρεις, έχω να δω την κόρη μου 12 μέρες -λείποντας για δουλειά- και παρ’ όλα αυτά δεν γνωρίζω αν θα μπορέσω να της προσφέρω αυτά που πρόσφεραν σε μένα οι δικοί μου γονείς. Θα ήθελα κι εγώ βλέπεις να το «σκάω» τα Σαββατοκύριακα στην αναπλασμένη, με τα λεφτά της Ευρώπης, νέα παραλία της Θεσσαλονίκης μακριά από όλους. Θα ήθελα κι εγώ να μπορώ να πάω έναν ολόκληρο μήνα διακοπές στην Κρήτη, τον τόπο καταγωγής της γυναίκας μου, αλλά έχω να πάω διακοπές από τότε που αποφάσισα να γίνω εμποράκος. Γιατί το «επιχειρηματίας» είναι βαριά κουβέντα στον πολιτισμένο κόσμο. Αλλά, βλέπεις, ήταν ή αυτό ή να πληρωθούν οι προμηθευτές και οι εργαζόμενοί μου.

Ξέρω δεν φταις μόνο εσύ, θα πεις. Και έχεις δίκιο μέχρι κάποιο σημείο. Αλλά μέχρι κάποιο σημείο μόνο.

Αγαπητέ Αλέξη, δεν ξέρω αν το κατάλαβες, αλλά την Κυριακή υπέγραψες την καταδίκη της γενιάς μας. Είμαι σίγουρος ότι δεν είσαι κακός άνθρωπος. Αφελής ίσως. Είμαι σίγουρος πως αν γνωριζόμασταν προσωπικά, σε άλλες εποχές, μπορεί να γινόμασταν και καλοί φίλοι. Ονειροπόλοι, οραματιστές και τα τοιαύτα. Με μια μεγάλη διαφορά, όμως: ότι εμένα με μάθανε πως η επίτευξη του στόχου πάση θυσία δεν είναι αυτοσκοπός. Και ποτέ ευτυχία. Η ευτυχία κρύβεται μόνο στην ευτυχία που μπορείς να προσφέρεις. Τόσο απλά.

Συγνώμη Αλέξη που θα σου το πω εγώ: γνωρίζω πως είναι να περιστοιχίζεσαι από αυλοκόλακες, αλλά απέτυχες.


Διαβάστε ακόμα: Διαβάστε ακόμα: Η ύβρις του Αλέξη Τσίπρα


Πέρσι τέτοια εποχή, βλέπεις, είχα δει στο θέατρο τον Θάνατο του Εμποράκου. Μόνος μου ήμουν – μεταξύ μας κάνει καλό όταν προσπαθείς να αντιμετωπίσεις την πραγματικότητα Αλέξη να πηγαίνεις μόνος σου σινεμά ή θέατρο. Δοκίμασέ το, δεν έχεις να χάσεις τίποτα. Για να μην μακρηγορώ, στο μισό έργο, Αλέξη, ήμουν έτοιμος να πατήσω τα κλάματα. Η γριούλα δίπλα το κατάλαβε, απόρησε και στο τέλος δεν άντεξε και με ρώτησε τι έχω. «Είμαι Έλληνας», της είπα. «My poor boy», μου απάντησε.

Αυτά Αλέξη. Το λεωφορείο ήρθε, ανεβαίνω κι ελπίζω πως σε δυο ημέρες θα δω επιτέλους τους δικούς μου. Το μόνο αισιόδοξο τον τελευταίο καιρό. Καλά να περνάς Αλέξη και μην ξεχάσεις ποτέ τον Θάνατο Εμποράκου. Φέρει τη δική σου υπογραφή. Πεντακάθαρη πια.

ΥΓ.: Καλή τύχη με τις Ερινύες, τουλάχιστον θα σου δοθεί η δυνατότητα να καταλάβεις αν είναι αλήθεια τα παραμύθια γι’ αυτές.

 

Διαβάστε ακόμα: Στηρίζεις ελληνική μπίρα; Θα τιμωρηθείς!

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top