Ωραίο μου «βοθροκάναλο»

Ποιος Λαζόπουλος και Master Chef και Survivor; Ο Τσίπρας στον ΣΚΑΪ ήταν το απόλυτο σόου.

Ο ορισμός του τηλεοπτικού σόου: είχε διάρκεια, ένταση (αυξομειούμενη, εν προκειμένω), διακριτούς ρόλους, σασπένς, ίντριγκα και αβέβαιο τέλος. Μιλώντας με τους «στεγνούς» όρους της τηλοψίας, αυτό που πρόσφερε ο ΣΚΑΪ το βράδυ της Τρίτης στο κοινό του ήταν πέραν πάσης αμφιβολίας μια υπερπαραγωγή με τα ελάχιστα δυνατά μέσα. Υπό αυτή την έννοια: αμφότερα τα μέρη πέτυχαν τους στόχους τους – μόνο που οι στόχοι καθενός ήταν διαφορετικοί.

Για τον Αλέξη Τσίπρα, η παρουσία του στον μέχρι πρότινος αποκλεισμένο και πολλάκις δαιμονοποιημένο από το Μαξίμου (κι όχι μόνο) ΣΚΑΪ διαβάστηκε από τους θιασώτες του ως πράξη ύψιστου ηρωισμού. Μπήκε στο λημέρι του «εχθρού» ή στη φωλιά του λύκου (αν θέλετε) και όχι μόνο δεν έγινε εύκολη βορά, αλλά κατήγαγε καίριες δαγκωματιές.

Για τον ΣΚΑΪ ήταν μια εμφατική απόδειξη πως ο σταθμός έχει εκτόπισμα και διαμορφώνει καταστάσεις. Κοινώς: αν δεν περάσεις από το κονάκι του Αλαφούζου δεν έχεις καταφέρει τίποτα. Οσες συνεντεύξεις κι αν έχει δώσει ως τώρα ο Αλέξης Τσίπρας γράφτηκαν εκεί που δεν πέφτει χιόνι. Η παρουσία του στον ΣΚΑΪ θα μείνει. Ως εκ τούτου, ο τηλεοπτικός σταθμός μπορεί να υπερηφανεύεται πως ακόμη και ο «επαναστάτης» Τσίπρας, τελικά, υπέκυψε. Ουδείς μπορεί να ξεφύγει από την τηλεοπτική μοίρα του.

Ας μην ψάχνουμε ποιος επικράτησε και ποιος κατέβασε τα αυτιά ταπεινωμένος. Οι οπαδοί της κάθε πλευράς έχουν βρει λόγους να πανηγυρίζουν. Μοιάζει με την επόμενη ημέρα των φοιτητικών εκλογών όπου όλοι είναι νικητές και ουδείς ήπιε το πικρό ποτήρι της ήττας. Το γεγονός και μόνο ότι, προσπαθώντας να δούμε τις λεπτές αποχρώσεις της συνέντευξης, διυλίζουμε τον κώνωπα και στεκόμαστε σε λεπτομέρειες, δείχνει πως ο στόχος επιτεύχθηκε: όλοι σήμερα μιλούν για την παρουσία του Τσίπρα στον ΣΚΑΪ.

Εκνευρίστηκε η Κοσιώνη; Τσαντίστηκε ο Τσίπρας; Σήκωσε λίγο παραπάνω το φρύδι ο Παπαχελάς; Ποιος έβηξε; Τι σήμαινε εκείνη η τεταμένη κίνηση με τα χέρια; Ολα τούτα μαρτυρούν την ισχύ της εικόνας, την καθηλωτική επίδραση που έχει στο θυμικό μας. Τη στιγμή που μια αμιγώς πολιτική συζήτηση οφείλει να στοχεύει στο λογικό. Να έχει στοιχεία απόφανσης κι όχι ερώτησης.

Οχι, ο Τσίπρας δεν είπε κάτι που δεν έχει ξαναπεί. Δεν κρατούσε κάποιον κρυμμένο άσο στο μανίκι. Ούτε και οι δημοσιογράφοι του έριξαν λακτίσματα κάτω από τη ζώνη. Ήταν μια μάχη με συγκεκριμένους κανόνες – ουδείς αποφάσισε να μετακινηθεί στην ελεύθερη ζώνη χτυπημάτων. Ηταν κάτι σαν ξεκαθάρισμα λογαριασμών, αλλά δίχως τελική πτώση. Κάτι σαν εξευγενισμός της μακρόχρονης αντιπαλότητας που κάποια στιγμή έφτασε στο σημείο της έχθρας.

Βέβαια, θα είχε αξία να μας πουν οι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ (πρωτίστως ο «νονός» Πολάκης), αν ο ΣΚΑΪ παραμένει βοθροκάναλο της διαπλοκής ή αναβαπτίστηκε τώρα στην κολυμβήθρα της Τσιπρέικης Σιλωάμ. Αντιστοίχως: ως δημοσιογράφοι θα πρέπει κάποια στιγμή να πούμε την αλήθεια στο κοινό: υπάρχει η δική μου αλήθεια, η δική σου αλήθεια και η αλήθεια. Οποιος ψάχνει την τελευταία στη δημοσιογραφία, καλό είναι να αλλάξει πεζοδρόμιο. Εδώ δεν υπάρχει κάτι. Ως εκ τούτου: η ατάκα της Κοσιώνη «δεν κάνω αντιπολίτευση», προφανώς και δεν ισχύει. Η στράτευση στη δημοσιογραφία είναι, πλέον, κοινός τόπος.

Θεωρητικά πάντα ο Τσίπρας κέρδισε χθες ελάχιστους πόντους. Ενδεχόμενα κάποιοι αναποφάσιστοι να ξαναθυμήθηκαν το παιδικό του πρόσωπο και τη θωπεία των λόγων του. Ολα εκείνα τα εξωλεκτικά στοιχεία που το 2012 τον έκαναν μόσχο ζηλευτό. Όμως, το 2019 δεν είναι 2012 και ο τωρινός Τσίπρας δεν έχει καμία σχέση με εκείνον του πρώτου αίματος. Ούτε, βέβαια, και το εκλογικό σώμα έχει μείνει σταθερό μέσα στη διαδρομή των χρόνων.

Οχι, οι ρητορικές περιπτύξεις του Τσίπρα, πλέον, δεν μαγεύουν πολύ κόσμο. Δεν είναι αυτό το ζητούμενό μας τούτη τη στιγμή. Μπορεί ο Μητσοτάκης να μην έχει το σαγηνευτικό εκτόπισμα του Τσίπρα, όμως, πάρα πολύς κόσμος τον προτιμάει στην παρούσα φάση διότι δείχνει να είναι ένας πολιτικός που μπορεί να κάνει τη δουλειά. Ακόμη κι αυτήν με την οποία είναι αντίθετος. Αυτό που έλειψε τα τελευταία 4,5 χρόνια ήταν η νίκη της πράξης έναντι της εμμονής και της θεωρίας. Αδιάφορο, λοιπόν, αν η κάμερα αγαπάει τον Τσίπρα, αν τα φώτα του πάνε, αν αυτός ξέρει τους κώδικες του λαϊκισμού (που τους ξέρει). Αδιάφορα όλα αυτά. Είναι ιδανικές συνθήκες για ένα τηλεοπτικό προϊόν, εντελώς αχρείαστες όμως για μια χώρα που αναζητεί εναγωνίως τη χαμένη της κανονικότητα.

Να ξαναπάει στον ΣΚΑΪ ο Τσίπρας, γιατί να μην ξαναπάει; Ως πολίτες ψηφίζουμε μια φορά κάθε τέσσερα χρόνια, αλλά ως καταναλωτές θέλουμε κάθε μέρα άρτο και θεάματα. Ο Λαζόπουλος δεν πουλάει πια. Το Survivor είναι ξαναζεσταμένο φαγητό. Το Master Chef μάς έγκωσε στη σάλτσα. Ο Τσίπρας είναι μια κάποια λύση. Αν όχι για τη χώρα, σίγουρα για τον ΣΚΑΪ.

Διαβάστε ακόμα: Ο Βούδας μίλησε αλλά δεν μας ενδιαφέρει.

TAGS :
Αλέξης Τσίπρας εκλογές Κυριάκος μητσοτάκης ΣΚΑΙ

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook