obama-varoufakis

Συνεπής στο ξεγραβάτωτο πήγε ο Γιάνης στο Λευκό Οίκο, για να του δείξει του άλλου του παλιοκομπλεξικού που το βάζουμε εμείς το πρωτόκολλό τους.

Η βδομάδα τελειώνει, η κατάληψη στο Πανεπιστήμιο Αθηνών έληξε με τα ΜΑΤ, η Αριστερά για πρώτη φορά αποδοκίμασε εργατική διεκδίκηση και πορεία – αυτήν των εκπροσώπων του Κεφαλαίου που έχουν μεταμφιεστεί σε μεταλλωρύχοιυς – ενώ ο Γιάνης Βαρουφάκης, μιλώντας για τη διαπραγμάτευση με τους εταίρους και την ελληνική Οικονομία στο Ινστιτούτο Brookings στην Ουάσινγκτον, προέβη στη μεγαλη δηλωση “This is not a game for me”, μία σαφής παραπομπή στις μεγάλες ατάκες του σπουδαίου Στίβεν Σιγκάλ.

Όλα καλά είναι. Επιτέλους, το πράγμα μπαίνει σε μια σειρά. Τα μη καταργηθέντα ΜΑΤ της ελληνικής Δημοκρατίας άδειασαν το πανεπιστήμιο από τους 14 καταληψίες του και συγκρούστηκαν με την αντιδιαδήλωση που οργανώθηκε κατά της εξόρυξης χρυσού – την καλή διαδήλωση δηλαδή – οπότε περιμένουμε ορδές αγανακτισμένων αριστερών να καταγγείλουν τα ΜΑΤ και να ζητήσουν το κεφάλι της πολιτικής ηγεσίας τους πάνω σε δίσκο.

Ως τότε, τα λεφτά τελειώνουν και μαζί τους μας τελειώνουν κι οι λέξεις. Αλλά δεν πειράζει, με τον τρόπο που γίνεται η ενημέρωση από το ΥΠΟΙΚ, τα εργαλεία των δημοσιογράφων αλλάζουν και δεν χρειαζόμαστε πια λέξεις, μεταχειριζόμαστε ταρώ και άλλα εργαλεία ενόρασης και πολλή μελλοντολογία, ώστε να μπορούμε κι εμείς να γράψουμε το ρημάδι το ρεπορτάζ για το τι είπαν τελικά χθες ο Γιάνης με το Χριστινάκι τη Λαγκάρντ κι αν ο Ομπάμα ζήλεψε τον Γιάνη και γι’ αυτό δεν τον είδε κατ’ ιδίαν, αλλά στο όρθιο.

Κι ο Γιάνης, όμως, τίποτα να μην αφήσει να πέσει χάμω. Πήγε ξεγραβάτωτος στον Λευκό Οίκο, για να του δείξει του άλλου του παλιοκομπλεξικού που το βάζουμε εμείς το πρωτόκολλό τους. “We have a quirky leftist background” είπε μετά ο Υπουργός μας στην ομιλία του στα Αμερικανάκια. Δηλαδή, “Έχουμε ένα περίεργο/εκκεντρικό αριστερίστικο υπόβαθρο”. Το οποίο, βέβαια, αν το πει άλλος γι’ αυτούς θα έβγαζαν καπνούς από τα αφτιά, αλλά η αλήθεια είναι ότι κι εγώ που κάθε μέρα λέω ότι είμαι χοντρή, αν με πεις εσύ χοντρή δεν θα μου αρεσει.

Τι σόι διαπραγμάτευση είναι αυτή στην οποία το αρχικό στάδιο είναι ότι ο απέναντί μου θέλει τέσσερα πράγματα κι εγώ του λέω “Να ξες, δεν δίνω κανένα, αλλά δώσε εσύ το δικό σου μέρος της συμφωνίας κι έλα να το συζητήσουμε”;

Και τα λεφτά τελειώνουν κι άντε τώρα βγάλε συμπέρασμα εσύ από τις δηλώσεις των κυβερνητικών, για το τι να περιμένεις. Ο ένας λέει “Νταξ μωρέ, έχει κλείσει, θα μας τα δώσουν τα λεφτά”. Ο άλλος λέει “Εμπλοκή, εμμένουμε κι οι δυο μεριές στις κόκκινες γραμμές μας, είμαστε έτοιμοι για ρήξη”. Βγάλε άκρη και πες μου κι εμένα.

Ο Τσίπρας, πάντως, είπε ότι είναι αισιόδοξος, επιβεβαιώνοντας ταυτόχρονα ότι οι εταίροι εμμένουν σε αυτά που εμείς δεν θέλουμε: συνταξιοδοτικό, εργασιακά, ΦΠΑ, ιδιωτικοποιήσεις. Πώς θα λυθούν αυτά, ενώ είναι κόκκινες γραμμές μας, ο Θεός κι η ψυχή του. Τι σόι διαπραγμάτευση είναι αυτή στην οποία το αρχικό στάδιο είναι ότι ο απέναντί μου θέλει τέσσερα πράγματα κι εγώ του λέω “Να ξες, δεν δίνω κανένα, αλλά δώσε εσύ το δικό σου μέρος της συμφωνίας κι έλα να το συζητήσουμε”;

Το είπε κι ο Γιάνης χθες, κι ο Σόιμπλε σήκωσε φρύδι και του είπε “Αν βρείτε λεφτά από Ρώσους ή Κινέζους να τα πάρετε”. Με κάτι τέτοια, η πραγματική Οικονομία έχει προβλήματα, κόσμος βγάζει λεφτά από τις τράπεζες, ενώ διάφοροι μπαταχτσήδες ιδιώτες, με το πρόσχημα της ανασφάλειας, αρπάζουν την ευκαιρία να βάλουν τα λεφτά τους στην τσέπη και να μην πληρώσουν το προσωπικό τους.

Όμως, δεν βλέπεις ανησυχία, σωστά; Τα κανάλια δεν δείχνουν ανησυχία, η Αντιπολίτευση κραυγάζει για τις καταλήψεις και τους πρόσφυγες κι έχει αφήσει την ανύπαρκτη διαπραγμάτευση στην άκρη, ενώ για πρώτη φορά σκέφτομαι ότι μπορεί να χρεωκοπήσουμε και να μην το πάρουμε χαμπάρι, να το ακούσουμε στις ειδήσεις και να μην το πιστέψουμε.

Ο φόβος κι η ανασφάλεια δεν μπορούν να κρατάνε τόσο πολύ. Όταν κρατάνε τόσο πολύ, τα συνηθίζεις και μετασχηματίζονται. Μου θυμίζει κάτι που μου είχε εξηγήσει κάποιος για το πώς γίνονται τα ατυχήματα με εκρηκτικά: Ένας εργάτης που επί 20 χρόνια δουλεύει με εκρηκτικά, δεν παθαίνει το ατύχημα τον πρώτο καιρό της απειρίας, γιατί εκεί προσέχει και την ανάσα του ακόμα, φοβάται. Το ατύχημα, αν συμβεί, συμβαίνει όταν πια έχει συνηθίσει τόσο πολύ να έχει στα χέρια του το επικίνδυνο υλικό που έχει γίνει η καθημερινή ρουτίνα του. Εκεί την πατάει.

 

Διαβάστε ακόμα: To (ωραίο) βρακί κι ο (κακός) τραπεζίτης.

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top