35α

Βυζαντινή παράκρουση δεν μοιάζει να μας κατέχει και τώρα στις εκλογές, με όλους πάλι εναντίον όλων;

«Πάλι τον καύκον έπιες, πάλιν τον νουν απώλεσας», θυμάμαι πως μας μάθαιναν στο σχολείο, για τους Θερσίτες του Βυζαντινού Ιπποδρόμου, που υποδέχτηκαν κάποτε έτσι τον καθυστερημένο αυτοκράτορά τους, κι εκείνος, ο Φωκάς λέγεται, δεν πολύ-χάρηκε, αλλά…

Γιατί κι εκεί οι άγριοι συμμορίτες, οι Ρούσσιοι, οι Πράσινοι, οι Λευκοί και οι Βένετοι, ξαφνικά το πάνω χέρι είχανε στου ήδη αυτοκαταστρεφόμενου κράτους τους την έκπτωση, και το πράγμα θα ’παιρνε όλο και πιο πολύ την κατηφόρα με στάσεις κι αντι-στάσεις, κι οι Ενετοί οι φιλόδοξοι απατεώνες παραμόνευαν, και τους πήρε, τελικά, όλους μαζί ο Μωάμεθ ο έξυπνος, και πήγε ολόκληρη χιλιετής αυτοκρατορία καλιά της.

Τηρουμένων, εννοείται, των αναλογιών, με τους στρατούς των Κόκκινων, Πράσινων, Μαύρων και Κίτρινων που λυμαίνονται το ποδόσφαιρό μας αλλά και όποιου άλλου ομαδικού μας αθλήματος τη θλιβερή πραγματικότητα, η μισαλλοδοξία και η βαρβαρότητα δίνουν και παίρνουν, και χίλιοι ηλίθιοι και πανηλίθιοι, ανενόχλητοι από τους κοντόφθαλμους κι εδώ, μεθυσμένους από την εξουσία τους αυτοκρατορίσκους, κάθε τρις και λίγο τα σπάνε όλα, και σ’ ένα αχανές κακόφημο μπαρ του λιμανιού και της Τρούμπας έχει μεταβληθεί του αθλητισμού μας ο δήθεν υγιής χώρος. Έτσι ώστε, κάθε άνθρωπος φυσιολογικός, που σέβεται έστω και λίγο τον εαυτό του, από τα γήπεδα όπου φύγει-φύγει.

Θάτσερ, λέει, που μας χρειάζεται. Τι να ’κανε όμως μ’ εμάς εδώ και η Θάτσερ;

Αλλά οι Επιμυθείς των ομάδων μας, με την περικεφαλαία των πρόσκαιρών τους δημοφιλιών στους πέντε ανέμους ν’ ανεμίζει, χωρίς Πολιτεία από πάνω τους κάτι επιτέλους να κάνει, τα ανέχονται όλ’ αυτά άβουλοι και θεατές των θεατών τους, και, είπαμε, ο Διάολος ήδη μας έχει πάρει και ξαναπάρει αμέτρητες πια φορές, και στους υπονόμους πια της Ευρώπης τη βγάζουμε. Εμείς, οι σε ψευτο-αναρχία τεράστιας απ’ άκρη σ’ άκρη της Ελλάδας ναρκωτικών μετακίνησης, οι στον πάτο των πάτων διεθνώς χυδαία πια σταθεροποιημένοι.

Θάτσερ, λέει, που μας χρειάζεται. Τι να ’κανε όμως μ’ εμάς εδώ και η Θάτσερ; Αυτή επενέβη αποφασιστικά και προγραμματισμένα σε μια χώρα που κάποιοι κανόνες εξακολουθούσαν να ισχύουν. Εδώ, στου τέταρτου πια κόσμου, στων Μπιζάρο τον απίστευτο ανταγωνισμό εγκληματικότητας και δυσωδίας, και με την μπομπάρδα του Ουρβανού να μας ξαναϊσοπέδωναν, πάλι τίποτα δεν θα καταλάβαινε η τόσο πια αφιονισμένη αηδία τόσων κακοφορμισμενων μυαλών και ψυχών ολόγυρα…

Υ.Γ.: Και επί τη ευκαιρία των εκλογών, παρόμοια παράκρουση μοιάζει να μας κατέχει και εν συνόλω δυστυχώς, με όλους πάλι εναντίον όλων και με τους χειρότερούς μας να φωνάζουν και ν’ αποτρελαίνονται όπου τηλεόρασης και μικροφώνου τόπος. Αλλά, θα πεις, καθρέφτης ενός λαού δεν είναι κι ο αθλητισμός του; Τι καθρέφτης: εικόνα και ομοίωσή του. Πώς αλλιώς να ’ναι;

Διαβάστε ακόμα: Ο Διαμαντίδης, που τους χαλάει τη σούπα

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top