Οι κυβερνήσεις πέφτουνε, μα οι παρωπίδες μένουν

Eίναι φαιδρό να κάνεις με τόσο ευκολία φίλους στο facebook, να κάνετε μαζί likes σε διάφορα διαχρονικά και όλο σοφία αποφθεύγματα και φωτογραφίες κουταβιών και μετά να ξεκατινιάζεσαι «δημοσίως» μαζί τους για τον Βαρουφάκη και τελικά να τους διαγράφεις. Illustration: Matthew Watkins/flickr

Ο «φαιδρός πόλεμος της παρωπίδας» μπήκε σε νέα πιο έντονη φάση μετά τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις τελευταίες εκλογές. Όλοι ξέρουμε περί τίνος πρόκειται. Όσοι έχουμε λογαριασμό στο facebook ή και στο twitter έχουμε δει τις «εχθροπραξίες» (που συνήθως ξεκινούν με μια ανάρτηση κάποιου σχολίου υπέρ ή κατά της νέας κυβέρνησης) και ίσως έχουμε λάβει και μέρος σε αυτές (κατακρίνοντας ή υπερασπιζόμενοι το σχόλιο).

Επίσης, σε αυτόν τον πόλεμο, όλοι έχουμε δει «φιλίες» να δοκιμάζονται με online τσακωμούς για τους χειρισμούς της κυβέρνησης, για τον Βαρουφάκη ή άλλους υπουργούς. Κάποιοι έχουμε χάσει και «φίλους», οι οποίοι έπεσαν μαχόμενοι γράφοντας το λάθος σχόλιο τη λάθος στιγμή. Πρόκειται για κάποιους στους οποίους κάποτε γράψαμε «ευχαριστώ για την αποδοχή», επειδή δέχτηκαν το αίτημα φεϊσμπουκικής φιλίας μας, αλλά τώρα, για το λάθος σχόλιό τους τους ξεγράψαμε (τους κάναμε δηλαδή unfollow ή –ακόμη χειρότερα- unfriend).

Πώς, όμως, ξεκίνησε ο φαιδρός πόλεμος; (Γιατί είναι φαιδρό να κάνεις με τόσο ευκολία φίλους στο facebook, να κάνετε μαζί likes σε διάφορα διαχρονικά και όλο σοφία αποφθεύγματα και φωτογραφίες κουταβιών και μετά να ξεκατινιάζεσαι «δημοσίως» μαζί τους για τον Βαρουφάκη και τελικά να τους διαγράφεις). Φταίει για τις εχθροπραξίες το βγαλμένο έξω από το παντελόνι πουκάμισο του Βαρουφάκη ή η ομοιότητά του με τον Βόλντεμορτ; Όχι βέβαια! Αυτός ο πόλεμος ξεκίνησε πολύ νωρίτερα, τουλάχιστον 5 χρόνια πριν.

Ήταν η έναρξη της οικονομικής κρίσης και της εφαρμογής των μνημονίων όταν διάφοροι αγανακτισμένοι (όχι απαραίτητα αυτοί του Συντάγματος) άρχισαν τις πρώτες αψιμαχίες ποστάροντας στο facebook και το twitter σχόλια, φωτογραφίες ή και άρθρα που κατέκριναν τα μνημόνια, αλλά και γενικότερα τις περισσότερες επιλογές των τότε κυβερνήσεων. Ταυτόχρονα, με τα likes, τα shares ή τα retweets που συγκέντρωναν αυτά τα posts και τα tweets τους, έφτιαχναν νοητές συμμαχίες.

Παρά τις αψιμαχίες, ίσως όλα να παρέμεναν ακόμη ειρηνικά στον κόσμο των social media, αν δεν υπήρχαν οι επιλογές “comment” (στο facebook) και “reply” (στο twitter). Αυτές όπλισαν το χέρι του καθενός που δεν συμφωνούσε με την παραπάνω κριτική και, κάνοντας αριστερό κλικ, ο πόλεμος άρχισε.

Οι εμπλεκόμενοι στον πόλεμο αυτό μάχονται όλα αυτά τα χρόνια με πάθος και ηρωισμό. Με όσο το δυνατόν αιχμηρότερα, ειρωνικότερα ή ακόμη και υβριστικότερα σχόλια και άρθρα, προσπαθούν να κατατροπώσουν τον αντίπαλο, ο οποίος πάντα προσπαθεί να απαντήσει στον ίδιο τόνο. Αλλά συνήθως, μετά την απάντηση, υπάρχει ανταπάντηση στον ίδιο τόνο και κατόπιν απάντηση στην ανταπάντηση κ.ο.κ.

Ένας συνήθης τρόπος να λήξει ο παραπάνω διάλογος (αν βέβαια μπορεί να ονομαστεί έτσι) και μαζί του και η φιλία, είναι η ανταλλαγή ευχών και η προστακτική: «Να βγάλεις τον καρκίνο», «Ψόφα» ή κάτι παρόμοιο. Μάλιστα είναι τόσοι πολλοί που επιλέγουν αυτήν τη λύση που, αν οι ευχές έβγαιναν αληθινές, μεγάλη μερίδα της κοινότητας του facebook και του twitter θα είχε ξεκινήσει χημειοθεραπείες ή θα είχε ήδη αφανιστεί.

Στον πόλεμο αυτόν υπάρχει και ανταγωνισμός μεταξύ «συμμάχων»: ποιος θα κάνει πρώτος την πιο έξυπνη ανάρτηση. Νικητής είναι αυτός που θα λάβει όχι μόνο τα περισσότερα likes αλλά και επαινετικά σχόλια, όπως: «Πες τα ρε μεγάλε!», «Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο», «Χα, χα! Τέλειο! Κλαίω!» (όταν η ανάρτηση έχει και χιούμορ). Το σχόλιο «Το κλέβω!», είναι ο μέγιστος έπαινος και η απόλυτη παραδοχή του πόσο καταπληκτική ήταν η ανάρτηση («Και γι’αυτό θα την κάνω share»).

Γιατί, όμως, διεξάγεται αυτός ο πόλεμος και μάλιστα με τόσο φανατισμό; Η οικονομική κρίση είναι η αιτία ή απλώς η αφορμή; Επίσης, ποιοι είναι αυτοί που παίρνουν μέρος; Φυσικά, δεν πρόκειται για έναν πόλεμο γαύρων και βάζελων (αν και σε αντιπαλότητα και επιχειρήματα μοιάζει πολύ), ούτε είναι ένας ιδεολογικός πόλεμος μεταξύ αριστερών και δεξιών ή δημοκρατών και φασιστών. Το πράγμα είναι πολύ πιο μπερδεμένο, με πολλούς αντιπάλους χωρίς ευδιάκριτα χαρακτηριστικά, προερχόμενους από πολλούς διαφορετικούς χώρους που συμμαχούν μεταξύ τους ανάλογα με την περίσταση. Κοινό τους στοιχείο είναι οι παρωπίδες που φορούν όλοι (λες και υπάρχει κανονισμός που τις επιβάλλει, όπως τις επικαλαμίδες στο ποδόσφαιρο).

Διαβάστε ακόμα: Η ελληνική Αριστερά και το κεφάλι του φιλελέ πάνω από το τζάκι.

Αν πάντως πρέπει οπωσδήποτε να ορίσουμε δύο αντίπαλα στρατόπεδα, θα λέγαμε ότι στο ένα βρίσκονται όσοι ψήφισαν κόμματα που περισσότερο ή λιγότερο υποστήριξαν την εφαρμογή των μνημονίων. Στο άλλο στρατόπεδο βρίσκονται όσοι ψήφισαν κόμματα που ευαγγελίζονται την κατάργηση των μνημονίων. Το πρώτο στρατόπεδο, μέχρι πρόσφατα, βρισκόταν σε άμυνα και προσπαθούσε να αποκρούσει τις επιθέσεις όσων αναθεμάτιζαν τα μνημόνια. Οι ρόλοι, όμως, αντιστράφηκαν μετά τις τελευταίες εκλογές. Τώρα, επιτιθέμενοι είναι οι πρώην αμυνόμενοι, οι οποίοι φαίνεται πως προσπαθούν να πάρουν το αίμα τους πίσω, κατακρίνοντας και την παραμικρή ενέργεια της νέας κυβέρνησης.

Το θλιβερότερο είναι ότι σε αυτόν τον πόλεμο -εκτός των διαφόρων φανατικών- εμπλέκονται και άνθρωποι προοδευτικοί και μετριοπαθείς, οι οποίοι φαίνεται πως τελευταία στα social media ξεχνούν μετριοπάθειες και προδευτισμό. Πρόκειται για ανθρώπους που δεν λατρεύουν ή σιχαίνονται τα μνημόνια, αλλά τα θεωρούν αναγκαίο κακό ή τα θεωρούν επιζήμια και θέλουν την κατάργησή τους χωρίς όμως να συμφωνούν με ακραίες τακτικές, όπως είναι το «σκίσιμό» τους. Ψήφισαν το ένα ή το άλλο κόμμα χωρίς όμως να ταυτίζονται μαζί τους, ακολουθώντας περισσότερο τη λογική «το μη χείρον βέλτιστον».

Ας ασχοληθούμε λοιπόν με αυτούς (με τους υπόλοιπους είναι μάλλον ανώφελο να ασχοληθεί κάποιος). Πώς μπλέχτηκαν σε αυτήν την τρέλα; Πώς μεταμορφώνονται και εκτίθενται με τσακωμούς σε κοινή θέα, καθημερινά στο twitter και το facebook υπερασπιζόμενοι με πάθος ή κατηγορώντας λυσσαλέα τον Τσίπρα και την κυβέρνησή του; Πώς ξαφνικά τους είναι τόσο σημαντικό να διατυμπανίζουν μέσω των social media ότι υπερασπίζονται την επιλογή τους στις εκλογές, ενώ αυτή έγινε με μισή καρδιά;

Μήπως είναι το σύνδρομο του «αλάθητου», μια ανάγκη να αποδείξουμε ότι έχουμε (πάντα) δίκαιο; (Αυτό το «τά ‘λεγα εγώ» που χαρακτηρίζει πολλούς από εμάς). Μήπως γι’ αυτό μέσα από το facebook, με τα πιο αιχμηρά posts μας, κατακεραυνώνουμε το ένα κόμμα προσπαθώντας να δείξουμε ότι είχαμε δίκαιο, ότι δεν κάναμε λάθος που εμείς ψηφίσαμε το άλλο κι ας μην μας εκφράζει και πολύ;

Ίσως αυτοί είναι οι λόγοι που φορέσαμε κι εμείς τις παρωπίδες μας και ριχτήκαμε σε αυτήν τη φαιδρή μάχη. Όμως οι παρωπίδες, πέρα από τον περιορισμό στην ορατότητα, επηρεάζουν και τα μέτρα και τα σταθμά μας. Δείτε εδώ μερικά παραδείγματα (που όλα διαβάζονται και αντίστροφα):

• Δεν αγανακτούμε ή βρίσκουμε και δικαιολογίες που ο ΣΥΡΙΖΑ συνεργάζεται με τους ΑΝΕΛ, ένα ουσιαστικά ακροδεξιό κόμμα, ενώ αγανακτούσαμε και ποστάραμε αναλόγως όταν το ΛΑΟΣ έμπαινε στην κυβέρνηση Παπαδήμου και επίσης όταν κάποιοι συζητούσαν ενδεχόμενα συνεργασίας της ΝΔ με μια «σοβαρή Χρυσή Αυγή».

Διαβάστε ακόμα: Επιστολή προς τον Υπουργό και Προεδράρα Πάνο Καμμένο, ψεκασμένη σΑνΕλ νου. 5.

• Ποστάρουμε μύδρους περί διακρίσεων κατά των γυναικών, λόγω του μικρού αριθμού (μόλις έξι) εκπροσώπησής τους στη νέα κυβέρνηση, αλλά δεν ενοχληθήκαμε ποτέ με την πρώτη κυβέρνηση Σαμαρά που αντίστοιχα είχε μόλις δύο γυναίκες στη σύνθεσή της.

• Στις αναρτήσεις μας κατηγορούμε τη νέα κυβέρνηση ότι δεν έχει ένα συγκεκριμένο σχέδιο διαπραγμάτευσης, αλλά δεν κάνουμε το ίδιο για το ΠΟΤΑΜΙ που υποτίθεται στις 26/1 θα κατέθετε τη συγκεκριμένη πρότασή του και ακόμη την περιμένουμε.

• Κατακεραυνώσαμε με tweets τον Θεοδωράκη, όταν ουσιαστικά οδήγησε σε παραίτηση τον Νίκο Δήμου, o oποίος είχε επικρίνει την άσκοπη σπατάλη για τη μεταφορά του Αγίου Φωτός στην Ελλάδα, αλλά δεν κάναμε το ίδιο όταν η κυβέρνηση Σαμαρά έθεσε εκτός διαθεσιμότητας τους ιερείς και τους μοναχούς ή όταν ο πρώην υπουργός Παιδείας Λοβέρδος δυσκόλεψε τη διαδικασία και ουσιαστικά στιγμάτισε όσους μαθητές θέλουν να απαλλαγούν από το μάθημα των Θρησκευτικών.

• Κατηγορήσαμε με τα posts μας τον Σαμαρά που μια συνομιλούσε με την Παναγία, μια διαβεβαίωνε τον Άνθιμο στη ΔΕΘ (!) ότι θα βάλει τέλος στις επιδιώξεις να απαλλαγεί η Ελλάδα από τη θρησκευτική παράδοση της Ορθοδοξίας (με την αμίμητη ατάκα: «Παναγιώτατε, τέλος όλα αυτά!») και δεν κατηγορήσαμε τον Τσίπρα που απομονωνόταν με εικόνες στο Άγιον Όρος και πετούσε περιστέρια στα Θεοφάνεια στο πλάι του γνωστού σκοταδιστή μητροπολίτη Σεραφείμ (ο οποίος έχει χλευάσει μέχρι και τον Στέφεν Χόκινγκ και την ασθένειά του).

• Ποστάρουμε συνεχώς επικριτικά σχόλια για τον νέο Υπουργό Εξωτερικών Κοτζιά και για το γεγονός ότι τον παραδέχεται ο Φαήλος Κρανιδιώτης, αλλά δεν κάναμε ποτέ κάτι ανάλογο για τον Αντώνη Σαμαρά που είχε και έχει τον Φαήλο προσωπικό φίλο και σύμβουλο.

• Λοιδορούμε με αμέτρητα tweets και χαρακτηρίζουμε «καουμποϊλίκια» την ενέργεια του Βαρουφάκη να διώξει την τρόικα (με τη γνωστή του δήλωση προς τον Ντάισελμπλουμ ότι δεν την αναγνωρίζει), αλλά δεν κάναμε το ίδιο όταν και ο Βενιζέλος την είχε προσωρινά διώξει.

• Επικρίναμε με αμέτρητα posts τη ΝΔ που είχε στην κυβέρνηση ανθρώπους με εθνικιστικές, αντισημιτικές ή και ρατσιστικές ιδέες (Βορίδης, Γεωργιάδης, Πλεύρης, Μπαλτάκος), ενώ δεν επικρίνουμε που άνθρωποι με ίδιες ιδέες υπάρχουν και στη νέα κυβέρνηση (Κοτζιάς, Καμμένος, Σγουρίδης).

• Με ειρωνικά tweets χλευάζουμε και εγκαλούμε τη νέα κυβέρνηση για την απρόσμενη στήριξη που λαμβάνει από τον ακροδεξιό Μπαλτάκο (ο οποίος δηλώνει ότι «στέκεται προσοχή» στην αποφασιστικότητά της απέναντι στους Γερμανούς), αλλά δεν μας ενοχλούσε ούτε όταν ο ίδιος, ως γραμματέας του Υπουργικού Συμβουλίου της Κυβέρνησης Σαμαρά, συνομιλούσε ως φιλαράκι με τους νεοναζί ούτε όταν απαξίωνε την Εθνική Επιτροπή Δικαιωμάτων του Ανθρώπου δηλώνοντας ευθαρσώς ότι την Κυβέρνηση δεν την ενδιαφέρουν τα ανθρώπινα δικαιώματα.

• Κράζαμε με τις αναρτήσεις μας τον Σαμαρά, ο οποίος έκανε ξενοφοβικές δηλώσεις μπροστά από το φράχτη του Έβρου, υπογραμμίζοντας την αποτελεσματικότητά του και δεν κάνουμε το ίδιο για τον νέο Υπουργό Προστασίας του Πολίτη, ο οποίος δηλώνει ότι ο φράχτης δεν πρέπει να φύγει.

• Με τα posts μας εγκαλούμε τους ΑΝΕΛ και αγανακτούμε που δεν συμφωνούν για απόδοση ελληνικής ιθαγένειας στη δεύτερη γενιά μεταναστών, αλλά δεν γράψαμε τίποτα στον τοίχο μας όταν η κυβέρνηση Σαμαρά καταργούσε το νόμο Ραγκούση για την ιθαγένεια.

Πάρα πολλά παραδείγματα θα μπορούσαν ακόμη να αναφερθούν. Όλα παρμένα από αυτόν τον πόλεμο στους τοίχους του facebook και του twitter, ο οποίος μέσα στη φαιδρότητά του είναι πολύ σοβαρός. Όσο κι αν τα social media δεν αποτελούν το ασφαλέστερο δείγμα της ελληνικής κοινωνίας, ο συγκεκριμένος πόλεμος εκεί αντικατροπτίζει σε ένα βαθμό τη μεγάλη αντιπαλότητα και την ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα που υπάρχει εντός της κοινωνίας.

Το γεγονός ότι σε αυτήν την αντιπαλότητα εμπλέκονται ακόμη και οι πιο μετριοπαθείς και μάλιστα σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή για το μέλλον της χώρας, δείχνει ότι ως κοινωνία είμαστε στα κάγκελα ή όλοι για τα σίδερα. Μμμ, ωραία φράση! Μήπως να την ποστάρω να μετρήσω likes και shares;

Διαβάστε ακόμα: Γιάνης Βαρουφάκης – Μια… αρχαιοελληνική προσέγγιση.

TAGS :
debating facebook like media share social twitter twittert αντιπαράθεση δίκτυα κοινωνικά Πολιτική

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook