Όλη η γεύση, μηδέν λιπαρά

«Αν το ποδόσφαιρο ήταν μποξ, ο Παναθηναϊκός θα είχε ήδη αποκλείσει την Σταντάρ Λιέγης στα σημεία –αλλά δεν είναι».

Λίγα λεπτά αφότου τελείωσε το πρώτο ματς του Παναθηναϊκού με τη Σταντάρ στη Λιέγη για τα προκριματικά του Champions League και το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό είναι πως το μοντέλο που εδώ και δύο χρόνια προτείνουν και εφαρμόζουν οι Πράσινοι θα μπορούσε να αποτελέσει παράδειγμα συνολικά για την Ελλάδα. Τόπο στα νιάτα, σκούπα στους δημοσίους υπαλλήλους (κι αν μαζί με τα ξερά καούν και καναδυό χλωρά, μικρό κι επανορθώσιμο το κακό), σφιχτή οικονομική διαχείριση, έξυπνες επιλογές –ακόμα και αν το «μάτι» που κατά βάση τις εντοπίζει δεν έχει απαραιτήτως pedigree «δικού μας παιδιού». Όλα όσα τα τελευταία πέντε χρόνια ως χώρα και ως κοινωνία επιμελώς αποφεύγουμε να κάνουμε.

Από εκεί και πέρα, ποδοσφαιρικά μιλώντας, καταπώς λένε, ο Παναθηναϊκός, με τις ευκαιρίες που δημιούργησε και ξόδεψε, μάλλον άξιζε να πάρει κάτι παραπάνω από το ματς της Τετάρτης. Ποιος είπε όμως πως η ζωή είναι δίκαιη;

Πιο ενθαρρυντική πάντως από την ευκολία με την οποία οι Πράσινοι έφταναν ως τα καρέ των ερυθρόλευκων της Λιέγης, ήταν, στα δικά μου τουλάχιστον μάτια, η αμυντική τους προσήλωση. Το ότι ακόμα και στο 93’ του πρώτου επίσημου αγώνα της σεζόν το σέντερ μπακ έχει τις φυσικές δυνάμεις και το καθαρό μυαλό να κάνει ένα υποδειγματικό τάκλιν μέσα στη μεγάλη περιοχή, σε μια φάση που ενδεχομένως και να αποδειχθεί κρίσιμη για την πρόκριση.

Παρακολουθώντας τον τρόπο με τον οποίον παρατάχθηκε και αγωνίστηκε το Τριφύλλι στο ψιλο-χωράφι της Λιέγης (σκέτη Καλαμαριά στα ωραία της έμοιαζε από την τηλεόραση), αντιλαμβανόταν κανείς πόσο δίκιο είχαν ο Παπαδόπουλος και ο Λοΐζος με το «Η δουλειά κάνει τους άντρες». Στα δικά μου μάτια, ό,τι καλύτερο έχει αυτή τη στιγμή ως προοπτική για το αύριο και το μεθαύριό του το ελληνικό ποδόσφαιρο φοράει πράσινα –εκτός και αν βλέπει κανείς σε άλλη ομάδα συνεπέστερο χαφ-σκυλί από το Λαγό, πιο αποτελεσματικούς μπακ-οδοστρωτήρες από τον Τριανταφυλλόπουλο και τον Κουτρουμπή ή πιο προικισμένους μεσοεπιθετικούς από τον Κλωναρίδη και τον Καρέλη (ναι, αυτόν που ο Αλέφαντος αποκαλούσε πριν από ένα χρόνο παλαιστή…).

Διαβάστε ακόμα: Είναι ΟΚ να κερδίζει ο καλύτερος

Το ότι σε ένα ματς που το βασικό του επιθετικό όπλο, ο Σουηδός Μπεργκ, ήταν καλά μπλοκαρισμένο από τον αντίπαλο –και σε όχι και τόσο λαμπρή μέρα– ο Παναθηναϊκός κατάφερε να φτάσει με αξιώσεις σε τόσες πολλές τελικές προσπάθειες, κατά τη γνώμη μου δείχνει πόσο καλοδουλεμένο και πολυδιάστατο ποδοσφαιρικό σύνολο έχουν μοντάρει ο Αναστασίου με τους συνεργάτες του. Αξιοσημείωτο είναι μάλιστα πόσο ευσυνείδητα ενταγμένοι μοιάζουν σε αυτό παίκτες με το βιογραφικό και την ιστορία του Πράνιτς ή του Πέτριτς –οι οποίοι, παρά τα όσα τους προσάπτουν συχνά διάφορα σχόλια στα chats, έχω την αίσθηση πως προσθέτουν ευδιάκριτες πινελιές ποιότητας και ποδοσφαιρικής ευφυίας στο ατελείωτο τρέξιμο του αρχηγού Ζέκα, του Νάνο ή του Μέντες.

Σε ό,τι αφορά στον αντίπαλο, η Σταντάρ ήταν πάνω-κάτω όπως μας την είχαν περιγράψει από μέρες όσοι την παρακολουθούν από κοντά. Μια ομάδα επικίνδυνη από τη μέση και μπροστά, με ολίγο από κέντρο και άμυνα που στρίβει δύσκολα. Αν το ποδόσφαιρο ήταν μποξ, θα είχε ήδη αποκλειστεί στα σημεία –αλλά δεν είναι. Το μόνο που δεν μας είχε πει κανείς είναι πόσο γκρινιάρηδες είναι οι παίκτες της –τέτοια μουρμούρα και τόσες προτροπές για κάρτα στον αντίπαλο είχα πιθανότατα να δω από τα χρόνια της Προό του Σούλη Παπαδόπουλου.

Υ.Γ.: Αδιάψευστο κριτήριο για το αν ένα αποτέλεσμα είναι «καλό» ή «κακό», αποτελεί για μένα το εξής: Αν πριν ξεκινήσει το παιχνίδι πρότεινες σε δέκα οπαδούς «να λήξει το παιχνίδι 0-0, δίχως να το παίξουμε;», πόσοι θα το αποδέχονταν; Έχω την αίσθηση πως εφτά ή οκτώ εξ αυτών, θα «έπαιρναν» τη λευκή ισοπαλία με χέρια και με πόδια. Κι ας είναι «ύπουλο σκορ» –όπως έχω την αίσθηση πως καλύτερα απ’ όλους οι ίδιοι οι παίκτες και το τεχνικό τιμ του Τριφυλλιού γνωρίζουν.

Διαβάστε ακόμα: Business: Το μέλλον είναι στα μαζικά δεδομένα

TAGS :
league παναθηναϊκός Ποδόσφαιρο

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook