ΟΛΜΕ, παιδεία, υποκρισία;

Η ΟΛΜΕ φέρεται να «απειλεί» πως θα προκηρύξει απεργία με την έναρξη της σχολικής χρονιάς. Ποιον ακριβώς απειλεί;Το κράτος; Αυτό θα γλιτώσει μερικούς μισθούς δημοσίων υπαλλήλων, ενώ θα βρει ένα ακόμα πάτημα για να προωθήσει τις απολύσεις στο δημόσιο.

Τους μαθητές; Ελάτε τώρα, πείτε μου, πότε νοιάστηκαν οι μαθητές για ένα μάθημα που χάθηκε; Στο λύκειο θυμάμαι να χάνουμε εβδομάδες μαθημάτων, σε χρονιά πανελλαδικών, λόγω καταλήψεων. Και μιλάω για πριν μια εξαετία, που τότε είχαμε λεφτά και δουλειά εξασφαλισμένη. Προσπαθώ με δυσκολία να θυμηθώ έστω ένα από τα αιτήματα τα οποία προβάλλαμε ως σύλλογος μαθητών σαν αφορμή για την κατάληψη.

Τους γονείς; Ίσως να νοιαστεί κάποιος επειδή δεν έχει πού να αφήσει το παιδί του εκείνες τις πρωινές ώρες. Πολύ κατανοητό πρόβλημα και σεβαστό, αλλά λίγο έχει να κάνει με την εκπαίδευση και την παιδεία που προσφέρει το σχολείο.

Την κοινή γνώμη; Αυτή διψά για τέτοιους παράγοντες διχασμού, οι μεν κυβερνητικοί να πουν για τους τεμπέληδες καθηγητές που δεν σέβονται τίποτα και οι δε αντιπολιτευόμενοι να καταδείξουν την ατελέσφορη κατάσταση στην οποία μας οδηγούν τα μνημόνια της χρεοκοπίας.

Στην πραγματικότητα, τόσα χρόνια οι απεργίες των καθηγητών και των δασκάλων γίνονταν για να δικαιολογήσουν το ρόλο των συνδικαλιστών ή στην χειρότερη περίπτωση για να ικανοποιήσουν τις πολιτικές ορέξεις των προϊσταμένων τους, γαλάζιων και πράσινων. Όταν ως συνδικαλιστής δεν είσαι υποχρεωμένος να δουλέψεις, έστω για μια ώρα, κάτι πρέπει να κάνεις, να δικαιολογήσεις τον μισθό σου. Βαριέσαι κιόλας, είναι κουραστικό να μην κάνεις τίποτα όλη μέρα. Όλο αυτό όμως δεν στέρησε μόνο μερικές ώρες μαθημάτων από τα παιδιά, το χειρότερο ‒ή τουλάχιστον ένα εξίσου κακό‒ ήταν ότι εξευτέλισε τον θεσμό της απεργίας. Από έσχατη λύση απέναντι σε μια κατάφωρη αδικία μετατράπηκε σε ρουτίνα και practice course συνδικαλιστικής αγωνιστικής ετοιμότητας. Και να μην ξεχνάμε ότι μια απεργία πρέπει να έχει και ένα κοινωνικό πρόσωπο, ιδιαίτερα όταν σχετίζεται με ένα τόσο σημαντικό θεσμό, όπως η παιδεία. Άραγε ποιο από τα πραγματικά αιτήματα των απεργιών όλα αυτά τα χρόνια είχαν τέτοιο χαρακτήρα; Λεφτά, λιγότερες ώρες διδασκαλία, περισσότερα επιδόματα, καλύτερες συντάξεις ήταν μερικές από τις πιο bold φράσεις σε κάθε πανό. Τα συνθήματα των διαδηλώσεων φώναζαν για μια δημόσια δωρεάν παιδεία, κουβέντα όμως για την ποιότητα αυτής της παιδείας. Άλλωστε, τα ψευτοσοσιαλιστικά τσιτάτα των συνδικαλιστών υποστηρίζουν ότι όλοι είμαστε το ίδιο καλοί και άξιοι. Δεν αφήνεται κανένα περιθώριο ύπαρξης για κοπανατζήδες, καλοπερασάκηδες ή απλώς ανεπαρκείς καθηγητές. Και φυσικά ούτε λόγος για αξιολόγηση. Είμαστε μάγκες, πληρωνόμαστε από τα λεφτά του ελληνικού λαού και δεν δίνουμε λογαριασμό σε κανέναν.

Δυστυχώς, όμως, αυτή η λογική περιέχει και ένα ακόμα κακό. Όπως δεν αφήνει κανένα περιθώριο ύπαρξης σε ανεπαρκείς καθηγητές, με τον ίδιο τρόπο αποκλείει εξ’ ορισμού και την ύπαρξη πολύ καλών εκπαιδευτικών ‒είχα την τύχη στην πορεία μέσα από την δημόσια εκπαίδευση να γνωρίσω ορισμένους. Αυτοί, λοιπόν, μια σιωπηλή μειοψηφία(;) δεν έχει βήμα να εκφραστεί. Της έχουν κλείσει τα μικρόφωνα και πρέπει να αρθρώσει λόγο απέναντι σε τηλεβόες που ουρλιάζουν με άναρθρες κραυγές. Όταν η μια πλευρά έχει μονοπωλήσει τον αγώνα και τις απεργίες, η άλλη τι να κάνει; Να κατέβει σε δικό της αγώνα εναντίων των συναδέλφων της; Που μάλιστα είναι και επαγγελματίες αγωνιστές… Χαμένος αγώνας και από τις δύο μεριές. Μένει, λοιπόν, να υπόκεινται τα ίδια βάρη και τις ίδιες περικοπές με τους κατ’ όνομα εκπαιδευτικούς.

Το κουτί της Πανδώρας, που άνοιξε με την κομματικοποίηση του συνδικαλισμού, επιφυλάσσει όμως και άλλα δεινά. Θα με συγχωρέσετε, γιατί στην εισαγωγή του κειμένου ανέφερα ότι οι μαθητές δεν ενδιαφέρονται για το αν θα γίνει μάθημα ή όχι ‒αλλά και χωρίς λίγο ίντριγκα δεν έχει ενδιαφέρον. Φυσικά, λοιπόν, ενδιαφέρονται, δεν είναι κοπανατζήδες όλοι οι μαθητές. Πολλοί εξ’ αυτών αναζητούν όσο τίποτα μερικές ώρες παραπάνω διδασκαλίας, λίγη επιπλέον μάθηση, περισσότερο σχολείο. Όμως, τι λέμε σε αυτή την μειοψηφία(;), τι περιθώριο της δίνουμε να αντιδράσει, να διεκδικήσει αυτό για το οποίο θεωρητικά πολεμάει και το συνδικαλιστικό κίνημα. Κόβουμε τα φτερά από τέτοιους μαθητές, αν δεν είναι η απεργία, θα είναι μια κατάληψη, και αν όχι, ένας καθηγητής που βαριέται να κάνει μάθημα, ή το χειρότερο ένας καθηγητής που δεν έρχεται να κάνει μάθημα. Τόσο απλά!

Μην απορείτε, λοιπόν, όταν τα καλύτερα μυαλά φεύγουν για να αναζητήσουν την τύχη τους στο εξωτερικό. Εμείς τους οδηγούμε εκεί, για αυτούς είναι μονόδρομος. Εξάλλου, όπως είπαμε, εμείς εδώ θέλουμε την εξομοίωση, όχι την ισότητα. Στην πρώτη ο «καλός» συντρίβεται στην ομογενοποιημένη μάζα, στη δεύτερη του δίνουμε τα εφόδια να προοδεύσει. Όσο όμως το κράτος ασχολείται με το πόσα μαθήματα πρέπει να δώσει κανείς για να μπει στο Πανεπιστήμιο και αδιαφορεί για τον πυρήνα του προβλήματος, αυτή η κατάσταση θα διαιωνίζεται. Το «Όλοι στον αγώνα για την παιδεία» ποτέ δεν είχε τόσο επιτακτικό χαρακτήρα.

Ο Αλέξης Ραμπότας είναι φοιτητής Ιατρικής στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης.

TAGS :
παιδεία συνδικαλισμός

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook