Ο αποκλεισμός-χαστούκι του Ολυμπιακού έχει ονοματεπώνυμο: αδελφοί Αγγελόπουλοι

Οι αδελφοί Αγγελόπουλοι με τις αποφάσεις τους έχουν καθορίσει τη… στραβή τύχη του Ολυμπιακού τα τελευταία χρόνια (Menelaos Myrillas / SOOC).

Το γνωστό: η ήττα είναι σαν το λίπασμα. Μυρίζει, αλλά κάνει καλό. Και ο αποκλεισμός τι είναι, άραγε; Αυτός κι αν ζέχνει. Μαθαίνεις, όμως, κάτι απ΄ αυτόν; Λαμβάνεις τα μαθήματα για το μέλλον; Ο μπασκετικός Ολυμπιακός, έπειτα από μια δεκαετία και βάλε στην πρώτη γραμμή της Ευρωλίγκα, φέτος αναγκάστηκε να πιει το πικρό ποτήρι. Ή να σπείρει στο άγονο χωράφι του μπόλικο λίπασμα.

Τίποτα δεν πάει καλά φέτος στον Ολυμπιακό. Μόνο φέτος; Μήπως, τελικά, δεν πρόκειται για μια κακή χρονιά, από αυτές που κάθε ομάδα δικαιούται να έχει, αλλά είναι φυσική συνέπεια των λαθών που μαζεύτηκαν τα τελευταία χρόνια;

Πριν από τον πρόωρο αποκλεισμό από τα πλέι οφ της Ευρωλίγκας (ηχηρό χαστούκι, αν μη τι άλλο) έχει προηγηθεί η αποτυχία της ομάδας στο πρωτάθλημα (ποιος πιστεύει, αλήθεια, ότι θα μπορέσει να διεκδικήσει τον τίτλο μέσα στο ΟΑΚΑ;), η οικειοθελής αποχώρηση στο ματς του Κυπέλλου Ελλάδας και συνακόλουθα η απόφαση (;) της διοίκησης να πάρει την ομάδα από το ελληνικό πρωτάθλημα και να παίξει στην Αδριατική Λίγκα. Στο μεταξύ: η αφαίρεση βαθμών που έχει επιβληθεί στους ερυθρόλευκους θέτει ένα ακόμη ζήτημα, σε περίπτωση που αλλάξουν γνώμη.

Κοινώς: μύλος. Τον οποίο δημιούργησαν οι αδελφοί Αγγελόπουλοι. Μπορεί να είναι ο προπονητής οι παίκτες αυτοί που βαρύνονται με την αγωνιστική αποτυχία, αλλά τις ομάδες -στην ουσία- τις δημιουργούν ή τις καταστρέφουν οι πρόεδροί τους. Οι δικές τους αποφάσεις (σωστές ή λανθασμένες) δημιουργούν τη βάση για το πώς θα πάει η χρονιά. Φευ, οι βάσεις που έθεσαν οι Αγγελόπουλοι τα τελευταία χρόνια δεν είναι οι πλέον γερές.

Κάθε χρόνο κουτσουρεύεται το μπάτζετ προς χάριν του λιτού αθλητικού βίου, τη στιγμή που οι βασικοί αντίπαλοι ενισχύονται. Το πλάνο περί ελληνικότητας του ρόστερ δεν πείθει κανέναν. Οι Αμερικανοί που ήρθαν και έφυγαν, ως επί το πλείστον αποδείχθηκαν ανεπαρκείς, ενώ η φετινή απόφαση να δοθούν τα κλειδιά της ομάδας στον Ντέιβιντ Μπλατ αποδείχθηκε ολότελα λανθασμένη.

Όσοι ξέρουν έχουν να λένε πως ο Αμερικανός δεν έσφιξε ποτέ τα λουριά στην ομάδα με αποτέλεσμα να υπάρξουν ουκ ολίγα εξωαγωνιστικά παρατράγουδα. Δεν κόλλησε ποτέ με τη νοοτροπία του… Πειραιά, δεν βούτηξε στα νερά του. Από την άλλη, η ομάδα φάνηκε πολλές φορές ξεζουμισμένη και δίχως ένα πλάνο που θα είναι αρχή-μέση-τέλος.

Αν σε αυτά προσθέσει κανείς και τις απληρωσιές (ποιος θα ξεχάσει την ατάκα του Πρίντεζη στο All Star Game;), τότε, αίφνης, έχεις μια δράκα απογοητευμένων και ενοχλημένων παικτών που, όχι, δεν θα βάλουν τα χέρια τους στη φωτιά για το καλό της ομάδας. Και, φυσικά, δεν το έκαναν. Ή αν το έκαναν δεν είχαν το επαρκές ταλέντο για να σώσουν την παρτίδα.

Ούτε η δεδομένη αξία του Βασίλη Σπανούλη δεν θα μπορούσε να διασώσει τον φετινό Ολυμπιακό (Andreas Papakonstantinou / Tourette Photography / SOOC).

Ο Ολυμπιακός αποτυγχάνει συνεχώς τα τελευταία χρόνια και κρύβεται πίσω από προφάσεις. Οι αδελφοί Αγγελόπουλοι δεν θέλουν να δουν την πραγματικότητα όπως την διαμορφώνουν οι αποφάσεις τους, αλλά μοιάζουν να φτιάχνουν άλλοθι που τους γυρνούν μπούμερανγκ. Ο Ολυμπιακός έχει να πάρει πρωτάθλημα από το 2016. Κύπελλο από το 2011. Το ύστατο αποκούμπι -και άλλοθι, φυσικά- ήταν η Ευρωλίγκα. Εκεί, ας πούμε, δεν σφυρίζουν οι «κακοί» Έλληνες διαιτητές που τους κανοναρχεί η ΕΟΚ, αλλά ξένοι που δεν βλέπουν εχθρικά τον Ολυμπιακό.

Και τότε φέτος γιατί δεν τα κατάφερε; Προς τι αυτός ο σκληρός αποκλεισμός; Δεν υπάρχει ομάδα, παράγοντας, προπονητής ή παίκτης που να μην επικαλεστεί τη διαιτησία έπειτα από μια αποτυχία. Κάποια στιγμή, όμως, ακόμη κι αν έχει δίκιο το χάνει. Η καραμέλα λιώνει και η επίγευσή της είναι ουδέτερη.

Το κακό που έκαναν οι αδελφοί Αγγελόπουλοι ήταν να σταθούν εμμονικά στον παραγοντικό κομμάτι του αθλήματος ξεχνώντας πως υπάρχει και ένα αγωνιστικό. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να εκτραπεί η ισορροπία, να δουν το δέντρο και να χάσουν το δάσος. Ας το δούμε κι αλλιώς: ναι, αν ο Ολυμπιακός είχε σπουδαία ομάδα και «πετούσε» στην Ευρωλίγκα, τότε θα μπορούσαν να πουν στον κόσμο της ομάδας «ορίστε, εκεί που μας αφήνουν είμαστε στην κορυφή». Δεν υφίσταται αυτό διότι ο Ολυμπιακός φέτος δεν είχε ομάδα αξιώσεων.

Τι πρέπει να γίνει στο άμεσο μέλλον; Αν και οι ομάδες δεν αγοράζονται, αλλά φτιάχνονται το να αποφασίζεις κάθε χρόνο να κατεβάζεις ταχύτητα οδηγεί μαθηματικά στον μαρασμό. Αν αυτό το καλοκαίρι δεν γίνει γενναίο ξεσκαρτάρισμα στο ρόστερ και δεν βρεθεί άλλος προπονητής να οδηγήσει το καράβι (Μπαρτζώκας;), τότε η επόμενη χρονιά θα είναι ακόμη χειρότερη.

Όσο αφήνεις τα κακώς κείμενα να αναπτύσσονται τόσο πλησιάζεις στην ολοκληρωτική τελμάτωση. Οι Αγγελόπουλοι πρέπει να καταλάβουν πως δεν γίνεται να θέλεις να πέσει ο τοίχος επειδή τον βαράς με το κεφάλι σου. Πολύ απλά, δεν θα πέσει ποτέ. Η λογική «μόνοι μας και όλοι τους» οδηγεί σε απομονωτισμό και μοναξιά. Μόνο που δεν είναι μια μοναξιά που σε κάνει να πλησιάσεις τον εαυτό σου και να τον καταλάβεις, αλλά μια μοναξιά περίκλειστη σαν φυλακή. Αυτή τη στιγμή ο Ολυμπιακός είναι αυτοεγκλωβισμένος σε μια μαγική εικόνα που έχει φτιάξει για τον εαυτό του. Θυμίζει τον Δον Κιχώτη που κυνηγάει ανεμόμυλους.

Ακόμη κι αν κάποια στιγμή υπήρχαν, τώρα δεν είναι τίποτα περισσότερο από fata morgana. Στο μεταξύ: οι τίτλοι χάνονται και η αξιοπιστία της ομάδας φτάνει στο ναδίρ.

Διαβάστε ακόμα: Πρόεδρε Μαρινάκη, κοίτα λίγο τον καθρέφτη σου κι όχι τους «εχθρούς» σου.

TAGS :
Ευρωλίγκα μπάσκετ ολυμπιακός

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook