Photo Credit: In  Time Sports

Το ‘να χέρι νίβει τ’ άλλο ‒ας λένε άλλα οι μικρόνοες. Αλλιώς, στην Ευρώπη θα χάσουμε τ’ αβγά και τα καλάθια. Photo Credit: In Time Sports

Αυτά, λοιπόν. Κι από του χρόνου με υγεία. Όπως το ’χε προβλέψει κι αυτός ο άτιμος ο Αταμάν, ο Τούρκος προπονητής εν τη οθωμανική ιταμότητί του: «Καμία ελληνική ομάδα φέτος δεν πρόκειται να ’ναι στο Final Four τού ευρωπαϊκού μπάσκετ, του Champion’s League», είχε δηλώσει στο ξεκίνημα της περιόδου ο Αταμάν φόρα-πατρίδα, και δεν διαψεύστηκε. (Βέβαια, και καμιά τούρκικη δεν φάνηκε, ας ξεπαραδιαστήκανε οι συμπατριώτες του οι nouveaux riches, μόνο η δικιά του μετά βίας μπήκε στις οκτώ, και μετά την πήρε κι αυτήν ο διάολος ο… Ισπανός, κι άντε κι αυτοί απ’ την αρχή, του παραχρόνου).

Θα μου πεις: Ε, μην τα θέλουμε κι όλα δικά μας. Πέντε Τελικοί μέσα σ’ επτά χρόνια και τρεις κατακτήσεις, οι δύο μάλιστα back-to-back, πολύ, πάρα πολύ δεν είναι; Συμφωνώ. Απίστευτα πολύ, αν μάλιστα συνυπολογίσουμε και την οικονομική μας κρίση, την κατάσταση του ελληνικού πρωταθλήματος με τα δύο μεγαθήρια να συγκρούονται και οι από κάτω τους εδώ και κάποια χρόνια μόνο να κοιτάνε, και, βέβαια, των μυαλών τους τις κακοφορμισμένες τελείως τα τελευταία χρόνια απογειώσεις.

Οι μεν ως… τριάς ξαφνικά προέδρων στο Ειρήνης και Φιλίας αγκαλιάζονταν και χόρευαν και κάνανε σαν να ’χανε πάρει κι άλλο Διηπειρωτικό που μπήκε εκείνο το τρίποντο της συμφοράς στο τέλος με τον Παναθηναϊκό, κι ο άλλος έλεγε με τα σωστά του «Ποια ΤΣΣΚΑ και ποια Ρεάλ;» Κι ύστερα: «Οι διαιτητές ήταν σε διατεταγμένη υπηρεσία», κι άλλα τέτοια … εκτός δρόμου πάντα. Και οι κοκκινο-πράσινοι παπαγάλοι επικροτούσαν και πλειοδοτούσαν, κι αποθέωναν γι’ άλλη μια φορά τον τρόπο τους, αντί να κάτσουν, να κάτσουμε όλοι να σκεφτούμε, πριν αύριο-μεθαύριο και το μπάσκετ μας το κορυφαίο και μονάκριβο φτάσει στου ποδοσφαίρου την κόλαση, του μίσους των βουβαλιών που ως τώρα το σέρνουν πρωτοστατούντος.

Τι πάει να πει ποιος είναι ποιος; Αυτό το «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;» του τρακαρισμένου μέσα του μια ζωή νεοέλληνα μάς έχει φάει από καταβολής αυτής εδώ της ιστορίας των δύο αιώνων, και οι… δύο αιώνιοι εκεί κι αυτοί στέκονται, ως εκεί αντιλαμβάνονται των ομάδων τους τα μέγιστα τρόπαια, τα διεθνή επιτεύγματα, την παγκόσμια, απρόσμενη καταξίωσή τους. Κι αντί να κοιτάξουν να ομονοήσουν, να ενισχύσουν όχι μόνον εαυτούς αλλά το πρωτάθλημά τους ει δυνατόν ολόκληρο, τραβάνε δρόμους αυτιστικούς, που κάποια στιγμή βρίσκουν γκρεμούς μπροστά, κι απότομα τείχη αδιάβατα.

Τώρα, που μπροστά τους έχουν πάλι τ’ αναμετάξυ τους, ενδο-ελληνικά κι άσωτα φαγώματα, ας τους φωτίσει η Παναγία η… Καλαθόσφαιρα.

Όπως πήγανε τα πράγματα φέτος, με προσθαφαιρέσεις παικτών και προπονητών, με ατυχίες όντως και τραυματισμούς, αλλά και με τις άλλες ομορφιές που λέγαμε, και πολλή μάλλον τους ήταν η οκτάδα, μια και για διαιτησίες αυτή τη φορά δεν είχανε να πούνε. Μετά και το μειονέκτημα έδρας στα προημιτελικά, τρέχαμε αλλά δεν φτάναμε, και πέσαμε ηρωικώς μαχόμενοι.

Ευκαιρία πάντως είναι τώρα να κάτσουν κι αυτοί επιτέλους να τα βρούνε, πρώτα με τον ίδιο τους τον εαυτό τον αψίκορο κι απερίσκεπτο, κι ύστερα να φτάσει το μυαλό τους ως το ΝΒΑ π.χ., όπου καθόλου ηλίθια εμένα δεν μου μοιάζουν τ’ αμερικανάκια, που κάθε χρόνο ενισχύουν όσο γίνεται περισσότερο, όχι τον πρώτο, βέβαια, αλλά τον τελευταίο τους.

Και τώρα, που μπροστά τους έχουν πάλι τ’ αναμετάξυ τους, ενδο-ελληνικά κι άσωτα φαγώματα, ας τους φωτίσει η Παναγία η… Καλαθόσφαιρα να μην το πάνε το πράγμα ακόμα παρακάτω. Όχι τίποτ’ άλλο, για να μην επιχαίρει κι ο Αταμάν ο προφήτης, που μας την είπε.

Υ.Γ. 1: Κι αυτοί οι Ισπανοί, αδερφάκι μου! Τόσο μεγάλοι παίκτες πάντα, και τόσο μικροί άνθρωποι ταυτόχρονα. Πώς το πετυχαίνετε αυτό, ωρέ Φερνάντεθ;

Υ.Γ. 2: Τώρα στο Μιλάνο, βέβαια, για παρηγοριά, είμαστε Παπανικολάου, Σχορτσιανίτης, έστω και με τον Μπουρούση το καλόπαιδο οριακά. Ή με το… φάντασμα του Παπαλουκά –οι και πολύ μερακλήδες.

 

Ο Σωτήρης Κακίσης είναι ποιητής.

 

Διαβάστε ακόμα: Και ο ελληνικός καφές πίνεται κρύος!

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top