«Για τον μέσο ΠΑΟΚτσή ο Πάμπλο Γκαρσία είναι προφήτης. Είναι ο Ινδιάνος που πλάκωσε στις σφαλιάρες τον Ντιόγκο, ο σκληρός με την χρυσή καρδιά, ο αριστερός που σνομπάρει τη Μύκονο και το λέει. Ε, για αυτού του τύπου τους προφήτες απλώς δεν υπάρχει σύνταξη».

«Για τον μέσο ΠΑΟΚτσή ο Πάμπλο Γκαρσία είναι προφήτης. Είναι ο Ινδιάνος που πλάκωσε στις σφαλιάρες τον Ντιόγκο, ο σκληρός με την χρυσή καρδιά, ο αριστερός που σνομπάρει τη Μύκονο και το λέει. Ε, για αυτού του τύπου τους προφήτες απλώς δεν υπάρχει σύνταξη».

Το συζητούσα με έναν φίλο που «χτυπάει» τατουάζ. Πως τα μόνα σύμβολα που οι άνθρωποι στ’ αλήθεια επιθυμούν να χαράξουν ανεξίτηλα και να φιλοξενήσουν για μια ζωή στο κορμί τους είναι τα εμβλήματα των ομάδων τους. Το Τριφύλλι, ο Δικέφαλος, ο δαφνοστεφανωμένος έφηβος. Και ποτέ ο πυρσός της ΝΔ, το αστέρι του ΣΥΡΙΖΑ ή ο ήλιος που δύει (ο μαίανδρος της ΧΑ ίσως και να ψιλοπαίζει λόγω ειδικού κοινού). Στο κάτω-κάτω, κόμμα αλλάζεις (τόσοι το κάνουν), ομάδα ποτέ.

Οι ΠΑΟΚτσήδες ειδικότερα δεν είναι «κανονικοί» (ό, τι και αν σημαίνει αυτό) οπαδοί. Είναι περισσότερο ίσως από κάθε άλλον πιστοί με την έννοια της θρησκευτικής λατρείας. Γιατί ο ΠΑΟΚ είναι –τουλάχιστον για εκείνους–mes que un club, που λένε και στη Βαρκελώνη, (πολύ) περισσότερο από μια ομάδα. Είναι η μνήμη της προσφυγιάς και το αίσθημα της αιώνιας αδικίας (ας μην μπούμε στην κουβέντα αν και κατά πόσο αυτή είναι υπαρκτή, για εκείνους είναι και αυτό μετράει), είναι το κιμπαριλίκι και η (καλώς ή κακώς εννοούμενη) σαλονικιώτικη μαγκιά, η καλύτερη δυνατή περίπτωση του ανήκειν σε μια –κοινωνική και όχι απλά ποδοσφαιρική– ομάδα ομοίων σου.

Το πάνω χέρι στο μυαλό και την καρδιά των οπαδών μοιάζει να το έχει ο παίκτης και όχι η ομάδα. Εκείνος μίλησε –ή τουλάχιστον έτσι φάνηκε– αντρίκια και παντελονάτα, εκείνοι όχι.

Για τον μέσο ΠΑΟΚτσή ο Πάμπλο Γκαρσία είναι προφήτης. Τελεία. Είναι ο Ινδιάνος που πλάκωσε στις σφαλιάρες τον Ντιόγκο, ο σκληρός με την χρυσή καρδιά, ο ποδοσφαιριστής με τον οποίον περισσότερο από κάθε άλλον θα ήθελαν να πιουν μια νύχτα μαζί και να μιλήσουν για την μπάλα και τη ζωή, ο αριστερός που σνομπάρει τη Μύκονο και το λέει. Κι ακόμα εκείνος που ήρθε κάποτε σε ρήξη με την ποδοσφαιρική ομοσπονδία της χώρας του ζητώντας να είναι ελεύθερη για το λαό (του) η είσοδος στα ματς της Εθνικής Ουρουγουάης κι ένας τύπος που, όταν τα πράγματα ζορίζουν, παίρνει το τόξο του και βγαίνει στα βουνά για να κυνηγήσει.

Ε, γι αυτού του τύπου τους προφήτες απλώς δεν υπάρχει σύνταξη. Πολύ δε περισσότερο, δεν μπορεί να τους στείλουν στην αποστρατεία περαστικοί τεχνοκράτες τύπου Χουμπ Στέφενς, όσες περγαμηνές κι αν κουβαλούν. Ακόμα και ο πιο ρεαλιστής ΠΑΟΚτσής –με την έννοια εκείνου που βλέπει πως τα χρόνια περνούν για όλους– θα σου πει πως ο Πάμπλο θα μπορούσε (θα δικαιούταν!) μια θέση (και) στη φετινή ομάδα –που, μεταξύ μας, δε μας έχει θαμπώσει με την ταχύτητα του παιχνιδιού της. Ίσως όχι σε κάθε ματς, ίσως όχι για 90 λεπτά κάθε φορά. Αλλά εκεί, όπου και όταν χρειάζεται ένας παίκτης με υψηλού επιπέδου παραστάσεις, έμφυτη ποδοσφαιρική σκληράδα, καλοζυγισμένες πάσες και πάστα ηγέτη.

Ότι είναι δύσκολο να χειριστείς παιδιά σαν τον Γκαρσία –ειδικά όταν μεγαλώνουν– είναι αυτονόητο. Αυτονόητο όμως είναι επίσης ότι (και) γι αυτό πληρώνεται με κοντά 2 εκατομμύρια το χρόνο ο Ολλανδός. Για να βρίσκει λύσεις και να παίρνει όσα περισσότερα μπορεί και από ελαφρώς σιτεμένες ποδοσφαιρικές πριμαντόνες, όπως αυτός. Για να τους «ψήνει» και να τους κάνει μετόχους στο όραμά του, για να τους έχει δίπλα του και όχι απέναντί του. Για όσους δεν το μπορούν, υπάρχουν και οι ομάδες Νέων.

Δεδομένο, στα δικά μου τουλάχιστον μάτια, είναι πως από την κόντρα ΠΑΟΚ-Γκαρσία και τον τρόπο που αυτή εξελίχθηκε (ειδικά μετά την αποχαιρετιστήρια συνέντευξη Τύπου του Ινδιάνου, το «κανείς δεν μπορεί να μου πει εμένα ότι τέλειωσα» και το «εγώ στην Ξάνθη πήγα για έξι μήνες ως ελεύθερος και όχι ως δανεικός»), το πάνω χέρι στο μυαλό και την καρδιά των οπαδών μοιάζει να το έχει ο παίκτης και όχι η ομάδα. Εκείνος μίλησε –ή τουλάχιστον έτσι φάνηκε– αντρίκια και παντελονάτα, εκείνοι όχι. Κι αν ο Τατσόπουλος του τίτλου είναι πολύ πιθανό να μη βγει βουλευτής στις επόμενες εκλογές δίχως τη στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ, η θύμηση του Πάμπλο Γκαρσία και όσων αυτός συμβόλιζε πάρα πολύ δύσκολα θα ξεθωριάσει για τη Θύρα 4 και τη μισή Θεσσαλονίκη.

Δεν είναι λίγοι αυτοί που στοιχηματίζουν πως θα επιστρέψει. Προσωπικά μου φαίνεται πως μόνο ως εκδικητής μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο. Έχω μάλιστα την αίσθηση πως πολύ λίγοι θα χαλαστούν (ότ)αν αυτό συμβεί…

 

Ο Τάκης Τσιρτσώνης είναι δημοσιογράφος.

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top