Να ψηφίσουμε ΝΑΙ, ώσπου να αλλάξουμε τη χώρα

Για ένα ATM αδειανό, για μια χρεωκοπία… Φωτογραφία: Menelaos Myrillas/sooc

Η χώρα χωρίς σχέδιο και χρηματοδότηση (αγορών και ΕΚΤ) είναι οικονομικό ζόμπι. Έγιναν πολλά λάθη και έτσι φτάνουμε κοντά σε «graccident». Ζητάμε νέα δανειακή σύμβαση με μέτρα, αλλά πάμε σε ένα ασαφές δημοψήφισμα, και η κυβέρνηση προτρέπει τους πολίτες να ψηφίσουν «Όχι» σε μέτρα. Κατηγορούμε τους Ευρωπαίους, ενώ ο Πρωθυπουργός ζητά €30 δις; Δεν ήξερε κανείς τους ευρωπαϊκούς κανόνες; Αν πούμε «Όχι», υπάρχει άνθρωπος που να πιστεύει ότι θα υπάρξει διαπραγμάτευση από μηδενική βάση; Λίγος ρεαλισμός…

Είμαστε η πρώτη αναπτυγμένη Οικονομία που δεν πληρώνει €1,5 δις στο ΔΝΤ. Αν το παγκόσμιο ταμείο βοήθειας από 180 χώρες-μέλη μας κρίνει αναξιόπιστη χώρα, μια αρνητική φήμη απομονώνει την Οικονομία μας. Ακόμη και μία μικρή εταιρεία επηρεάζεται, ένας ξενοδόχος, ένα μαγαζί. Καταλαβαίνει κανείς; Αυτόματα οι οίκοι αξιολόγησης μας θεωρούν ρίσκο, γεγονός που αποτρέπει ΚΑΘΕ μορφής επενδυτή να ρισκάρει χρήματα στη χώρα. Πώς θα βγει πέρα αυτό; Αν πούμε όχι; Αν δεν πάρουμε χρήματα από αυτούς ή τους άλλους, πώς νομίζετε ότι θα λειτουργήσει το Δημόσιο και η Αγορά; Η σύσταση του ΔΝΤ θα οδηγήσει ξένες εταιρείες να αποφεύγουν συναλλαγές με εταιρείες της χώρας, ώστε να έχουν κάποιο έσοδο δικηγόροι, μεταφορείς, γραφίστες κ.λ.π.

Μήπως υπάρχει κρυφό σχέδιο εξόδου από το ευρώ, με σκηνοθεσία αγώνα, διαπραγμάτευσης και απόδειξη τις πιέσεις των κακών ξένων; Αν ναι, δεν είναι προετοιμασμένη η κοινωνία να φτωχύνει εντελώς, ούτε οι επιχειρήσεις μας, οι αντασφάλειες προϊόντων, οι τράπεζες και οι εγγυήσεις τους. Ενώ η προσέγγιση των ΗΠΑ και της Κούβας έχει αρχίσει, εμείς θα ψάχνουμε ως έθνος πού ανήκουμε ή θα ζούμε ευκαιριακά; Είναι πράγματι ύποπτα πολλά: οι παλινωδίες, το αυθάδικο ύφος, τα πέρα-δώθε στις Βρυξέλλες, οι διαρροές στον Τύπο, ο διχασμός, οι προσλήψεις στο Δημόσιο, η επανάληψη περί συντάξεων και το σταμάτημα των διαπραγματεύσεων τελευταία στιγμή, οδηγώντας σε περιορισμούς κεφαλαίου…

Η χώρα τρέχει προς τον γκρεμό, αλλά αλήθειες δεν λέμε και χρειαζόμαστε Ηγεσία. Εκτός μηχανισμού στήριξης, μείον €12,7 δις, οφειλή €9 δις στον ιδιωτικό τομέα, λείπουν €30 δις για να λειτουργεί το Κράτος συν €10 δις από τις τράπεζες, για κάθε οικονομική δραστηριότητα (από δάνειο έως κεφάλαιο κίνησης εξαγωγέα). Πώς θα ανοίξουν οι τράπεζες με χαμηλά αποθεματικά και χωρίς τα €86 δις του ELA; Αν η Ευρώπη ζητήσει πίσω τα €114 δις; Έχουμε αποθεματικά εγγύησης καταθέσεων; Θα κουρευτούν; Το τραγικό είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι που έχουν πιεστεί πολύ και θέλουν να πιστεύουν ότι όλα θα εξαφανιστούν αν πάμε σε δραχμή ή σε διαπραγματεύσεις. Η πτώχευση είναι εδώ.

Δεν αρκεί να λέμε πια για «εκβιασμό των ξένων» ή ότι «μας οδήγησαν σε ασφυξία». Η κυβέρνηση ήξερε τις διαδικασίες που ακολουθεί η ΕΕ, ήξερε ότι είμαστε σε δεινή οικονομική θέση, αλλά δεν έδειξε ρεαλισμό και ειλικρίνεια. Όταν διαπραγματεύεσαι κοντά στον γκρεμό, δεν υπάρχουν κόκκινες γραμμές, υπάρχει ευθύνη και ευελιξία για το μέλλον και το σύνολο όλων των πολιτών. Αν χάσω τη δουλειά μου, δεν θα θέλω να πάρω κι άλλους μαζί. Αν πληρώνω φόρους και αγωνίζομαι για το μαγαζί μου, δεν παίζεις με το θυμικό μου. Όταν ξέρεις τα χρέη, ξέρεις ότι δεν επιβιώνει η χώρα χωρίς βοήθεια και σου λείπουν παραγωγικές δομές, δεν κάνεις προσλήψεις και εξαγγελίες αύξησης κόστους, παίζοντας με το χρόνο.

Η κυβέρνηση ξέρει ότι το όριο των €60/ημέρα θα μειωθεί. Κάθε εχέφρων άνθρωπος ξέρει ότι ο οικονομικός μαρασμός θα έρθει με καθυστέρηση μισθοδοσιών (ή αναγκαστικές αργίες υπαλλήλων), τα εμπόδια εισαγωγών-εξαγωγών που γκρεμίζουν τα δημόσια έσοδα και τους φόρους, ρισκάροντας ασφάλεια, φύλαξη, παιδεία, υγεία. Οι εταιρείες δεν διαθέτουν τον πλούτο που κάποιοι φαντάζονται. Πόσες θα επιβιώσουν; Όλα αυτά που περιγράφω δεν οφείλονται στο ότι δεν ολοκληρώσαμε την αξιολόγηση του μνημονίου, αλλά σε απειρία, έλλειψη σχεδίου, ρίσκο, τεχνικές παιγνίων και απουσία αντίληψης κινδύνου. Ναι, οι άνθρωποι είναι πάνω από τα νούμερα, αλλά τα νούμερα είναι η ασφάλεια των ανθρώπων.

Διαβάστε ακόμα: Γιατί μου αξίζει ό,τι και σε οποιονδήποτε άλλον Ευρωπαίο πολίτη.

Το ερώτημα είναι: χρειαζόμαστε ευρωπαϊκή οικονομική στήριξη, μιας και αρκετοί λένε να κάνουμε restart, ώστε να προχωρήσουμε; Ναι χρειαζόμαστε, γατί η χώρα είναι παγιδευμένη οικονομικά και είναι καλό να μας «αγοράσει» κάποιος χρόνο (και να εγγυηθεί για εμάς), μέχρι να αλλάξουμε προς το καλύτερο, να μειώσουμε τα έξοδά μας και να βγούμε για δανεισμό στις αγορές. Η Ευρώπη είναι ο φυσικός πολιτικός, γεωγραφικός, οικονομικός, πολιτιστικός μας χώρος και η ταυτότητά μας στην παγκόσμια κοινότητα. Είναι κράτη-συνέταιροι, δύναμη ασφάλειας, η οποία εγγυάται για εμάς, τώρα που η χώρα έχει σκοντάψει. Είναι όλα τέλεια στην Ευρώπη; Όχι βέβαια. Αλλά τα κράτη της ΕΕ βγαίνουν από την ύφεση, αλλάζουν, καινοτομούν, χρηματοδοτούν, στηρίζουν κοινές δράσεις, ενώ εμείς πτωχεύουμε και κατηγορούμε την Ευρώπη. Χορτάτοι σκύλοι, χωρίς πίτα;

Χρειαζόμαστε ευρωπαϊκή οικονομική στήριξη ή μπορούμε να επιβιώσουμε χωρίς δανεικά; Μετά την επανάσταση (sic) των κ.κ. πρώην συνδικαλιστών, των κομματικών τρολ και των οπαδών της δραχμής που θα αλλάξουν την ΕΕ, πώς θα πληρωθεί το πρόγραμμα Σχολικών Κτιρίων; Πώς θα πληρωθούν οι δάσκαλοι; Η εθνική συμμετοχή Frontex συνόρων; Το πρόγραμμα Artemis φύλαξης; Τα συσσίτια Ελλήνων και αλλοδαπών; Τα ενοίκια δημόσιων κτιρίων; Οι δρόμοι; Το νέο ΕΣΠΑ, το Σύζευξις, οι άδειες καναλιών, η Ηλεκτρονική Διακυβέρνηση, οι εγγυητικές εξαγωγέων, τα προγράμματα Δήμων για υπηρεσίες, επενδυτικά ταμεία μικρομεσαίων, ευρωπαϊκά προγράμματα, οι χονδρέμποροι προϊόντων; Φάρμακα, ειδικές θεραπείες; Οι διαγωνισμοί σε εξέλιξη; Τα νέα παιδιά θα έχουν 6μηνα Erasmus; Ερευνητικά προγράμματα, επιδότηση μεταπτυχιακών, ειδικές μελέτες; Πώς θα συνεχίσει το Κράτος να έχει 60% λειτουργικά έξοδα; Αγροτικές επιδοτήσεις; Κοινωνικούς πόρους, safe Internet, σχολικά προγράμματα, εκπαίδευση ανέργων; Κόκκινα δάνεια; Και η κατανάλωση που θέλουν όλοι; Ε, ας καταρρεύσει η χώρα, για να το μάθουμε, τι λέτε; Δηλαδή, επειδή πέρασα δύσκολα, πρέπει να καταστραφεί η χώρα εντελώς;

Μήπως με τη δραχμή, μετά από κάποιους μήνες, θα ξαναστηθούν όλα από μόνα τους; Θα μας δώσει τα παραπάνω δις ο Πέπε Γκρίλο που θα έλθει στην Αθήνα για το «Όχι»; Οι τουρίστες που ακυρώνουν διακοπές; Οι Ρώσοι; Έχει δις σπαρμένα στους αγρούς μας ή θα μας δώσουν οι BRICS που συνεταιρίστηκαν, για να αντισταθούν στο δυτικό ανταγωνισμό; Υπάρχει κοινή λογική; Tα διεθνή χρέη χαρίζονται στη δραχμή; Όχι! Τα ιδιωτικά χρέη; Όχι! Φόρους και πάλι δεν θα πληρώνω; Ίσως θα είναι και τριπλάσιοι, γιατί οι φόροι θα είναι η μόνη χρηματοδότηση της χώρας, χώρια και ότι θα πρέπει να εισάγουμε δημόσια αγαθά με αυξημένη συναλλαγματική ανισορροπία. Ας πούμε ότι μια επιχείρηση το παλεύει, αλλά οι ιδιοκτήτες της βαρέθηκαν Γερμανία, μνημόνια, ευρώ κ.λπ. Θα παρασύρουν στον γκρεμό και τους γύρω τους, επειδή κουράστηκαν; Θα έχουν μεγαλύτερη κίνηση με δραχμές και έναν λαό φτωχοποιημένο κατά 50%; Θα βγάζουν χρήματα με τα τότε υποτιμημένα κοστολόγια προϊόντος; Θα εισάγουν εύκολα και γρήγορα οι προμηθευτές τους ή θα εκτελωνίζουν τα προϊόντα χωρίς κοινή αγορά; Αναρωτιέται κάποιος γιατί Ρουμάνοι, Σέρβοι, Βούλγαροι πασχίζουν να μπουν στην ΕΕ;

Το 60% σε ό,τι βλέπουμε τριγύρω, από γκολπόστ γηπέδων έως αρδευτικά και δρόμους φτιάχτηκαν με ευρωπαϊκούς πόρους (€225 δις). Αλλά δεν λέμε ότι η χώρα δαπάνησε μεταξύ 2000-2009 €135 δις περισσότερα από τα έσοδα, υπέρβαση που έγινε στα μουλωχτά από τη Βουλή. Το Grexit είναι στο στόμα κάθε Ευρωπαίου φορολογούμενου 10 μήνες τώρα (λέγοντας ειρωνικά σε κάθε Έλληνα στο εξωτερικό «pay your taxes»…), αλλά οι πολιτικοί μας το παίζουν «αεράτοι». Έχετε τρελούς πολιτικούς, μου είπε Ευρωπαίος φίλος, αφού κάθε πέντε λεπτά κάνουν μια νέα επιθετική δήλωση ή εξαγγέλλουν μια νέα τακτική.

Διαβάστε ακόμα: Υπάρχουν “καλά σενάρια”, έστω και βαρουφακικά;

Δεν θέλουμε λιτότητα λένε πολλοί και έχουν δίκιο. Κανείς δεν θέλει, αλλά πρέπει να κάνουμε θυσίες όλοι για ένα διάστημα. Όσο έχουμε δουλειά, να πληρώνουμε τους φόρους μας, να στηριχθούν οι άνεργοι και η χώρα. Να μετριάσουμε όσο μπορούμε τα έξοδά μας, να βοηθήσουμε την πατρίδα έως ότου μπουν θεσμοί και διαδικασίες που θα αποκαλύψουν το μαύρο χρήμα και την παρανομία. Να μειωθεί το cost base των κρατικών υπηρεσιών, τα παχυλά ενοίκια, τα ειδικά προνόμια. Να δοθούν καλύτερες, σύγχρονες, real-time υπηρεσίες στους πολίτες. Να λειτουργήσει η Διαύγεια για κάθε προμήθεια. Να κόψει κόστη το Κράτος απ’ όπου μπορεί, για να τα επενδύσουμε σε σχολεία, υγεία, τουρισμό, απορρίμματα. Να μην επιδοτούμε εκατοντάδες εκατομμύρια υπαλληλικά ταμεία! Να γίνουν αποκρατικοποιήσεις, να προσκαλέσουμε επενδυτές σε κάθε βιομηχανία, ώστε ν’ ανοίξουν δουλειές. Να κόψουμε στρατιωτικές δαπάνες και προμήθειες. Να μετακινήσουμε υπαλλήλους εκεί που υπάρχει ανάγκη, όχι να προσλάβουμε κι άλλους.

Οι επαγγελματίες να προχωρήσουν σε κοινοπρακτικά σχήματα με κοινή προκαταβολή φόρου. Ας ενώσουμε χωράφια για να εξάγουμε. Να φτιάξουμε κοινοπραξίες και να μοιραστούμε εργασιακούς χώρους. Να ενώσουμε εταιρείες με κοινό αντικείμενο. Να μειωθούν συντάξεις από ένα επίπεδο και πάνω κι ας στενοχωρήσουμε όσους παίρνουν διπλές ή μεγάλες. Να μην βγαίνουν σε σύνταξη 45άρηδες, οι οποίοι είναι όλο ζωή και ενέργεια, δεν το αντέχουμε ως κοινωνία και ως οικονομία. Να βγάλουμε πλεόνασμα, για να προσελκύσουμε επενδυτές και να χρηματοδοτηθούν εξωστρεφείς δράσεις. Με μεράκι να φτιάξουμε ελληνικά προϊόντα και να φτάσουν παντού. Αξίζει για όλ’ αυτά να δανειστούμε από την Ευρώπη και να έχουμε πρόσβαση στα €35+5 δις επενδύσεων χωρίς ενδιάμεσους. Η λύση, αντί αυτών, είναι να απομονωθεί ο επιχειρηματίας, ο πολίτης, ο σπουδαστής, ο εξαγωγέας; «Άναψε φιτίλι στο Κούγκι, αλλά είμαστε μόνοι μας μέσα» έγραφε ένας φίλος στο twitter.

Δεν είναι εκβιασμός Ευρωπαίων που «αγόρασαν» το δημόσιο χρέος μας, που μας έδωσαν δανεικά, για να κερδίσουμε χρόνο εμείς (και οι τράπεζές τους βεβαίως), για να πληρώσουμε υποχρεώσεις. Πήραμε χρόνο για να μην μας απασχολεί το διεθνές Πτωχευτικό Δίκαιο, ενώ θα «στρώναμε το μαγαζί»… Εγγυήθηκαν οικονομικά έναντι των «διεθνών αρπακτικών των αγορών» πως ούτε το νόμισμα ούτε η Ελλάδα αποτελούν κίνδυνο (προσμένοντας αγορές ομολόγων, επενδύσεις real estate, τοποθετήσεις όπως τα καναδικά funds στις τράπεζες, αποκρατικοποιήσεις κ.λπ). Κλείνουμε πόρτες, μένουμε μόνοι μας.

Η κατάσταση που προδιαγράφεται είναι τρομακτική. Πρέπει να γίνει σύσκεψη όλων των πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρωθυπουργό και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να ζητήσει τη σύμφωνη και δημόσια διατυπωμένη γνώμη ΟΛΩΝ των κομμάτων ότι εξουσιοδοτούν τον Πρωθυπουργό να κλείσει συμφωνία σε 2 εβδομάδες. Δεν χρειάζεται ούτε κυβέρνηση εθνικής συνεργασίας ούτε να αναδειχθούν άλλα κόμματα… Δεν θέλουμε άλλες καθυστερήσεις, παχιά λόγια. Δεν πρέπει να ρισκάρουμε τα βασικά στη χώρα. Θέλουμε άμεση δράση με εθνική σύμπνοια, για να υπάρχει χώρα αύριο. Να ψηφιστούν κανόνες και νόμοι που θα «ελευθερώσουν την Ελλάδα από το κακό παρελθόν της». Ο Α. Τσίπρας ψηφίστηκε πριν από έξι μήνες. Αν δεν μπορεί να το κάνει, σημαίνει ότι δεν θέλει.

Επειδή όμως ζούμε τόσο κρίσιμες στιγμές, και επειδή ούτε τα παιδιά μας θα εμπιστευτούμε σε επαγγελματίες-πολιτικούς και επειδή πολλοί έχουν δικές τους πολιτικές ερμηνείες, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΚΟΥΣΤΕΙ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ Η ΔΥΝΑΤΗ ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ. Να εφοδιάσουμε τον Πρόεδρο Δημοκρατίας, τον Πρωθυπουργό και το Κοινοβούλιο με εθνική, πλειοψηφική, θετική, ρεαλιστική εντολή. Να ακουστεί τρανταχτά στις 18 πρωτεύουσες και σε όλο τον κόσμο ένα ΙΣΧΥΡΟ ΝΑΙ των Ελλήνων για την ευρωπαϊκή τους ταυτότητα. ΝΑΙ στην Ευρώπη. ΝΑΙ στην κοινή ασφαλή πορεία. ΝΑΙ στο ευρώ. ΝΑΙ στα ευρωπαϊκά δίκτυα συνεργασίας. ΝΑΙ σε διαπραγμάτευση και άμεση συμφωνία. ΝΑΙ, για να καλυτερέψουμε τη χώρα. ΝΑΙ με εθνική σύμπνοια. ΝΑΙ σε σοβαρή και υπεύθυνη στάση. ΝΑΙ σε καθαρές απόψεις και ρεαλιστικές λύσεις. ΝΑΙ, για το μέλλον των παιδιών μας, ακόμη κι αν εμείς οι ίδιοι πρέπει να κάνουμε θυσίες.

Βρέθηκα πρόσφατα με δύο καλούς και αγαπημένους φίλους να κάνουμε τη γνωστή συζήτηση. Ο πρώτος είναι ελεύθερος επαγγελματίας και θα ψηφίσει «Όχι» σε μέτρα, γιατί έχει κουραστεί, λέγοντάς μου φορτισμένος συναισθηματικά ότι «είναι λύκοι και μας πιέζουν». Ο δεύτερος έμεινε άνεργος στην αγορά υπηρεσιών, αλλά κυνηγάει projects στο εξωτερικό και θα ψηφίσει «Ναι», λέγοντάς μου «θέλω να ξαναδώ την Ελλάδα να προχωρά γερά, γι’ αυτό να βάλουμε πλάτη, να ξέρουμε που πάμε». Τους αγαπώ και τους δυο τους, αλλά θα ψηφίσω ΝΑΙ, ώστε να ωφεληθούν και οι δύο ως πολίτες. Στη συζήτησή μας, είπα: «παιδιά, όχι μόνο θα βάλουμε πλάτη, αλλά έτσι θα προστατέψουμε τη χώρα από τις ύαινες που μαζεύτηκαν».

ΝΑΙ, για να πάμε εμπρός και ευρωπαϊκά.
ΟΧΙ σε άλλη αβεβαιότητα.

Διαβάστε ακόμα: Καλή ή κακή η επιλογή της δραχμής;

TAGS :
60 euro grexit αποψη ευρώ Παγκάκης

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook