Το «Double Indemnity» του Μπίλι Γουάιλντερ είναι μια ταινία 71 ετών. Το σενάριο το είχε συνυπογράψει ο Ρέιμοντ Τσάντλερ πάνω σε ένα βιβλίο του Τζέιμς Κέιν.
Υπήρχε κάτι υπερρεαλιστικό· αλλά και άλλα καλοκαίρια, ένα θερινό σινεμά στην καρδιά μιας σιωπηλής, λόγω Αυγούστου, συνοικίας, εξασκούσε την ίδια επιρροή. Μαγνήτιζε και προκαλούσε ανάμεικτα συναισθήματα έλξης και άπωσης. Σε μία απόφαση της στιγμής, είχα νιώσει την ανάγκη να πάω σινεμά και μάλιστα σε κάποιο από τα συνοικιακά. Και επιπλέον, με τραβούσε η ιδέα να δω κάτι κλασικό: υπήρχε μία προστατευτική λειτουργία, μία ευπρόσδεκτη οικειότητα και ένα κάλεσμα που ερχόταν από κάπου μακριά, για να με βρει στο σημείο όπου βρισκόμουν τώρα.
Πάρκαρα στην οδό Μαυρομιχάλη και έφτασα αρκετά πιο νωρίς, γιατί ήθελα η τελετουργία να είναι πλήρης. Είχα καιρό να περπατήσω τα στενά ανάμεσα στην Ιπποκράτους και τη Χαριλάου Τρικούπη. Θεωρώ την περιοχή βαθιά αθηναϊκή, με πρόσμειξη ομορφιάς και ασχήμιας, ποίησης και τραχύτητας, σε δόσεις που οριακά μπορούσα να χειριστώ.
Τα στενά ανάμεσα στην Ιπποκράτους και τη Χαριλάου Τρικούπη είναι μια περιοχή βαθιά αθηναϊκή, με πρόσμειξη ομορφιάς και ασχήμιας, ποίησης και τραχύτητας…
Τριγύρισα για κανένα μισάωρο με μια φωτογραφική μηχανή στο χέρι και με την ευτυχία ότι ήμουν ελεύθερος. Κανείς δεν ήξερε πού ήμουν και κανείς δεν νοιαζόταν. Το φως γλύκαινε καθώς ανέβαινε το σκοτάδι, βελούδινο, ροζ-μαβί με γκρίζες ανταύγειες, που γύρω από τον κινηματογράφο γίνονταν παραδόξως χρυσαφιές.
Ανεβοκατέβηκα την αγαπημένη μου οδό Παπατσώρη, που συνδέει την Ιπποκράτους με τη Μαυρομιχάλη, και ένιωσα τη γλύκα της αθηναϊκής συνοικίας. Στη σειρά τα όμορφα σπίτια δίνουν ακόμη ένα μέτρο της αστικής ζωής. Από την κορυφή της Παπατσώρη προς την Ιπποκράτους, μπορεί το βλέμμα να απλώσει κάτω και να κυλήσει ως τα “Παναθήναια”, το σινεμά που με περίμενε. Τα “Παναθήναια” αγκαλιάζουν το τέρμα της μικρής οδού Παπατσώρη και με την κόκκινη γραμματοσειρά τους σε προσκαλούν σε ένα παραισθησιογόνο vintage αθηναϊκό ταξίδι.
Τα “Παναθήναια” αγκαλιάζουν το τέρμα της μικρής οδού Παπατσώρη και με την κόκκινη γραμματοσειρά τους σε προσκαλούν σε ένα παραισθησιογόνο vintage αθηναϊκό ταξίδι.
Με μόνο €5 είχα πάρει ένα αξιοπρεπές πρόγραμμα στο χέρι και με κομμένο το χάρτινο εισιτήριο μπήκα μέσα απολαμβάνοντας το κάθε λεπτό. Σε λίγο με μία μαύρη ΦΙΞ, προχώρησα μπροστά, καθώς μου αρέσει να βλέπω την οθόνη χωρίς πολλά κεφάλια ανάμεσα. Αλλά, καθώς είχα πάει από τους πρώτους, περιεργάστηκα το χώρο. Χρόνια είχα να έρθω σε αυτό το σινεμά. Είδα λουλούδια εποχής φυτεμένα στην είσοδο, κίτρινες πολυθρόνες και μια διάθεση παλιάς νοικοκυροσύνης. Καθώς ήμουν στις πρώτες σειρές, παρατήρησα τα δύο γύψινα συντριβανάκια στην άκρη της οθόνης και μου φάνηκαν και αυτά συμπαθητικά. Δεν υπήρχε τίποτε χυδαίο ή κακόβουλο.
Χώθηκα στην πολυθρόνα απλώνοντας τα πόδια και είδα ότι στα πάμπολλα μπαλκόνια που έζωναν την οθόνη, ασφυκτικά, σε επάλληλες ζώνες, δεν υπήρχε ούτε ένας άνθρωπος. Άλλωστε, δεν είχαν θέα στο πανί.
Χώθηκα στην πολυθρόνα απλώνοντας τα πόδια και είδα ότι στα πάμπολλα μπαλκόνια που έζωναν την οθόνη, ασφυκτικά, σε επάλληλες ζώνες, δεν υπήρχε ούτε ένας άνθρωπος. Άλλωστε, δεν είχαν θέα στο πανί. Ένιωθα σκοτεινές τις πολυκατοικίες, τόσο ώστε, όταν στη διάρκεια της προβολής άναψε ένα φως σε μία κρεβατοκάμαρα, ένιωσα σαν να είχε ανάψει ένα φανός. Σαν ένας φακός σε ένα αστικό κάμπινγκ.
Αλλά η ιδέα ότι θα έβλεπα κλασικό Χόλιγουντ στην οδό Μαυρομιχάλη με συνάρπαζε. Περισσότερο η ιδέα, παρά η ίδια η ταινία. Το «Double Indemnity» του Μπίλι Γουάιλντερ ήταν μια ταινία 71 ετών. Με τρέλαινε αυτό, και σκέφτηκα ότι το 1944, όταν βγήκε η ταινία, η ίδια χρονική απόσταση πίσω θα έφτανε στο 1873. Και το μοντέρνο στυλ της ταινίας, με έκανε να νιώθω πόσο σχετικά είναι όλα, καθώς η ανυπέρβλητη Μπάρμπαρα Στάνγουικ είναι μια γυναίκα χωρίς χρόνο.
Η ανυπέρβλητη Μπάρμπαρα Στάνγουικ είναι μια γυναίκα χωρίς χρόνο.
Καθώς παρακολουθούσα την ταινία (το σενάριο το είχε συνυπογράψει ο Ρέιμοντ Τσάντλερ πάνω σε ένα βιβλίο του Τζέιμς Κέιν), μου άρεσε να βλέπω την ασπρόμαυρη πλοκή πάνω σχεδόν στις πολυκατοικίες της Χαριλάου Τρικούπη που γυρνούσαν τα εσωτερικά τους στη Μαυρομιχάλη.
Υπήρχε μια ελκυστική παραδοξότητα… Το Χόλιγουντ της χρυσής εποχής στην κλίμακα της αθηναϊκής συνοικίας. Και αυτό επανέφερε τις εικόνες από τις δεκαετίες του ‘40 και του ‘50, στον Έσπερο, στον Ορφέα, στο Ιντεάλ, στο Ρεξ, στην Τιτάνια και στο Αττικόν, όταν ο Ερολ Φλιν, η Λάνα Τάρνερ και η Άβα Γκάρντερ εικονογραφούσαν την εφήμερη κουλτούρα της Σταδίου και της Πανεπιστημίου.
Η Μπάρμπαρα Στάνγουικ, λοιπόν, της οδού Μαυρομιχάλη, είχε ένα υπερρεαλιστικό μέγεθος, υπέβαλε σε μια εμπειρία σχεδόν υπνωτιστική. Μαζί ο Φρεντ ΜακΜάρεϊ, τυπικός ήρωας της εποχής. Αλλά αυτόν που θαύμασα ήταν ο αξεπέραστος Εντουαρντ Τζ. Ρόμπινσον. Τι σπουδαίος…
Καθώς παρακολουθούσα την ταινία, μου άρεσε να βλέπω την ασπρόμαυρη πλοκή πάνω σχεδόν στις πολυκατοικίες της Χαριλάου Τρικούπη που γυρνούσαν τα εσωτερικά τους στη Μαυρομιχάλη.
Με την τελευταία γουλιά της μπίρας, σχεδόν χλιαρής πλέον, επανήλθα στην πραγματικότητα όταν άναψαν τα φώτα. Γύρισα πίσω το βλέμμα και είδα ότι το σινεμά είχε γεμίσει και ένα πολύχρωμο πλήθος με βερμούδες και μαυρισμένους ώμους σηκωνόταν από τις κίτρινες πολυθρόνες με την επιπλέον εμπειρία ενός χολιγουντιανού βιώματος στην οδό Μαυρομιχάλη.
Είχε ξετυλιχθεί μια τελετουργία, απλή, ήρεμη, αλλά διεισδυτική και είχε ήδη γαντζωθεί στο μυαλό σαν αυριανή ανάμνηση. Αντίο, Μπάρμπαρα Στάνγουικ της οδού Μαυρομιχάλη. Ήσουν καλή παρέα.
Διαβάστε ακόμα: Γράμμα σε όσους διέγραψα και σε όσους με διέγραψαν στον “εμφύλιο” του Facebook, τις ημέρες του δημοψηφίσματος.
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
