Ο άθλιος θεσμός των Πανελληνίων και η εξάσκηση στον κενό λόγο

Αντί να παπαγαλίζεις και να ασκείσαι στα κλισέ, στα 17 σου οφείλεις και σου οφείλουν να πιστεύεις πως η ζωή είναι γεμάτη ατέλειωτες δυνατότητες.

Είδα σήμερα γονιό να αγωνιά για το τέκνο του που ξεκίνησε να δίνει Πανελλήνιες και έλεγα στον εαυτό μου πώς στο διάολο δεν βρέθηκε ένας ανθρωπος τότε να μου πει πόσο μεγάλη μπούρδα είναι αυτό το ψυχοφθόρο πράγμα, όπου βρίσκεσαι στα 17-18 σου να παπαγαλίζεις και να εξασκείσαι στα αμείλικτα κλισέ και να νομίζεις ότι ζεις την αρχή ή την αρχή του τέλους όλης της ενήλικης ζωής σου. Ίσως, εκτός από τη μάνα μου – νά ‘σαι καλα βρε μανούλα – είναι σαν να σε βλέπω τώρα να παρακολουθείς τα πρωινάδικα να μιλάνε για την αγωνία των παιδιών και να λες “έλεος” και να ξινίζεις τα μούτρα σου.

Και τα σκέφτομαι διπλά σήμερα τα παιδιά που έδιναν Νεοελληνική Γλώσσα, το μάθημα που σε εξασκεί στην νεοελληνική γλώσσα και τις ξύλινες διατυπώσεις σαραντάρηδων πολιτευτών που ακούμε και στη Βουλή των Εφήβων, τον πλέον τρομακτικό θεσμό μετά τις Πανελλήνιες – μάλιστα το θέμα της έκθεσης φέτος αφορούσε στην πολιτιστική κληρονομιά και το ένα ερώτημα ζητούσε από τα παιδιά να γράψουν ομιλία “για την ημερίδα του δήμου σας”, δηλαδή να μην το γλιτώσεις το παιδί από τη γλώσσα του Φώτη Κουβέλη και του Προκόπη του Παυλόπουλου, όχι. Και γιατί άλλωστε; Εδώ ο ένας έγινε κοτζαμάν Πρόεδρος της Δημοκρατίας και ο άλλος παραλίγο.

Στα 17χρονα αυτά που ζουν στην εποχή της επανάστασης της επικοινωνίας – ότι κι αν λένε οι ίδιοι σαραντάρηδες πολιτευτές για το Ίντερνετ που απομονώνει – και στην εποχή που δεν σπουδάζεις για να δουλέψεις, ή μάλλον δεν δουλεύεις αυτό που σπούδασες, και τους λες με ποια σχολή θα βρουν μια θέση, αντί να τους λες πόσο τυχεροί είναι που μέσα στην κρίση και την αντιαισθητική αηδία μας αυτά έχουν ακόμα ατέλειωτες δυνατότητες, ακόμα κι αν οι αντικειμενικές συνθήκες τις υποσκάπτουν. Γιατί στα 17 σου οφείλεις και σου οφείλουν να πιστεύεις πραγματικά πως η ζωή είναι γεμάτη ατέλειωτες δυνατότητες.

Δεκατρία χρόνια έχουν περάσει από τότε που έδωσα Πανελλήνιες και συνειδητοποιώ ότι δεν μπορούσα να προβλέψω τίποτα. Και κανένας παπαγαλισμός δεν με βοηθάει τώρα που κάθομαι και τα γράφω αυτά τα παραληρηματικά κατά των Πανελλήνιων. Αν και ξέρω πως φταίει που άκουγα κι όλες αυτές τις ομιλίες στο συνέδριο του Economist την Παρασκευή. Και σκέφτομαι πως, να, αν είχα εξασκηθεί κι εγώ στον κενό λόγο, ίσως να τα είχα καταφέρει αλλιώς, ρε γαμώτο, ίσως να ήμουν υπουργός ή ακόμα και πρωθυπουργός ή έστω αρχηγός ή δήμαρχος.

Πάλι καλά να λέμε δηλαδή που τα 17χρονα διαβάζουν για τις Πανελλήνιες και γκουγκλάρουν θέματα άλλων ετών ή σημειώσεις ή ειδήσεις για τον Ολυμπιακό. Γιατί αν η 17χρονη Τζίνα ξυπνούσε στη σημερινή μου μέρα και γκούγκλαρε τη συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου, για να βεβαιωθεί ότι τα χαρτιά δεν τα γράφουν όπως τα έλεγε ο Τσίπρας την Παρασκευή και η Κωνσταντοπούλου την Κυριακή, ίσως είχε πηδήξει μερικά χρόνια που μεσολαβούν ως την απάθεια και τον κυνισμό.

Πάλι καλά που τα 17χρονα διαβάζουν για τις άθλιες τις Πανελλήνιες. Να τελειώνουν, να ξεμπερδεύουν, γιατί οι απογοητεύσεις του πραγματικού κόσμου είναι σαφώς πιο συναρπαστικές από τα Λατινικά της κατεύθυνσης κι οι αποτυχίες και οι επιτυχίες του πολύ πιο σχετικές. Να, ας πούμε, κοίτα εκείνη τη συμμαθήτρια σου που τα γράφει πιο κενά απ’ όλους και δεν τη ζηλεύεις καθόλου, κοίτα τη καλά, γιατί πού ξέρεις σε ποιο έδρανο θα τη δεις σε είκοσι χρόνια από τώρα.

Διαβάστε ακόμα: Το ευρωπαϊκό σχολείο «on-the-cloud» κι εμείς στο συννεφάκι μας.

TAGS :
διάβασμα εξετάσεις πανελλήνιες πανεπιστήμιο Πολιτική σχολείο

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook