Σουβλάκι, πίτσα και φαλάφελ περιωπής: Τρία νέα στέκια στη Νέα Σμύρνη 
Όταν τα social media επιδρούν θετικά και γίνονται «τιμωροί» επίδοξων βιαστών 
40 χρόνια «Γνωστοί Άγνωστοι»: ήττα αστυνομικών, πολιτικών και ΜΜΕ 
Είμαστε με τον λιντσαρισμένο αστυνομικό ή φοβόμαστε την αλήθεια; 
Δεν νικάς τον ιό με το «πονάω» στη Νέα Σμύρνη 
Κάποτε οι παρελάσεις είχαν ένα άρωμα αθωότητας. (Φωτογραφία από τον χρήστη του Flickr Νίκος Αλμπανόπουλος)
28η Οκτωβρίου. Έφτασε πάλι αυτή η μέρα. Η μέρα του «ΟΧΙ». Η μέρα χαράς των μαθητών που δεν θα πάνε σχολείο. Η μέρα χαράς των (περισσότερων) εργαζομένων για το αραλίκι. Και φέτος, που πέφτει Παρασκευή, χαράς ευαγγέλια: τριήμερο ladies and gentlemen. Τι καλύτερο;
Βέβαια, παράλληλα, είναι και η μέρα χαράς για τα τηλεοπτικά κανάλια που δεν θα χρειαστεί να ψάξουν πολύ για το πώς θα κλείσουν το πρόγραμμά τους: Υπολοχαγός Νατάσσα, το Έπος του ’40 και έξω από την πόρτα. Όπως και για τα ΜΜΕ που θα ασχοληθούν με το πόσο κοντή είναι η φούστα της κοπέλας στην παρέλαση κι αν ο τύπος με την μοϊκάνα πρέπει να εμφανίζεται μια τέτοια ημέρα με τέτοιο look.
Είναι η μέρα χαράς -και θλίψης δικιά μας- του μαλάκα γονιού που θα βγάλει όλη του την καφρίλα για το παιδάκι που δεν είναι στο μυαλό του Έλληνας αλλά είναι σημαιοφόρος στην γιορτάρα μας (την ώρα που δεν γκρινιάζει στο παιδί του που δεν ξέρει ότι 1 συν 1 κάνουν 2, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα)! Και φυσικά είναι η μέρα χαράς της γκρίνιας για τους κλειστούς δρόμους, για το νόημα της παρέλασης, για το νόημα της ζωής.
Με λίγα λόγια κάθε χρόνο τα ίδια και τα ίδια, τα τελευταία χρόνια τα ίδια και χειρότερα. Κι όμως, θυμάμαι μια εποχή που οι παρελάσεις είχαν κάτι, αν όχι το πιο διαφορετικό, σίγουρα το πιο αθώο. Στο μυαλό μου τουλάχιστον, γιατί μπορεί να έρθει ένας 60αρης και να μου πει «παιδάκι μου, τα ίδια σκατά ήταν πάντα». Ίσως, δεν ξέρω, αλλά στο μυαλό μου οι παρελάσεις είχαν κάτι αθώο κάποτε.
Βλέπετε ψηλό παιδί από μικρός, νομίζω από την 3η δημοτικού έως την β’ τάξη του λυκείου δεν άφησα 28η και 25η που να μην παρελάσω. Ένα το αριστερό, ψηλά το κεφάλι, μην καμπουριάζεις, τεντωμένο το χέρι κι αν δεν κατάλαβες, ένα το αριστερό. Ως δεξιόχειρας -όπως και οι περισσότεροι που ήξερα- πάντα μου έκανε εντύπωση το «ένα στο αριστερό». Γιατί όχι στο δεξί; Δεν το έψαξα. Anyway.
Να πω την αλήθεια εκεί στα nineties και το λύκειο τις παρελάσεις πρέπει να τις ψιλογουστάραμε. Όχι, επειδή νιώθαμε να μας κατακλύζει η περηφάνια, αλλά σκέψου το λίγο: αν έπεφτε καθημερινή ήταν μια μέρα χωρίς σχολείο, βάλε και τις δύο-τρεις προηγούμενες εβδομάδες που χάναμε μαθήματα για να καταφέρουμε να πετύχουμε αυτό το «ένα το αριστερό», στην τελική τι να μας χαλάσει.
Θυμάμαι να συναντιόμαστε με τον Γρηγόρη και τον Γιώργο στις αρχές της Ομήρου στη Νέα Σμύρνη, εκεί όπου γίνεται (ή γινόταν, ιδέα δεν έχω σήμερα) η παρέλαση, να λέμε ένα κάρο βλακείες, για τα επόμενα 5 λεπτά να τη διασχίζουμε μπροστά από γονείς που χειροκροτούσαν ούτε και ξέρω τι, ενώ όσοι δεν συμμετείχαν στην παρέλαση μας έλουζαν με τόνους στραγάλια. Να σου σκάνε στο κούτελο, να βρίζεις στα μουλωχτά «όχι άλλα στραγάλια ρε μαλάκες» και να προσπαθείς να έχεις και το κεφάλι ψηλά. Κι ένα το αριστερό, πάντα.
Ψηλά το κεφάλι, μην καμπουριάζεις και ένα το αριστερό. Βασικά «μαθήματα» παρέλασης. (Φωτογραφία από τον χρήστη του Flickr Anna Diamantopoulou)
Ζήσαμε καλτ στιγμές. Όπως ένα πρωί, που κάποιος είχε ξεχάσει να πάρει το Mini Cooper του από την Ομήρου, εμείς δεν μπορούσαμε να φτιάξουμε τις σειρές μας, έτσι ο καθηγητής μας κοίταξε και μας είπε χωρίς δεύτερη σκέψη: «Σηκώστε το και βάλτε το στο πεζοδρόμιο». Το Mini Cooper. Και εμείς το κάναμε γελώντας. Ή μια άλλη 28η Οκτωβρίου που σχεδόν οι μισοί της παρέλασης εμφανίστηκαν με μπότες Βέρμαχτ. Ναι, 28η Οκτωβρίου, αλλά ήταν της μόδας τότε οι Βέρμαχτ. Ή ποιος ξεχνάει τις επικές σφαλιάρες που έπεσαν με τη ΛΑΝΣ (τις φάγαμε) και οι καθηγητές μας ήταν έξαλλοι, απειλώντας μας με αποβολές.
Αλλά μόλις έφτανες στην διασταύρωση Ομήρου και Ελ. Βενιζέλου, τίποτα από αυτά δεν είχε σημασία. Η παρέλαση είχε τελειώσει και ήταν μια μέρα χωρίς σχολείο, απλά. Ένα Σάββατο που απλά έπεσε καθημερινή. Και καταλήγαμε όλοι για καφέ, έτσι να δούμε και τα κοριτσάκια από τα γειτονικά σχολεία, να πούμε κουταμάρες που έμοιαζαν σοβαρές. Οι πιο μάγκες του σχολείου κατέληγαν στον Γαλαξία στην πλατεία, εκεί που οι φήμες ήθελαν μέσα στον φραπέ να βάζει και έναν κρόκο αυγό. Άλλοι στην αυλή πίσω από το Joli για τάβλι, οι περισσότεροι στα Goody’s.
Και μετά πάνω-κάτω την πλατεία, για να απολαύσουμε το «ρεπό» μας. Χωρίς να μας ενδιαφέρει ποιος κράτησε τη σημαία, τι είπαν τα κανάλια, τι σκεφτόντουσαν οι γονείς. Απλά ήταν η δικιά μας μέρα και τη ζούσαμε. Απλά, ωραία και αθώα.
Διαβάστε ακόμα: Τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο; Για αυτό δεν θα έχουμε εκλογές πριν από το 2019!
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
