Attachment-1

«’’Παναγριώτατος’’ –όχι όχι, δεν είναι λάθος, αγαπητέ διορθωτή: μ’ αυτό το προσωνύμιο ήταν γνωστός ο κατά κόσμον Χρήστος Μεντζελόπουλος την εποχή που, ως Σεραφείμ πλέον, ασκούσε εισαγγελικά/ανακριτικά καθήκοντα απέναντι στον ημίκοσμο της Εκκλησίας».

Πλήθος βολών κατά του ανεκδιήγητου κειμένου/ανακοίνωσης του Πειραιώς Σεραφείμ, με το οποίο έκρινε σώφρον ή/και επάναγκες να πληροφορήσει το ποίμνιο (ή και το Πανελλήνιον) σχετικά με την κατ’ αυτόν αθωότητα του Βαγγέλη Μαρινάκη απ’ όλα τα δυσάρεστα για τα οποία (αθλητικά και όχι μόνον, πάντως με κακουργηματική διάσταση) βρέθηκε να διώκεται από την Δικαιοσύνη.

Ας μου επιτραπεί να πω ότι, εγώ προσωπικά, είμαι ευγνώμων με τη διατύπωση των απόψεων –την επισημότητα, την διαφάνεια, ακόμη-ακόμη και το ύφος– του Παναγριώτατου (όχι, δεν είναι λάθος, αγαπητέ διορθωτή: μ’ αυτό το προσωνύμιο ήταν γνωστός ο κατά κόσμον Χρήστος Μεντζελόπουλος την εποχή που, ως Σεραφείμ πλέον, ασκούσε εισαγγελικά/ανακριτικά καθήκοντα απέναντι στον ημίκοσμο της Εκκλησίας (υποθέσεις Κυθήρων κοκ, ημίκοσμο που και τότε βρισκόταν να διαπλέκεται με τον κανονικό υπόκοσμο –άλλες ιστορίες, αυτές…).

Γιατί;

Πρώτον, διότι έτσι φεύγει από την μέση η υπόνοια, ο ψίθυρος κ.ο.κ. ότι ο Πειραιώς –δηλαδή… η Εκκλησία, έτσι δεν πάει το πράγμα;– στήριξε και στηρίζει τη δημοτική αρχή του μεγάλου λιμανιού, αποτελεσματικότατα δε, όπως έδειξε η σαρωτική εκλογή Μώραλη στη δημαρχία (πειθήνιος δημοτικός σύμβουλός του ο Β. Μαρινάκης, όχι;). Γνωρίζουμε πλέον την πραγματικότητα. Ίσως μάλιστα η Μητρόπολη να έπρεπε να μετάσχει με σχόλια στην διαδικασία πχ. της ιδιωτικοποίησης ή μη-ιδιωτικοποίησης, παραχώρησης ή ανάθεσης με ΣΔΙΤ κ.ο.κ. του λιμανιού, του land development κ.ο.κ.

Ίσως η Μητρόπολη να έπρεπε να μετάσχει με σχόλια και στην διαδικασία της ιδιωτικοποίησης ή μη του λιμανιού…

Δεύτερον, διότι ακριβώς το ύφος απόλυτης γνώσης και βεβαιότητας περί του ορθού, του αληθούς, του δικαίου – αυτονόητου προκειμένου περί Εκκλησίας: οι θρησκείες μπορεί να δέχονται την ανθρώπινη αμφιβολία, ο Ιησούς μπορεί να λύγισε, οι άνθρωποι όμως της Εκκλησίας αλίμονο αν αμφέβαλλαν…– στην ανακοίνωση του Παναγριώτατου θυμίζει σε όλους μας σε ποια μανιχαϊκή πραγματικότητα ζούμε. Το καλό απ’ εδώ (σ’ εμάς), το κακό απ’ εκεί (σε αυτούς).

Τρίτον, λόγω της απόλυτης, ανυπόκριτης, άγριας θα ’λεγε κανείς χαράς –παραπεμπτικό στο «Παναγριώτατον»– που έχουν οι αναφορές του Πειραιώς στην εμπειρία του από την Εκκλησιαστική Δικαιοσύνη. Δείχνει πού πηγαίνουν, πού θα καταλήξουν όλες οι συντεταγμένες εξουσίες: σε μια μεγάλη ανάκριση, σε μια βαθιά εισαγγελικότητα.

Α, ναι,  υπάρχει και το τέταρτον: Ένιωσε την ανάγκη ο δι’ ανακοινώσεων παρεμβαίνων στη δημόσια συζήτηση Μεντζελόπουλος να παρατηρήσει ότι ήταν απαράδεκτη η διαρροή των εισαγγελικών/ανακριτικών πρώτων πορισμάτων. Σωστότατο. Πάλι καλά που μας το θύμισε, έστω κι αυτός!

Μήπως και το πέμπτον; Μπορεί να δούμε, σε χριστιανική ανταπόδοση, τον Β. Μαρινάκη να προσέρχεται –ταπεινός, χριστιανικός, λάμπων από αγάπη– στην κυριακάτικη λειτουργία οσάκις χοροστατεί ο Παναγριώτατος. Ύστερα, δίνοντας το παράδειγμα στους ευμεγέθεις «ανθρώπους του» θα μπορούσε να μοιράζει και συσσίτιο στους απόρους ή άλλα σχετικά. Το να τους πλένει χριστιανικά τα πόδια, υπερβολή.

Ειλικρινώς, τον ευγνωμονώ τον Πειραιώς.

 

Φίλιππος Δραγούμης: «Γιατί είμαι φιλελεύθερος και όχι νεοφιλελεύθερος»

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top