Και η Αριστερά έρμαιο του πελατειασμού;

Σύμφωνα με το βιβλίο της Αλίκης Χατζή, ο αείμνηστος Λεωνίδας Κύρκος βρισκόταν σε συζητήσεις με τον Γ. Παπανδρέου από το 2008, για συμπόρευση ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ στις μεταρρυθμίσεις, κάτι που ακύρωσε ο Αλέξης Τσίπρας το βράδυ των εκλογών. Πηγή.

Η Ελλάδα δεν θα λύσει τίποτα αν συνεχίσει να αντιμετωπίζει τα προβλήματά της σπασμωδικά, ακολουθώντας ιδιοτελείς ή κομματικούς τακτικισμούς, με μία αποσπασματική συζήτηση πάνω στην πυκνή διεθνή και εγχώρια επικαιρότητα. Όσο δε η συζήτηση δεν γίνεται με συνεκτικό τρόπο και συστηματικά βήματα, τόσο θα απαξιώνεται η πολιτική στα μάτια των πολιτών, οι οποίοι θα βλέπουν ιδιοτέλεια αντί της ειλικρινούς αγωνίας που θα έπρεπε να διακατέχει όλους για τη χώρα, καθιστώντας τους πολίτες εύκολη λεία του όποιου λαϊκιστή.

Κυρίαρχο ζήτημα παραμένει το πελατειακό πολιτικοοικονομικό σύστημα και όσα μπλοκάρει για να εξασφαλίσει την επιβίωσή του. Είναι ένα διαχρονικό πρόβλημα στην κορυφή και διαποτίζει όλη την κοινωνία που είτε μιμείται είτε αντιλαμβάνεται πως δεν έχει άλλη επιλογή. Το ψάρι συνεχίζει να βρομάει από το κεφάλι και μετά την εκλογή Τσίπρα, παρά τις υποσχέσεις.

Πολλοί συνεχίζουν να αναφέρονται στην εποχή Σημίτη, ως μία περίοδο που το κεφάλι ήταν καθαρό, αλλά ο «κακός λαός» δεν ακολούθησε. Αδίκως αποξενώνουν τους πολίτες με μία τόσο βαριά κατηγόρια, αφού κάνουν λάθος, όπως αποδεικνύουν οι υποθέσεις διαφθοράς που είδαν το φως της δημοσιότητας μετά τη θέσπιση του Οικονομικού Εισαγγελέα και των αλλαγών στο ΣΔΟΕ που έγιναν την περίοδο 2009-2011. Ο πελατειασμός δεν λύθηκε ούτε τότε.

Η κυβέρνηση Καραμανλή που ακολούθησε τις οικονομικές και διπλωματικές επιτυχίες των κυβερνήσεων Σημίτη με σύνθημα την «επανίδρυση του κράτους», απαξίωσε διεθνώς τη χώρα με την εξαπάτηση Ελλήνων και Ευρωπαίων με τα Greek Statistics, την απόκρυψη του κόστους του πελατειασμού δηλαδή, τον πολλαπλασιασμό ελλείμματος και χρέους από τον εκτροχιασμό των δαπανών μίας διογκούμενης σπατάλης προσλήψεων, χαριστικών πράξεων και διαπλοκής.

Ο Παπανδρέου αντιλαμβάνεται, πριν από την αποκάλυψη του εκτροχιασμού Καραμανλή, όσο σχεδίαζε το κυβερνητικό πρόγραμμα αλλαγών στο Κράτος, πως χρειάζεται συστράτευση. Προσπαθεί να έρθει σε συνεννόηση με το ΣΥΡΙΖΑ τον Οκτώβριο του 2008, με τον αείμνηστο Λεωνίδα Κύρκο, αλλά η προσπάθεια σταματάει στον Αλέξη Τσίπρα και τον Φώτη Κουβέλη που δειλιάζει, ενώ αργότερα, το 2009, θα αρνηθεί και την ανάληψη υπουργείου στη νέα κυβέρνηση.

Ο Παπανδρέου αναλαμβάνει τελικά μόνος το βάρος της κρίσης και προχωράει σε νέα προσπάθεια συγκερασμού δυνάμεων, σε τοπικό επίπεδο αυτήν τη φορά, για την εκλογή των Καμίνη και Μπουτάρη, με σύνθημα το χτύπημα του πελατειακού συστήματος στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Το εγχείρημα, το οποίο κατά πολλούς στέφθηκε με επιτυχία, δεν είχε συνέχεια στην κεντρική πολιτική σκηνή, οπότε ο τότε Πρωθυπουργός στρέφεται στην Αξιωματική Αντιπολίτευση, στον Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος εκμεταλλεύεται την επαφή για να αποδυναμώσει την κυβέρνηση και προχωράει στην παρουσίαση του Ζάππειο Ι.

Ο πελατειασμός νίκησε και πάλι το 2011, με τον ΣΥΡΙΖΑ στους δρόμους να αποπροσανατολίζει και τους Σαμαρά και Μπαρόζο να βασίζονται στον Ευάγγελο Βενιζέλο για την αλλαγή Πρωθυπουργού αρχικά και εκλογές σε λίγους μήνες. Αν κάποιος θέλει να κατηγορήσει για κάτι τον Γ. Παπανδρέου, ας το κάνει για το ότι πίστεψε πως το δίδυμο θα τηρούσε το μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα. Αν ήταν αυτές οι προθέσεις τους, γιατί δεν συστρατεύθηκαν όταν το απαιτούσε το συμφέρον της χώρας;

Από την άλλη, ποιος μπορούσε τότε να φανταστεί το μέγεθος του κυνισμού που θα επιδείκνυαν, με αποκορύφωση τη μη-υπογραφή του mail Χαρδούβελη στο πλαίσιο του σεναρίου «αριστερής παρένθεσης», για να αναλάβει την ευθύνη μίας νέας πολιτικής κρίσης με το PSΙ και τη συμφωνία για τη διαγραφή του χρέους στον αέρα; Αν ο Παπανδρέου πήγαινε στην Βουλή το 2011, κατονόμαζε τους αποστάτες του κόμματός του και οδηγούσε τη χώρα σε εκλογές, πιθανόν να τις κέρδιζε. Τι θα σήμαινε, όμως, κάτι τέτοιο για τη χώρα;

Ο κ. Τσίπρας δεν έδειξε να έχει τέτοιες αναστολές μέχρι σήμερα. Όποτε κλήθηκε να επιλέξει μεταξύ της χώρας και της αποφυγής ανάληψης πολιτικού κόστους, επέλεξε σταθερά το δεύτερο, ακόμα κι αν σήμαινε βύθιση της χώρας στις επιπτώσεις των capital controls, το κλείσιμο ή τον εκπατρισμό επιχειρήσεων και τη μετανάστευση των νέων ή την εξαθλίωση των χαμηλοσυνταξιούχων π.χ., για να μην εισπράξει το πολιτικό κόστος της μεταρρύθμισης του ασφαλιστικού συστήματος. Αυτά δε από ένα ΣΥΡΙΖΑ που θέλει να πλασάρεται ως δύναμη αλλαγής.

Αντιστρέφοντας για λίγο την πρόταση της επιστολής Παπανδρέου, ο κ. Τσίπρας δεν πρέπει να διευκολυνθεί με νομοτελειακή εξαίρεσή του από το διάλογο που ξεκινάει. Αντιθέτως, οι προοδευτικές δυνάμεις οφείλουν σήμερα να θέσουν τον κ. Τσίπρα προ των ευθυνών του ενώπιον του ελληνικού λαού. Και «στιγμές από το μέλλον» στην οικογενειακή φωτογραφία του PES και οπισθοδρόμηση σε κάθε ευκαιρία δεν γίνεται. Πρέπει να υπάρξει συμφωνία πως το πρόβλημα είναι ο πελατειασμός και συστράτευση, αρχικά των προοδευτικών δυνάμεων, στις λύσεις. Το εκκρεμές Τσίπρα, όπως σχηματοποιήθηκε και στην υπόθεση Μουζάλα, πρέπει να λήξει εδώ.

Διαβάστε ακόμα: «Κεντροαριστερά» τέλος.

TAGS :
αριστερά κεντροαριστερά

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook