«Πληρώνω το χρέος, κερασμένοι και οι καφέδες»

Ό,τι προαιρείσθε για τους καφέδες του Prime Minister GR (George Vitsaras / SOOC).

Εκ του Γραφείου Τύπου του Πρωθυπουργού – Non Paper 7

Τα μεγάλα έθνη συμπεριφέρονται σαν γκάνγκστερ, ενώ τα μικρά σαν πόρνες
Στάνλεϊ Κιούμπρικ (1928-1999)

Καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή
Ο Πρωθυπουργός σας (1979-)

Μπορεί το (πρώτο και τελευταίο) ταξίδι μου στην Αμερική να κύλησε χωρίς δυσάρεστα απρόοπτα (με εξαίρεση το καρούμπαλο στο κούτελο του Προέδρου Ντόναλντ Ντακ Τραμπ), δεν μπορώ να πω το ίδιο και για τα ταξίδια μου στην Ευρώπη. Ομολογώ ότι, ενώ από παιδί θαύμαζα τον αμερικάνικο πολιτισμό και τα επιτεύγματά του (όπως για παράδειγμα τα χάμπουργκερ, την παχυσαρκία, το Χάλοουιν, τους Γκοστμπάστερς και τη Μεγάλη των Μπάτσων Σχολή), ήμουν πάντα επιφυλακτικός απέναντι στην ευρωπαϊκή κουλτούρα. Συνήθειες όπως:

-Το διάβασμα

-Το τσάι

-Το διάβασμα πίνοντας τσάι

-Ο ισοσκελισμός εσόδων-εξόδων

-Η απαγόρευση του καπνίσματος σε εσωτερικούς χώρους*

(*και του χέσιμου σε εξωτερικούς),

με έκαναν να νιώθω μια ενστικτώδη απέχθεια γι’ αυτή την πουριτανική ήπειρο.

Σ’ αυτό το θέμα, νομίζω ότι εκφράζω τα αισθήματα σχεδόν όλων σας, αφού δε γνωρίζω και πολλούς Έλληνες που να θέλουν να ταξιδέψουν, να σπουδάσουν ή να ζήσουν στην Ευρώπη. Απ’ όσο ξέρω, οι περισσότεροι από σας πάτε για διακοπές στη Βαρκελώνη και τη Ρώμη, για δουλειά στη Γερμανία και την Αυστρία και για σπουδές στο Λονδίνο και τη Σόφια. Ούτε έναν δεν έχω ακούσει να πήγε στις Βρυξέλλες* ή το Λουξεμβούργο. (*Στις Βρυξέλλες πάνε για διακοπές οι Έλληνες ευρωβουλευτές, αλλά αυτοί είναι λίγοι και πάνε για τα φράγκα  γιατί δε χωράνε στην νέα κυβέρνηση  γιατί δεν χωράνε στα νέα σίριαλ για να υπηρετήσουν το ευρωπαϊκό ιδεώδες). Φανταστείτε, λοιπόν, το σοκ και τον αποτροπιασμό μου, όταν στο ταξίδι μου στο Βερολίνο για τη Σύνοδο Κορυφής, ήρθα αντιμέτωπος με πραγματικά πρωτοφανείς καταστάσεις:

-Ο οδηγός της λιμουζίνας μου σταμάτησε στη διάβαση των πεζών για να περάσουν οι πεζοί.

-Υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν τζόκινγκ και οδηγούν ποδήλατο.

-Υπάρχουν λωρίδες και πεζοδρόμια για τους ανθρώπους που κάνουν τζόκινγκ και οδηγούν ποδήλατο.

-Οδηγοί, συνοδηγοί και επιβάτες σε όλα τα οχήματα φορούν ζώνη ασφαλείας και κράνος (ακόμα και αυτοί που κάνουν τζόκινγκ και οδηγούν ποδήλατο).

-Απαγορεύεται να ανταποδώσεις τη μούντζα του τροχονόμου (ακόμα κι αν κάνεις τζόκινγκ κι οδηγείς ποδήλατο, πράγμα που σημαίνει ότι έχεις το ακαταλόγιστο).

Κι όλα αυτά στο δρόμο από το αεροδρόμιο στην Καγκελαρία, πριν καν πατήσω το  πόδι μου στο μπουντρούμι της Γκεστάπο στο φιλόξενο γραφείο του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Ήμουν όμως προετοιμασμένος για όλα, ακόμα και για ανάκριση τρίτου βαθμού με τη χρήση βασανιστηρίων, όπως η Αλίκη στο Υπολοχαγός Νατάσα. Δε θα αποκάλυπτα ποτέ πόσο έλλειμμα σε έσοδα και εργαζόμενους διαθέταμε ως χώρα (ούτε το πλεόνασμα σε τμηματάρχες και δημοσιογράφους της ΕΡΤ), ακόμα κι αν αυτό μου στοίχιζε μερικές μονάδες του ΑΕΠ ή μερικά δισεκατομμύρια ευρώ σε δάνεια. Σάμπως εγώ θα τα πλήρωνα; Ούτε εσείς, όμως, μην ανησυχείτε. Σύμφωνα με μελέτες, μέχρι το 2050 ο πληθυσμός της χώρας μας θα έχει συρρικνωθεί κατά 30%, ενώ μέχρι το 2100 δε θα υπάρχει ούτε πληθυσμός ούτε χώρα.

Με δυο λόγια, οι δανειστές μας θα πάρουν τα αρχ…α μας.

Φυσικά, δεν αποκάλυψα το διαβολικό αυτό σχέδιο στους κουτόφραγκους συναδέλφους μου, οι οποίοι με υποδέχτηκαν με συγκατάβαση και περιέργεια. Αρχικά νόμιζαν ότι είμαι το παιδί για το τσάι, αλλά εγώ τους διόρθωσα αυστηρά λέγοντας ότι από παιδί πίνω τσάι μόνο όταν πονάνε οι αμυγδαλές μου. Επίσης τους ενημέρωσα ότι πίνω καφέ (τούρκικο γλυκύ βραστό), καπνίζω τσιγάρα (άφιλτρα Αγρινίου) και τρώω κοκορέτσι και πατσά (ψιλοκομμένο με μπόλικο ξύδι). Στο άκουσμα όλων αυτών, μερικοί άντρες λιποθύμησαν από τη φρίκη, ενώ μερικές γυναίκες με κοίταξαν σαν να ήμουν ο Ζορμπάς, με το πουκάμισο ανοιχτό και το στέρνο αξύριστο. Ή το αντίστροφο.

Υπήρχαν και κάποιοι που με συμπάθησαν και προσπάθησαν να μου πιάσουν ψιλοκουβέντα. Ο Γάλλος πρόεδρος, για παράδειγμα, με ρώτησε τι δουλειά έκανε ο Γονέας 1 μου και πώς ήταν η υγεία του Γονέα 2 μου. Επίσης, μου μεταβίβασε τα χαιρετίσματα της συζύγου του προς τη χαριτωμένη σύζυγό μου. Στο άκουσμα των λόγων του, νόμισα ότι είχε κι εκείνος το ακαταλόγιστο, αλλά έπειτα είδα τη γιαγιά σύζυγό του και κατάλαβα γιατί θεωρούσε χαριτωμένη τη Γονέα 2 σύζυγό μου. Επίσης, η Σουηδέζα πρωθυπουργός με ρώτησε αν είχα επισκεφθεί τελευταία τα Μάταλα. Της απάντησα πως όχι, και μου ζήτησε αν ποτέ περάσω από εκεί να κοιτάξω μήπως βρω τα ρούχα της, που είχε ξεχάσει φεύγοντας πριν χρόνια (συγκεκριμένα ένα κολιέ, δύο βραχιόλια, και μία σαγιονάρα). Επίσης, να ρωτήσω αν στην περιοχή ζούσαν πέντε με δέκα νέοι και νέες αγνώστου μητρός, μεταξύ 20-30 ετών, με ξανθά μαλλιά και γαλάζια μάτια σαν τα δικά της.

Είχα, βέβαια, και μερικές ακόμη ενδιαφέρουσες συνομιλίες:

-Με τον Ουκρανό ομόλογό μου, που με ρώτησε αν μου περισσεύει καμιά χερσόνησος (του απάντησα ότι είχα πολλά χέρσα νησιά, αλλά θα έπρεπε να ρωτήσει τον Τούρκο πρόεδρο καλύτερα).

-Με τον Ούγγρο πρωθυπουργό, που με ρώτησε αν με ενδιέφερε να χρηματοδοτήσω και το δικό του τείχος (του απάντησα ότι δεν ήξερα ότι υπήρχαν Μεξικανοί λαθρομετανάστες και στη χώρα του).

-Με την Ολλανδέζα πρόεδρο, που με κοίταξε με λύπη και συμπόνια και μου έδωσε 5 ευρώ για να πάρω γάλα και τυρόπιτα (και μου είπε ότι το επιτόκιο θα ήταν μόνο 14,25%, άρα της χρωστούσα 5,1425 ευρώ).

-Με τη Βρετανίδα πρωθυπουργό, που είχε ένα σακ βουαγιάζ περασμένο στους ώμους (τη ρώτησα γιατί, και μου απάντησε ότι έμενε μέχρι να φύγει· το ίδιο κι εγώ της απάντησα, αλλά δεν ήμουν τόσο προνοητικός).

-Επίσης, συνάντησα τον πρόεδρο της Κομισιόν, έναν συμπαθητικό τύπο με κόκκινη μύτη, που με ρώτησε αν είχα φέρει κανένα μπουκάλι ούζο ή ρετσίνα μαζί μου (του απάντησα πως όχι, αλλά ότι η Βρετανίδα είχε φέρει μαζί της τσάι· προς έκπληξη μου μόρφασε με αηδία, όπως ο μεθυσμένος που βλέπει νερό ή η βασίλισσα Ελισάβετ που βλέπει την Αμερικανίδα τσούλα πριγκίπισσα νύφη της.

Επιτέλους, η Σύνοδος ξεκίνησε και το λόγο πήρε η Γερμανίδα Καγκελάριος. Αφού ευχαρίστησε όλους τους υποτελείς συναδέλφους της για την ευγενή ευχαρίστηση που είχαν να τσακιστούν και να παρουσιαστούν στην αίθουσα του θρόνου να συμμετέχουν σ’ αυτήν τη φιλική κι εποικοδομητική συνάντηση, έδωσε το λόγο στον Γάλλο πρόεδρο, ο οποίος είχε ετοιμάσει ένα μεγαλόπνοο σχέδιο για μία νέα Ευρώπη, όπου η δημοσιονομική προσαρμογή δε θα είναι το κύριο ζητούμενο και δε θα υπάρχει ρατσισμός προς τις γυναίκες που παντρεύονται πιπίνια νεότερους άντρες και τους άντρες που παντρεύονται μουστόγριες μεγαλύτερες γυναίκες. Κατόπιν παρέδωσε τον ογκώδη τόμο των 2.356 σελίδων με τις προτάσεις του στην Καγκελάριο, η οποία δήλωσε ότι θα τον μελετήσει το βράδυ όταν πάει για χέσιμο στην τουαλέτα της και θα του απαντήσει όταν θα ξεπληρώσει η Ελλάδα τα χρέη της πολύ σύντομα.

Κολακευμένος από τη θετική στάση της, ο Γάλλος πρόεδρος δήλωσε ότι θα έκανε ό,τι του ζητούσε και ότι πάντα την έβλεπε σαν τη Γονέα 2 του, όπως όλοι στην αίθουσα άλλωστε. Έπειτα η Καγκελάριος έθεσε τα θέματα της ημερήσιας διάταξης και ζήτησε από όλους μας να δηλώσουμε ρητά και κατηγορηματικά τα εξής:

-Ότι συμφωνούμε σε ότι αποφασίζει η Καγκελάριος

-Ότι δεν διαφωνούμε σε ότι αποφασίζει η Γερμανική κυβέρνηση

-Ότι πρέπει να δώσουμε τα λεφτά των πολιτών μας στον Σόιμπλε*

(*Να τους τα φυλάει για να μην τα ξοδέψουν οι σπάταλοι)

-Ότι δεν πρέπει να παίζουμε τη Βρετανίδα γιατί είναι τιμωρία

-Ότι πρέπει να πληρώσουμε το νερό και τον καφέ φεύγοντας

Ομολογώ ότι τρομοκρατήθηκα από τον ωμό τρόπο και τις παράλογες απαιτήσεις της Καγκελάριου. Περισσότερο αγχώθηκα για το αν θα έφταναν τα 5 ευρώ της Ολλανδέζας για να πληρώσω τους δύο καφέδες που ήπια και τι θα συνέβαινε αν τους άφηνα απλήρωτους. Το μυαλό μου έπλαθε εφιαλτικά σενάρια (όπως ότι θα με ανάγκαζαν να γυρίσω στην Ελλάδα κάνοντας τζόκινγκ ή οδηγώντας ποδήλατο). Μπροστά στο φάσμα μίας επερχόμενης εθνικής καταστροφής, κατάλαβα ότι ο επώδυνος συμβιβασμός ήταν απαραίτητος. Μη έχοντας άλλη βιώσιμη επιλογή, σηκώθηκα και βροντοφώναξα στην αίθουσα:

Μολών λαβέ, βάρβαροι! Όλα κερασμένα, καφετζή!

Ακολουθείστε / διαβάστε τον Prime Minister Gr έως τις εκλογές της 7ης Ιουλίου.

Θυελλώδη χειροκροτήματα υποδέχτηκαν τη γενναιόδωρη αυτή προσφορά μου και η Καγκελάριος με συνεχάρη για την προσήλωση μου στις ευρωπαϊκές αξίες και την αλληλεγγύη που επεδείκνυα προς τους φίλους και συμμάχους Ευρωπαίους πολιτικούς και πολίτες. Άλλωστε, τι αξία έχουν μερικοί καφέδες* μπροστά στην ευγνωμοσύνη και τη συμπάθεια μιας ολόκληρης ηπείρου;

*Για να είμαι ακριβής, υπήρξε μια μικρή παρανόηση. Εγώ προσφέρθηκα να πληρώσω τους καφέδες, τα νερά και το τσάι της Βρετανίδας, αλλά η Σύνοδος κατέληξε στο γραπτό συμπέρασμα ότι ο Έλληνες πρωθυπουργός ανέλαβε να πληρώσει η χώρα του τα χρέη όλων των χωρών της Ευρωζώνης. Κατά συνέπεια, αυτή τη στιγμή χρωστάτε 50 τρισεκατομμύρια ευρώ,  18 καφέδες, 23 νερά κι ένα τσάι. Θα σας τα πω αναλυτικά, όταν γυρίσω στην Ελλάδα με το μεταχειρισμένο ποδήλατο που ευγενικά μου δάνεισαν (με επιτόκιο 122,37%). Επίσης, η Σουηδέζα συνάδελφος μού δάνεισε μια φορεσιά της από τα Μάταλα (2 κολιέ, ένα σκουλαρίκι, τρία βραχιόλια για το πόδι και ένα σωληνάριο βαζελίνης), αφού τα ρούχα μου, η λιμουζίνα μου, η συνοδεία μου και η σέλα του ποδηλάτου συμπεριλήφθηκαν στην αποπληρωμή του χρέους που σας ανέφερα προηγουμένως. Συμπερασματικά, το ταξίδι μου ήταν ένας εθνικός θρίαμβος, χωρίς προηγούμενο, για τη χώρα.

Άλλωστε, είπαμε, δε θα υπάρξει ούτε επόμενο ούτε χώρα.

Διαβάστε ακόμα: «Πώς τα κατάφερα με τις ερωτήσεις στην ΕΡΤ Βόρειας Κορέας».

TAGS :
prime minister ευρωζώνη Σύνοδος Κορυφής

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook