Προς τον κ. Ματίας Μορς, εκπρόσωπο της Κομισιόν στην Τρόικα

«Αν δεν απατώμαι, κ. Μορς, στρατηγική επιλογή της Κομισιόν είναι η στενότερη δυνατή διασύνδεση των Βρυξελλών με τις περιφερειακές κοινότητες των ευρωπαϊκών χωρών…». Credit: Európai Bizottság/Dudás Szabolcs

Αγαπητέ κ. Μορς,

Απευθύνομαι σ’ εσάς προσωπικά, επειδή εσείς έτυχε να εκπροσωπείτε στην πολυσυζητημένη «Τρόικα» την Ένωση των Ευρωπαϊκών χωρών, που εδρεύει, ως γνωστόν, στις Βρυξέλλες. Αφήνω, προφανώς, στην κρίση σας αν χρειάζεται να ενημερωθούν για το περιεχόμενο της επιστολής αυτής οι συνάδελφοί σας του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας.

Εκφράζω προκαταβολικά την ανησυχία μου: Ίσως θεωρήσετε πως είναι ψιλά γράμματα τα όσα έχω σήμερα να σας εκθέσω –γνωρίζω πολύ καλά πως έχετε αναλάβει τη διεκπεραίωση βαρύτερων οπωσδήποτε καθηκόντων, όπως, λογουχάρη, την τελεσιγραφική απαίτηση να παροπλιστούν το συντομότερο δυνατόν οι ελλειμματικές αμυντικές βιομηχανίες της χώρας μας. Δεν νομίζω παρολαυτά πως θα σας απασχολήσω εδώ με δευτερεύουσας σημασίας υποθέσεις. Αν δεν απατώμαι (και, ειλικρινά, πιστεύω πως δεν απατώμαι), στρατηγική επιλογή της Κομισιόν, στην οποία υπηρετείτε, είναι από καιρό τώρα η στενότερη δυνατή διασύνδεση των Βρυξελλών με τις περιφερειακές κοινότητες των ευρωπαϊκών χωρών, μόνες ικανές να προωθήσουν την προσδοκώμενη απ’ όλους οικονομική ανάπτυξη και κοινωνική ευημερία. Η Ενωμένη Ευρώπη, σύμφωνα με αυτό το σκεπτικό, δεν είναι η Ευρώπη των 27 (έως τώρα) συγκεντρωτικών κρατών, παρά είναι η Ευρώπη, ευρέως, των πολιτών, των περιφερειών και των κοινοτήτων, των ζωτικών δηλαδή κυττάρων του υπερεθνικού αυτού οργανισμού, και όχι των παρασιτικών κεντρικών διοικήσεων.

Ας έρθουμε όμως τώρα στην πολύ χειροπιαστή αναφορά μου. Στην Αίγινα όπου επέλεξα να ζω (δεν ξέρω αν είχατε ως τώρα την ευκαιρία να επισκεφθείτε το τόσο κοντινό με την Αθήνα νησί μας, αλλά στην προσεχή κάθοδό σας στα λημέρια μας, βάλτε την επίσκεψη αυτή στο πρόγραμμά σας, όσο ακμάζει ακόμα η ζωή στον ευλογημένο αυτόν τόπο), στην Αίγινά μας, λοιπόν έκλεισαν διαδοχικά τα τελευταία δύο χρόνια οι υπηρεσίες του ΟΤΕ και της Εφορίας, επιβαρύνθηκαν γραφειοκρατικά και περιορίστηκαν οι αρμοδιότητες του τοπικού ΚΕΠ, μειώθηκε δραστικά το προσωπικό της ΔΕΗ, των υπηρεσιών καθαριότητας του Δήμου και του λειψού Κέντρου Υγείας, ενόσω τόσον αυτό το τελευταίο όσο και το σκιώδες Νοσοκομείο μας εξακολουθού να είναι απόλυτα εξαρτημένα –όχι τόσο σε υποδομές και μηχανήματα, αλλά σε ειδικευμένο ιατρικό προσωπικό– από το Τζάνειο νοσοκομείο του Πειραιά (Ζητώ συγγνώμη για τη σειρά των ακρωνυμίων που χρησιμοποίησα, αλλά πιστεύω πως θα τα έχετε ξαναβρεί μπροστά σας στις συναντήσεις σας με τους κυβερνητικούς μας αξιωματούχους).

Παραλείπω τώρα τις λεπτομέρειες, που σκόπευα κατ’ αρχάς να περιλάβω στην αναφορά μου, καθώς είμαι βέβαιος πως καταλαβαίνετε πολύ καλά τις επιπτώσεις των εντελώς αυθαίρετων αυτών περιοριστικών κινήσεων στην ποιότητα της καθημερινής μας ζωής. Και χωρίς τη στοιχειώδη ποιότητα ζωής, στις περιφέρειες όπως και στο «κέντρο» άλλωστε, ξεχάστε την οποιαδήποτε δημιουργική –παραγωγική και καταναλωτική– πρωτοβουλία. Πολλοί από εμάς είμαστε πλέον σε θέση να διαχειριζόμαστε ηλεκτρονικά τις περισσότερες υποθέσεις της καθημερινότητάς μας (τραπεζικές, ασφαλιστικές, τηλεπικοινωνιακές κ.α.). Αλλά το να υποχρεώνεσαι να μετακινηθείς στο κέντρο για μιαν επείγουσα νοσηλεία ή/ και ιατρική/ μικροβιολογική εξέταση, ή για να ρυθμίσεις φορολογικές εκκρεμότητες, ή για να εισπράξεις αναγνωρισμένες από τον άλφα ή βήτα οργανισμό επιστροφές χρημάτων και ούτω καθεξής, αυτό, βέβαια, είναι αλλουνού παπά βαγγέλιο. Η απόσταση είναι μικρή, σας το είπα, από την πρωτεύουσα, αλλά τα πειθαναγκαστικά αυτά πήγαιν’ έλα δεν παύουν να είναι κάτι παραπάνω από τσουχτερά και δυσβάσταχτα (σε μια περίοδο, ιδίως –πρόκειται άραγε για παροδική περίοδο ή θα σταθεί ο χρόνος;– όπου σωρεύτηκαν πλέον οι «αιματηρές θυσίες» μας στον βωμό της «δημοσιονομικής εξυγίανσης –αλλά τα ’χουμε ξανακούσει όλοι αυτά, ας μην ξαναπιάσουμε κι εμείς εδώ το ελεεινό αυτό τροπάριο).

Γιατί όμως, τελικά, σας τα λέω εσάς όλα αυτά, παρακάμπτοντας τους δικούς μας πολιτικούς άρχοντες; Μα, νομίζω πως το εξήγησα ήδη: Χώρια το αλαλούμ που εμφανώς επικρατεί στην κεντρική μας διοίκηση –το ξέρετε δα εσείς καλύτερα ίσως απ’ όλους–, εξακολουθώ να συντάσσομαι με τη λογική μιας Ευρώπης που ξέρει και μπορεί ν’ αξιοποιεί τον δυναμισμό των περιφερειών τής κάθε χώρας μέλους τής διεθνικής Ένωσης που έχει προκύψει. Αυτό είναι το προκομένο μέλλον της, όχι τα εκάστοτε συγκεντρωτικά πολιτικά σχήματα.

Και κάτι ακόμα, κάτι τελευταίο, αγαπητέ κ. Μορς –επιτρέψτε μου να εκμεταλλευτώ το οικείο σε όλους μας όνομά σας, για να προχωρήσω στο ζουμερό παρασύνθημα: Αν και εφόσον η Κομισιόν χάσει το ενδιαφέρον της για την προκοπή των μεμονωμένων πολιτών και των τοπικών κοινωνιών, απασχολούμενη μόνο με τα αμείλικτα (δεν λέω) νούμερα του κρατικού μας χρέους, τότε εμείς μεν θα πρέπει να πεισθούμε πως χάσαμε την ευκαιρία να ενώσουμε τις τύχες μας με τις δικές σας, αλλά κι εσείς θα χρειαστεί να συμβιβαστείτε με την ιδέα πως χάνεται έτσι ένα υπολογίσιμο μέρος τουλάχιστον από τα τίμια (πάλι δεν αντιλέγω) λεφτά σας.

Φιλικά και με εκτίμηση

Δ. Π.

Ο Δημήτρης Ποταμιάνος είναι Ομότιμος καθηγητής Επικοινωνίας και συγγραφέας. Το τελευταίο του βιβλίο «Αλληλέγγυες μέρες» (Μάιος 2013) κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ποταμός.

TAGS :
τρόικα

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook