education-in-emergencies-will-syrian-refugee-children-become-a-lost-generation

Όλοι οφείλουμε να σεβαστούμε τα δικαιώματα των παιδιών, ανεξάρτητα αν ένα παιδί είναι Ελληνόπουλο ή παιδί μεταναστών. (Φωτογραφία: Freedom House)

Τις προάλλες περπατούσα στην Oxford street αφηρημένος. Χαμένος στις σκέψεις μου, πήγα να περάσω το δρόμο α λα ελληνικά, από την ανάποδη, χωρίς να κοιτάξω. Ένας αγνώστου ταυτότητας «μελαψός» κύριος πετάχτηκε από το πουθενά και με έσπρωξε με δύναμη προς την άλλη μεριά. Σε κλάσματα του δευτερολέπτου γλίτωσα τον βέβαιο εναγκαλισμό με το τρισχαριτωμένο, κατά τα άλλα, λονδρέζικο κόκκινο λεωφορείο.

Βασικά, ο τύπος μου έσωσε τη ζωή. Και κάπως έτσι, καταλήξαμε για μπίρες στη διπλανή pub. Σύριος δεύτερης γενιάς, ο φίλος. Παιδί μεταναστών. Και γιατρός. Ανυπομονούσε να σώσει τα ανίψια του από την κόλαση της πατρίδας του, και να τα φέρει στην Αγγλία. Τα οποία ανίψια βρίσκονται στην Ελλάδα, εγκλωβισμένα. Δεν ξέρει πού ακριβώς. Ήλπιζε πως, αν φτάσουν ως το Καλέ της Γαλλίας, θα βρει τρόπο να τα βοηθήσει να διασχίσουν την παγωμένη Μάγχη, ως τη Γηραιά Αλβιώνα. Και μετά, στην Αγγλία τα πράγματα παίρνουν σχετικά εύκολα το δρόμο τους.

Πάνε δυο μήνες από το περιστατικό. Αυτές τις μέρες σκέφτομαι ξανά πολύ έντονα τη μέρα που παραλίγο να γίνω χαλκομανία. «Κι αν τα ανιψάκια είναι από τους τελευταίους “λαθρεπιβάτες”;» αναρωτιέμαι. «Λες να είναι στην πατρίδα μου τη Θεσσαλονίκη; Ή λίγο παραέξω;». Ναι, ξέρω πού πηγαίνει κι εσάς ο νους σας.

Φαντάσου να είναι ανάμεσα στα πλάσματα για τα οποία έγινε ο μεγάλος ντόρος στο Ωραιόκαστρο. Τι κρίμα… Στην περιφέρεια που υπήρξα και εγώ παλιότερα υποψήφιος, και κοίταγα στα μάτια εκατοντάδες συμπολίτες. Φίλους που ελπίζω από άγνοια και όχι από κακία, εκφράστηκαν με τον τρόπο αυτό για τα προσφυγόπουλα.

Δεν κοιμήθηκα όλο το βράδυ. Φαντάσου να ήμουν κι εγώ ανάμεσα σ’ αυτούς τους γονείς που η αγωνία για τα δικά τους παιδιά τούς έχει ωθήσει σε έναν παραλογισμό. Είναι προφανές στο δικό μου το μυαλό πως αυτό συμβαίνει λόγω έλλειψης ενημέρωσης και χάρη στην απουσία του κράτους στην περιοχή τους, το οποίο βρέθηκε ξαφνικά με ένα μείζον ανθρωπιστικό ζήτημα στην ημερήσια διάταξη.

Από το Λονδίνο, παρακολουθώ συγκλονισμένος και σε «απόσταση ασφαλείας» τον πόλεμο που ξεκίνησε. Η «άλλη όχθη» πυροβολεί τους γονείς. Τους άκουσε άραγε; Δούλεψε κάποιος μαζί τους για να γλυκάνουν και να αποδεχτούν τη διαφορετικότητα; Θεωρούμε τόσο εύκολο να αλλάζει και η δική σου η ζωή από τη μία μέρα στην άλλη;

Τα δικαιώματα ενός παιδιού -και το δικαίωμα στην εκπαίδευση είναι αναπαλλοτρίωτο ανθρώπινο δικαίωμα- έρχονται πάνω από τις επιθυμίες των γονιών και ψηφοφόρων μιας περιοχής.

Βλέπω τον εαυτό μου έπειτα από 10 χρόνια πήγαινε-έλα στη Μεγάλη Βρετανία και ακόμα και σήμερα «σκιάζομαι» όταν μπαίνω σε ένα εμπορικό που είναι γεμάτο γυναίκες των οποίων διακρίνεις μοναχά τα μάτια. Μετά σκέφτομαι ίσως να είμαι πιο… ασφαλής ανάμεσα τους και ηρεμώ.

Διάβασα στον τοίχο του αγαπημένου φίλου μου Κώστα Γαβρή πως «φεύγανε τα καΐκια γεμάτα φορτωμένα όνειρα κι απαντοχές ανθρώπινες σκιές με το μικρό τους βιος μέσα σ’ ένα πουγκί. Μα ο νους παρέμενε εκεί, αντάμα με το βλέμμα που είχε πλέον αφεθεί να βλέπει τις φωτιές μαζί και τους καπνούς… Μέσα σε λίγες ώρες δεν είχε μείνει τίποτα κι αμείλικτος διαφέντευε παντού ο Χάρος».
Γραμμένο τόσο εμπνευσμένα από τη Σοφία Παπαχριστοφίλου. Κι αναρωτιέμαι. Για ποιον να το έγραψε άραγε; Για το Σεπτέμβρη του ’22 ή τη Μεσόγειο του 2015;

Εδώ σε θέλω. Ας δείξουμε κατανόηση λοιπόν. Κι θυμηθούμε πως όλοι θέλουν το χρόνο τους. Άλλωστε, με αγάπη ερχόμαστε και πόνο, κι ας ελπίσουμε πως με μια παρόμοια συνταγή θα αποδημήσουμε όταν έρθει η ώρα μας…

Με τον Δήμαρχο Ωραιοκάστρου γνωριζόμαστε. Τόσο καλά που απορώ γιατί κι αυτός ασχολήθηκε με την πολιτική, όντας αγαπημένος γιατρός. Τα παιδιά του, σπουδαγμένα εδώ στην Αγγλία. Μένουν ακόμα στο εξωτερικό απ’ όσο γνωρίζω. Κοσμοπολίτης άνθρωπος ο Δήμαρχος, με ανησυχίες. Καμία σχέση με την εικόνα που έχει φτάσει στους περισσότερους Έλληνες μέσα από τα ΜΜΕ τις τελευταίες ημέρες.

Δήμαρχε, ως ο πρώτος πολίτης του Δήμου πρέπει να αγκαλιάσεις και να εξηγήσεις. Να διδάξεις και όχι να παρασυρθείς. Όλοι οφείλουμε να σεβαστούμε τα δικαιώματα των παιδιών που προστατεύονται από τη Διεθνή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού και από την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου. Ανεξάρτητα αν ένα παιδί είναι Ελληνόπουλο ή παιδί μεταναστών, ακόμα και παράνομα εισελθόντων.

Τα δικαιώματα ενός παιδιού -και το δικαίωμα στην εκπαίδευση είναι αναπαλλοτρίωτο ανθρώπινο δικαίωμα- έρχονται πάνω από τις επιθυμίες των γονιών και ψηφοφόρων μιας περιοχής. Αφιέρωσε την ενέργειά σου στο να ενσωματωθούν τα παιδιά αυτά στην κοινωνία και να γίνουν χρήσιμοι πολίτες, αντί να περιθωριοποιηθούν. Να γίνουν Έλληνες, «μετέχοντας της παιδεύσεως της ημετέρας» για την προκοπή τους και για το κοινό καλό. Αν τα σπρώξουμε στο περιθώριο, θα υποστούμε όλοι τις συνέπειες, όταν θα είναι πια αργά.

 

Διαβάστε ακόμα: Top 10 ποιήματα για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top