Ρίβερ Πλέιτ – Μπόκα Τζούνιορς: Το «τάνγκο του μίσους»

Ο «τελικός του αιώνα» τελικά πήγε περίπατο, όταν όλα άρχισαν να θυμίζουν ελληνικά γήπεδα. (photo: getty images/ideal image).

Πόσο εύστοχα το είχε πει η Μαρλέν Ντίτριχ. «Οι Λατίνοι είναι πραγματικά ενθουσιώδεις. Στη Βραζιλία μου πετούσαν λουλούδια, στην Αργεντινή πετούσαν τους εαυτούς τους κατά πάνω μου».

Η εκδοχή του αίματος που θερμαίνεται πιο γρήγορα στις φλέβες των ανθρώπων της Λατινικής Αμερικής είναι μια εξήγηση. Πολύ προφανής για να επαρκεί.

Τα όσα συνέβησαν πριν από τον δεύτερο τελικό του Copa Libertadores ανάμεσα στη Ρίβερ Πλέιτ και την Μπόκα Τζούνιορς (αγώνας που δεν έμελλε ποτέ να ξεκινήσει) ξεφεύγουν από τη στενή αθλητική «κανονικότητα» της βίας που ενδημεί στα γήπεδα ανά τον κόσμο.

Έχουν συμβεί πολλά κι έχουν καταγραφεί επαρκώς ακόμη περισσότερα στο μαύρο κατάστιχο της οπαδικής αλλοφροσύνης. Ούτε η δική μας χώρα έχει ξεφύγει από τις παθογένειες του χουλιγκανισμού (πώς θα μπορούσε άλλωστε;).

Τούτη τη φορά, όμως, έχουμε να κάνουμε με ένα γεγονός που ξεπερνάει το οπαδικό μένος, που λειτουργεί υπόγεια στο ομαδικό φαντασιακό, που σκάβει ύπουλα την ατομική άβυσσο.

Ανάμεσα στους οπαδούς των δύο ομάδων καίει άσβεστο μίσος που δεν έχει να κάνει με την κατίσχυση της μιας ή της άλλης ομάδας στο γήπεδο. Πρόκειται για μίσος ταξικό, κοινωνικό. Είναι χάσμα που δεν γίνεται να γεφυρωθεί αν σκεφτεί κανείς πόσες οικονομικές «διασώσεις» έχει βιώσει η Αργεντινή τις τελευταίες δεκαετίες και τους ελάχιστους καρπούς που άφησαν πίσω τους οι πειραματισμοί των οικονομολόγων.  Το χάσμα παραμένει ως έχει.

Το Ρίβερ-Μπόκα είναι το «τάνγκο του μίσους» και ως γνωστόν: «it takes two to tango».(photo: getty images/ideal image).

Η αρχιτεκτονική της κοινωνικής διαστρωμάτωσης δεν διαφοροποιήθηκε. Η Ρίβερ είναι οι «Μιγιονάριος» (κοινώς: οι εκατομμυριούχοι). Οι αντίστοιχοι της Μπόκα είναι οι «Χενέισες» (σ.σ.: Γενοβέζοι).

Οι εστέτ οπαδοί της Ρίβερ αποκαλούνται «κότες», οι brutal οπαδοί της Μπόκα «γουρουνάκια». Κάθε προσωνύμιο φέρει τη σημασιολογική του καταβολή. Οι πρώτοι είναι μέλη –κυρίως- της ανώτερης τάξης, οι δεύτεροι κατοικοεδρεύουν στον πάτο της κοινωνικής πυραμίδας. Φυσικά, όλες τούτες οι κατηγοριοποιήσεις έχουν και τις εξαιρέσεις τους, αλλά σε μια αντιπαράθεση σώμα με σώμα η φιλολογία είναι η πρώτη που φεύγει από το παράθυρο.

Φευ, η πιο άμεση και πυκνή γλώσσα είναι αυτή της βίας.

Το Ρίβερ-Μπόκα είναι το «τάνγκο του μίσους» και ως γνωστόν: «it takes two to tango». Αυτή τη φορά τα έκτροπα συνέβησαν από τους θερμόαιμους της Ρίβερ. Έχει συμβεί και το αντίθετο. Ουδείς μπορεί να πει πως είναι αθώος του αίματος.

Είναι χαρακτηριστικός ο τίτλος της μεγαλύτερης σε κυκλοφορία αθλητικής εφημερίδας της χώρας, της Ole. Με μεγάλα κεφαλαία γράμματα βουτηγμένα μέσα σε μαύρο ράστερ, αναφέρει ο τίτλος του πρωτοσέλιδου: «Παγκόσμια ντροπή. Ο τελικός του θυμού», ενώ στις μέσα σελίδες ο Αργεντινός δημοσιογράφος Μάριο Τρασμόντε αναφωνεί με πόνο ψυχής: «Είμαστε χώρα με πνευματικά αρρώστους».

Τα έκτροπα συνέβησαν από τους θερμόαιμους της Ρίβερ. Αυτή τη φορά. Γιατί πριν έχει συμβεί και το αντίθετο. (photo: getty images/ideal image).

Αν το ποδόσφαιρο είναι ο καθρέφτης των κοινωνικών κραδασμών –εν πολλοίς είναι- τότε στην Αργεντινή έχουμε να κάνουμε με σεισμό πρώτου μεγέθους κι όχι με αναγνωριστικές δονήσεις. Καίτοι δεν είναι πρώτη φορά που οι δύο «στρατοί» συγκρούονται στα μαρμαρένια αλώνια, η τωρινή έκκληση βίας δείχνει πως το σχίσμα είναι ολοκληρωτικό. Έχει σκοπό να ξεθεμελιώσει, να εξανδραποδίσει, να προκαλέσει ανεπούλωτα τραύματα. Να περιμένουμε την απάντηση των οπαδών της Μπόκα; Η στρεβλή λογική της βίας λέει «ναι». Θα πρέπει να το περιμένουμε. Για να παραλάξουμε τον Κλαούζεβιτς: «Πόλεμος είναι η συνέχιση του ποδοσφαίρου με άλλα μέσα». Βέβαια, αυτός δεν «έφαγε» ποτέ Αργεντινό στο κεφάλι όπως η ευειδής Μαρλέν.

Διαβάστε ακόμα: Αργεντινή, πατρίδα των (ποδοσφαιρικών) Θεών.

TAGS :
αθλητικά αργεντινή κόσμος Ποδόσφαιρο

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook