Με προπονητή… Ίμο

«Ο δικός σου πάλι τους δικούς του έχωσε μέσα, και μετά τους τα ’χωσε κι από πάνω, διαχωρίζοντας τη θεσούλα του κωμικο-τραγικά, μην πω πορτογαλέζικα». Photo Credit: fifa.com

Με προπονητή… Ίμο δεν πάει και κανείς πάρα πολύ μακριά. Πάει όσο πάει.

Μετά, με όλα τα λάθη των προεπιλογών –που ένας κόσμος ολόκληρος εδώ γύρω φώναζε σε ώτα μη ακούοντος –, με κλήσεις χωρίς ουσιαστικά επιθετικούς, με εκτός φόρμας Μήτρογλους και Γκέκες, με τις μονομανίες και τον από καθέδρας… κατσουρανισμό του, όταν ήρθε έστω και σκόντα-βρόντα η ώρα η πολύ καλή, έσβησε κι όλος ο άλλος πάγκος μαζί με την πιθανότητα το μυαλό του κάτι καλύτερο του συνήθους στις αλλαγές να κατέβαζε, κι αντί κάναν Φετφατζίδη τριπλαδόρο και πασσαδόρο τη στιγμή που ήμασταν περισσότεροι, κάναν Μόρα πανύψηλο και για τις κεφαλιές στην αντίπαλη περιοχή απελευθερώνοντας ταυτόχρονα Παπασταθόπουλο και Τοροσίδη για να κάνουν επιπλέον παιχνίδι, κάναν Ταχτσίδη τέλος μασίφ για άμυνα, μπαλιές στην ευθεία και μακρινές και συνήθως σωστές αλλά και με σουτ αξιολογότατο, ο δικός σου πάλι τους δικούς του έχωσε μέσα, και μετά τους τα ’χωσε κι από πάνω, διαχωρίζοντας τη θεσούλα του κωμικο-τραγικά, μην πω πορτογαλέζικα.

Τα στερνά όμως τιμούν τα πρώτα, λέει η παροιμία, κι οι έντυποι, βέβαια, οι ορκισμένοι του Σάντος προηγουμένως εχθροί, που οι περισσότεροι κατά τον πάλι νέο-ελληνικό γελοίο καθωσπρεπισμό γίνανε υπέρμαχοι και ευγνωμονούντες, ας κάνουν τώρα τις αιώνιες γαργάρες τους ως συνήθως. Ο προπονητής της Εθνικής στη Βραζιλία παρουσιάστηκε, δυστυχώς, κατώτερος των περιστάσεων, κι αυτό δεν κρύβεται, δεν αλλάζει.

Διαβάστε ακόμα: Man to man με τον Τζίμη Πανούση

Πάλι θα λένε για μετά Χριστόν προφήτες, βέβαια. Για μετά τα ματς. Ας λένε. Γιατί, είπαμε, του τα γράφανε, του τα φωνάζανε πολλοί κι από πριν, και κατά τη διάρκεια αυτή τη φορά. Η θέση όμως αυτή, η καρέκλα του απόλυτου αρχοντάκου, δεν θέλει και πολύ για να σε τρελάνει, το έχω πει, το έχω ξαναπεί, και να νομίσεις πως είσαι κι εσύ αυθεντία ανεπανάληπτη, ενώ ούτε καν Μουρίνιο δεν είσαι, ούτε καν ο άλλος ο έξυπνος ο τώρας, ο Σκολάρης.

Το κακό με τους προπονητές το επιπλέον –και με κάποιους μάλιστα πάρα πολύ καλούς που έχω κι από κοντά παρακολουθήσει– είναι πως τα ματς συνήθως τα βλέπουν αυστηρά ως σκάκι, δεν μπορούν να καταλάβουν πως σε τάβλι εξελίσσονται συχνά. Ώστε να βγουν εκτάκτως τότε από των προ-αποφάσεών τους την περιοριστική ευθεία, να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων πραγματικά, ν’ αφήσουν τα σκυθρωπιάσματα και τις παιδιάστικες αηδίες με τον διαιτητή, και να κάνουν κι ανορθόδοξα κάποτε-κάποτε πράγματα, τα καταφέρουν-δεν τα καταφέρουν να το γυρίσουν το παιχνίδι τελικά.

Πικρή γεύση, λοιπόν, παρά τη διάσημη πια αυτοθυσία μας, παρά την πρώτη και ιστορική πρόκρισή μας στους 16, κι όποιος τώρα λέει άλλα, ή υποκρίνεται, ή, είπαμε, την αναγνώριση και τις ευχαριστίες τις φέρνει στο προσκήνιο με σεβαστικότητα ύποπτη, δημοσιογραφική, επιφανειακότατη. Καλύτερα θα ήτανε να είχαμε πάει καλύτερα, να ήμασταν εμείς οι… Πήτερ-Πάνες στους 8 αντί της Σταχτοπούτας τής Κόστα Ρίκα, κι ο γάμος του Σωκράτη να είχε πάρει πράγματι αναβολή.

Όλα τ’ άλλα, και του Σάντος ειδικά κάποιες όψιμες αγιογραφίες, είναι για μερικές σελίδες επιπλέον, για μερικούς τίτλους πρόχειρους, ευπώλητους που λένε, αλλά παραπλανητικούς.

Υ.Γ. 1.: Και γιατί Ρανιέρι τώρα; Δεν είμαστε ακόμα έτοιμοι για Έλληνα; Να ξανα-ξέρουμε τουλάχιστο πως όταν κερδίζουμε, κερδίζουμε χωρίς ξένη βοήθεια, κι όταν χάνουμε, χάνουμε ελληνικά τελείως πια, όχι σαν Ρονάλντο και Πέπε, με ψυχοσυνθέσεις ξένες, αλλούτερες…

Υ.Γ. 2.: Κι o Μάνος Σέργιος; Γιατί ούτε κι αυτός δεν έπαιξε τελικά;

Διαβάστε ακόμα:«Φτάσαμε να ντρεπόμαστε σχεδόν για το παρελθόν της γλώσσας μας, αυτής της υπέροχης παγκόσμιας περιπέτειας των ελληνικών…»

TAGS :
santos Ελλάδα μουντιάλ Ποδόσφαιρο προπονητής σαντος

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook