“Το καλό σενάριο”

Με τα ΑΤΜs στα €60 την ημέρα – η Ελλάδα ως 1/5 της Κύπρου, για φαντάσου!

Σήμερα. Με τις τράπεζες σε “αναγκαστική αργία” (έχει μιαν απόκοσμη γοητεία η έκφραση “bank holiday”, προκειμένου να υποδηλωθεί το πάγωμα του εκχρηματισμένου κόσμου μας). Με τα ΑΤΜs στα €60 την ημέρα – η Ελλάδα ως 1/5 της Κύπρου, ενδιαφέρον! Με το διχασμό εγκατεστημένο εντελώς στο κέντρο των πολιτικών μας πραγμάτων, “και τα μυαλά στα κάγκελα”. Με την Κυβέρνηση πρόδηλα ζεματισμένη, όσο κι αν παριστάνει τη μαχητική. Με την τεχνική πλευρά διεξαγωγής του περίεργου αυτού δημοψηφίσματος σε παραζάλη (sorry, αλλά έτσι είναι). Με την διαπραγμάτευση με τους “εταίρους” παγωμένη, όσο κι αν κινούνται πράγματα στο παρασκήνιο – έκτακτη Σύνοδος Κορυφής με μέριμνα του Ντόναλντ Τουσκ, δηλώσεις διαφόρων, συσκέψεις σε Βερολίνο και Παρίσι για την Ελλάδα….

Με όλα αυτά δεδομένα, τι θα μπορούσε να είναι “το καλό σενάριο”; Λοιπόν: Πρώτο σκαλοπάτι, πρώτο ενδεχόμενο, οι Ευρωπαίοι – ποιοι; όχι μόνο το Βερολίνο, πάντως – να επανεκκινήσουν με λίγο περισσότερη ειλικρίνεια/με λίγο λιγότερη υποκρισία τη διαπραγμάτευση. Δηλαδή να διαπραγματευτούν και για λογαριασμό μας! Να δώσουν οξυγόνο στις συζητήσεις – αλλά να δώσουν και περιεχόμενο. Πάντως, να ανοίξουν το θέμα του χρέους, το οποίο χρειάζεται όχι απλώς ο Τσίπρας, αλλά οποιαδήποτε αυριανή ηγεσία στην Ελλάδα. Συν, να προσγειώσουν τις απαιτήσεις της δικής τους – υφεσιακής ούτως ή άλλως, όπως άλλωστε και το 47σέλιδο Βαρουφάκη – πρότασης. Τους ασκείται -των Ευρωπαίων- πίεση υπερατλαντική, πίεση συστημική. Θα αρκέσει; Αμφίβολο.

Άλλο σενάριο: φτάνουμε στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου, πράγμα δύσκολο ακόμη και για τεχνικούς λόγους. Διεξάγεται το δημοψήφισμα, και – προσοχή! – δεν αμφισβητείται το αποτέλεσμα (Ετούτο, καταγράψτε το). Έστω ότι προκύπτει “ΝΑΙ”: εδώ, το καλό σενάριο θα ήταν μια ανεπίληπτη κοινοβουλευτικότητα του ΣΥΡΙΖΑ – δηλαδή αποδοχή άλλων δυνάμεων στις τάξεις του με… holiday για όσους δικούς τους δεν αντέχουν την ευρωπαϊκή διάσταση. Πιθανότητες; Για μας, ελάχιστες: τέτοιες ωριμάνσεις, αν υπήρχαν, θα είχαν διαφανεί.

Έστω τώρα ότι ψηφίζεται το “ΟΧΙ”. Πού υπάρχει μίτος της Αριάδνης που να οδηγεί σε κάτι θετικό; Αν δεν (ΔΕΝ) δεχθούμε ότι όλα όσα είδαμε και ζήσαμε ήταν εξαρχής μια προσχεδιασμένη πορεία προς την έξοδο, αν δηλαδή θεωρήσουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ειλικρινά θεωρούσε πως έτσι – βαρουφακικά – μπορούσε να διαπραγματευτεί και να πετύχει, και απλώς τα έκανε ρόιδο (ιδίως τις τελευταίες βδομάδες), τότε το αισιόδοξο θα ήταν να την πάρει στα χέρια του την ανανεωμένη αυτή εντολή. Και να προσπαθήσει, όχι βέβαια να κάνει “πιο σκληρή διαπραγμάτευση” με τους Ευρωπαίους, αλλά να προσγειώσει το αεροπλάνο. “Κάπως”. Συναινετικά. Το κακό είναι ότι, όλον αυτόν τον καιρό, στο κόκπιτ του αεροσκάφους “Ελλάς” γίνεται κάτι σαν πάρτι, με τρελές εικόνες. Δηλαδή φυγή από την πραγματικότητα.

Άλλο “καλό σενάριο”, όπως η ανάδειξη νέων ηγεσιών και νέων κινημάτων, σε πολιτικά ωφέλιμο χρόνο, δεν υπάρχει για μας. Ενώ εκλογές – η μόνη γνήσια εκδοχή – με τις τράπεζες κλειστές και με την εχθροπάθεια εγκατεστημένη στα πολιτικά πράγματα, σίγουρα θα έδιναν λύση. Όμως, θα χρειαζόταν ριζική αναθεώρηση της έννοιας “καλή”/”καλό”.

Διαβάστε ακόμα: To τέλος του παιχνιδιού.

TAGS :
Ελλάδα Πολιτική σενάριο Τσίπρας χρεωκοπεία

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook