Καλά τα λέει ο Ζίζεκ: «Μην απομυθοποιείτε το αιδοίο»

Είναι το γυναικείο αιδοίο άσεμνο επειδή είναι απόκρυφο; Ο Σλαβόι Ζίζεκ αντέδρασε σθεναρά στην «καταδίκη» ενός μέρους του ανθρώπινου σώματος (Credits: by Matt Carr/Getty Images, φωτό. αριστερά – glamcult.com, φωτό. δεξιά).

Πέρα από την ιστορία με τα «Κίτρινα Γιλέκα», πλήθος γυναικών, γυμνές από τη μέση και πάνω, διαδήλωσαν στις μεγάλες πόλεις ανά τον κόσμο κατά του σεξισμού. Θέλουν να μπει ένα τέλος στη φετιχοποίηση του κορμιού τους.

Τα «Ελεύθερα Βυζιά» (αν έλεγα «βυζάκια», θα επρόκειτο για απαράδεκτη σεξιστική εκδήλωση τρυφερότητας) διεκδικούν οι ερωτογενείς τους ζώνες να πάψουν να είναι ερωτικές. Μετά απ’ αυτό, τώρα έχουμε μπει στο, λογική συνεπεία, επόμενο στάδιο: την απομυθοποίηση του έσχατου σεξουαλικού τόπου, του αιδοίου.

Το θεατρικό «Οι μονόλογοι της μήτρας» (1995) του Γάλλου Thomas Gallezot γνώρισε πιένες. Το κοινό προβληματίζεται, σκάει στα γέλια. Είναι προϊόν interviews 230 γυναικών. Μια παράσταση διάρκειας 1.30 ωρών, όπου 6 γυναίκες τον αριθμό μιλούν επί σκηνής για βιασμό, ακρωτηριασμό γεννητικών οργάνων, καρκίνο και ομοφυλοφιλία, με αφορμή αυτό «το μυστηριώδες όργανο για το οποίο δεν είναι πρέπον να μιλάς».

Ο σκοπός είναι παιδαγωγικός. Το έργο βοηθά στην «απομυθοποίηση του αιδοίου, γιατί όλα περνάνε απ’ αυτό, απ’ τις αρρώστιες ώς τη ζωή, αποτίοντας φόρο τιμής στις γυναίκες». Μία από τις ηθοποιούς δηλώνει: «Είναι σημαντικό, και δεν μιλάμε αρκετά γι’ αυτό. Μια γυναίκα έχει έναν κόλπο. Είναι κάτι φυσιολογικό κι αυτό είναι όλο».

Άλλη περίπτωση, η φωτογράφος Laura Dodsworth. Τούτη δω, αφού πρώτα δημοσίευσε ένα βιβλίο με γυναικεία στήθη (Bare Reality), ύστερα με πέη (Manhood), τώρα παρουσιάζει τα πορτρέτα 100 αιδοίων στο Womanhood. Η τριλογία διαθέτει κατακλείδα: «Μπορεί η μήτρα να θεωρείται χώρος σεξουαλικής δραστηριότητας […] Ήρθε, όμως, η στιγμή να ζήσει μια πολιτισμική αναθεώρηση».

Η 47χρονη Megumi Igarashi από το Τόκιο, με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Rokudenashito (το οποίο σημαίνει στα ιαπωνικά «παντελώς άχρηστη»), συνέλαβε το 2015, Μάη μήνα, την ιδέα να γίνει η καπετάνιος ενός καγιάκ-3D έκτυπο του αιδοίου της, επιδιώκοντας τη χρηματοδότηση του project της μέσω crowdfunding. Συνελήφθη, καθότι στη χώρα, όπου η πορνογραφία είναι θεάρεστη, η απεικόνιση των γεννητικών οργάνων απαγορεύεται.

H καλλιτέχνης είχε αποκτήσει φήμη, εξαιτίας του έκδηλου ενδιαφέροντός της για τη μήτρα, με διαποράματα, θήκες για smartphones, κοσμήματα, τούρτες, φωτιστικά. Επρόκειτο για τη σειρά των «Διακοσμητικών Αιδοίων».

Κατ’ εκείνη, το γυναικείο όργανο «θεωρείται αισχρό και άσεμνο, διότι είναι απόκρυφο, ενώ πρόκειται απλώς για ένα μέρος του γυναικείου σώματος». Σκοπός της είναι να το απομυθοποιήσει και να κάνει το αιδοίο «ντεκοντρακτέ και pop».

Το βιβλίο της Lynn Enright της Vogue, με τίτλο Vagina: A Re-education.

Προσεχώς, το πακέτο πρόκειται να εμπλουτιστεί με το βιβλίο της Lynn Enright της Vogue, με τίτλο Vagina: A Re-education. Εκείνο της Liv Strömquist, Fruit of Knowledge, αφιερωμένο στη μήτρα και τα έμμηνα. Κι ένα βρετανικό μιούζικαλ ονόματι Vulvarine. Πρόκειται για επεισόδια σε απευθείας μετάδοση που στοχεύουν στην «επανάκτηση» του σώματος και είναι όλο και περισσότερο δημοφιλή.

Ο διαβόητος Σλοβένος στοχαστής Σλαβόι Ζίζεκ (Slavoj Žižek), σε άρθρο του στο Spectator της 15/2, τίθεται αναφανδόν κατά αυτής της αντίληψης, και τούτη τη φορά οφείλω να υπερθεματίσω.

Παρότι η άποψη περί απομυθοποίησης του αιδοίου θα μπορούσε κάλλιστα να διακινείται από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ (αν δεν είχαν σοβαρότερα πράγματα να κάνουν σώζοντας τη χώρα), η πριμαντόνα -ο Ζίζεκ- που στήριξε τον Τσίπρα διαφωνεί και ομολογώ πως με βρίσκει σύμφωνο.

Ο Ζίζεκ αναφέρεται προσφυώς στον Μπονιουέλ. Σε μια ολόκληρη σειρά ταινιών του, όταν ο κινηματογράφος ήταν σκεπτόμενος, εμφανίζεται ένα κεντρικό μοτίβο, το οποίο έχει να κάνει με την «ανεξήγητη αδυναμία να πραγματοποιήσουμε ακόμα και την πιο απλή επιθυμία μας». Ακόμα και στην πιο μπανάλ καθημερινή πρακτική, όπως να ανέβουμε το σκαλοπάτι, να καταφέρουμε να κανονίσουμε για φαγητό, να διαπράξουμε ένα φόνο.

Εντάξει, θα σου πουν τραβώντας το, θέλουμε να απαλλαγούμε από τη «φετιχοποίηση» του κόλπου ως μυστηριώδους και έσχατου αντικείμενου του ανδρικού φαντασιακού και να ανακτήσουμε τη μήτρα σε όλη της την περίπλοκη πραγματικότητα, μακριά από σεξιστικούς μύθους. Οπότε, ποιο είναι το πρόβλημα;

Το ζήτημα είναι ότι η όλη προβληματική δεν είναι παρά ένα βραχυκύκλωμα. Το real thing εξοβελίζεται. Φανταστείτε ότι, εν μέσω λαμπρής ερωτικής έξαρσης, ατενίζουμε λατρευτικά το αιδοίο της αγαπημένης, τρέμοντας από την προσμονή αμοιβαίων ηδονών. Αλλά κάτι συμβαίνει. Η επαφή χάνεται και η σάρκα εμφανίζεται μπροστά στα μάτια μας γειωμένη, όπως θα την έβλεπε ένας μαιευτήρας, μέσα στα ούρα και τον ιδρώτα (το ίδιο θα μπορούσε να συμβεί μ’ ένα πέος). Το αιδοίο «απομαγεύεται». Μετατρέπεται σε αντικείμενο καθημερινής χρήσης.

Στον ερωτισμό, ένα βήμα χωρίζει την εξαρσίωση από το ανέκδοτο. Τη σεξουαλική πράξη από τη διακωμώδηση. Όμως, η στιγμή αντιπροσωπεύει την πλέον τρυφερή εμφιλοχώρηση, εκείνη όπου ο συμμετέχων αδυνατεί να υιοθετήσει τη στάση ενός ειρωνικού εξωτερικού παρατηρητή.

Υποσκάπτοντας την ιδέα του εξιδανικευμένου αιδοίου, εξοντώνουμε εκ θεμελίων τον ερωτισμό. Ο κόσμος μετατρέπεται σε μια πεζή πραγματικότητα όπου πόθος δεν υπάρχει.

Σε μια θάλασσα της οποίας οι ακτογραμμές ορίζονται από τα ξέκωλα και τις φεμινίστριες, η πλειονότητα των λατρεμένων γυναικών προσπαθεί να κολυμπήσει. Ας μας ευχηθούμε «καλή τύχη». Κι εμένα, επιτρέψτε μου να παραμένω λατρευτικός κι εκστατικός.

Διαβάστε ακόμα: Γιατί τα ανδρικά ρούχα έχουν τόσες τσέπες και τα γυναικεία όχι;

TAGS :
αιδοίο σεξ Σλαβόι Ζίζεκ

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook