This is Socialism

Πού πήγαν οι δηλώσεις Σαμαρά περί ασυμβίβαστου Υπουργού-Βουλευτή για τα μικρά και ευέλικτα σχήματα και για την αξία των τεχνοκρατών σε μία κυβέρνηση;

Κοιτώντας κανείς τον πρόσφατο ανασχηματισμό της κυβέρνησης μπορεί να καταλήξει σε χρήσιμα συμπεράσματα. Αν είσαι πιστός στο κόμμα, αν κάνεις μαύρη προπαγάνδα κατά του αντιπάλου, αν είσαι παιδί του κομματικού σωλήνα λαμβάνεις κυβερνητικό πόστο. Οι άλλοι, αυτοί που δεν ικανοποίησαν τις συντεχνίες και συγκρούστηκαν με κατεστημένα συμφέροντα πρέπει να αποπεμφθούν.

Η κυβέρνηση έλαβε το μήνυμα, αν θέλει να διασωθεί στις επικείμενες πρόωρες εκλογές η λύση είναι μία, στροφή στα κομματικά-«μαλακά» στελέχη και καρατόμηση των μεταρρυθμιστών, αυτών που συγκρούστηκαν με τις συντεχνίες-κομματικά μαγαζάκια. Τα πρώτα δείγματα δεν αφήνουν περιθώριο αμφισβήτησης. Ο Γιακουμάτος θα δει αν θα εφαρμόσει την εργαλειοθήκη, ο Βορίδης άρχισε ήδη τις επαφές με φαρμακευτικές εταιρείες και φαρμακοποιούς για να τους βεβαιώσει ότι τίποτα δε θα αλλάξει και ο Λοβέρδος επανατοποθετεί 883 διοικητικούς υπαλλήλους στα ΑΕΙ και ΤΕΙ της χώρας.

Πού πήγαν οι δηλώσεις Σαμαρά περί ασυμβίβαστου Υπουργού-Βουλευτή για τα μικρά και ευέλικτα σχήματα και για την αξία των τεχνοκρατών σε μία κυβέρνηση; Αντ’ αυτών έχουμε έναν τεχνοκράτη -και αυτός μάλλον επιλέχθηκε διότι το υπουργείο οικονομικών βρίσκεται υπό το άγρυπνο βλέμμα της τρόικας- και 45 κομματικά στελέχη.

Δεν είναι, όμως, η πρώτη φορά που γίνεται αυτό. Κάθε κυβέρνηση επέλεγε να βάζει τα δικά της παιδιά, γαλάζια και πράσινα, στις θέσεις κλειδιά. Η προσήλωση στο κόμμα ανταμείβονταν, ενώ η διαφοροποίηση, η διαφωνία και η αμφισβήτηση, αν δεν οδηγούσε στο στόμα του λύκου που τρώει το πρόβατο φεύγει από το μαντρί , οδηγούσε στην σταδιακή περιθωριοποίηση και εν τέλει απαξίωση. Αυτό το τίμημα το πλήρωσαν πολλοί άξιοι πολιτικοί που προσπάθησαν να άρουν τα βαρίδια που μας κρατάνε στάσιμους τόσα χρόνια. Ανδρέας Ανδριανόπουλος, Στέφανος Μάνος, Σταύρος Μπένος, Γιάννης Ραγκούσης είναι μόνο μερικοί από αυτούς.

Έτσι όμως λειτουργεί το πολιτικό σύστημα: κοιτάει το πολιτικό κόστος. Οι αποφάσεις δεν λαμβάνονται με βάση τι είναι καλύτερο για την κοινωνία, αλλά τι θα βοηθήσει περισσότερο στην επανεκλογή της εκάστοτε κυβέρνησης. Και αυτή η τακτική δεν περιορίζεται μόνο στις επιλογές των Υπουργικών θώκων, αλλά και σε όλη τη Δημόσια διοίκηση. Μάλιστα, όσο πιο μεγάλο είναι το κράτος τόσες περισσότερες καρέκλες μένουν να μοιραστούν στον κομματικό στρατό.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η Εθνική Σχολή Δημόσιας Διοίκησης η οποία κάθε χρόνο βγάζει πολύ καλά καταρτισμένους αποφοίτους. Εντούτοις, λίγοι αξιοποιούνται αφού οι επιλογές των διοικητών σε όλο το Δημόσιο γίνονται ακόμα και σήμερα με κομματικά κριτήρια, ανύπαρκτους κανόνες αξιολόγησης και αυστηρή θητεία: μέχρι τις επόμενες εκλογές, εκτός και αν επανεκλεγούν.

Αυτά είναι, όμως, τα κριτήρια ενός κυβερνώντος κόμματος και ο Σοσιαλισμός, ειδικά όπως τον ζήσαμε στην Ελλάδα -δηλαδή με τη μορφή του άκρατου κρατισμού- ευαγγελίζεται πως αν τα πάντα ελέγχονται από το κράτος θα είναι πολύ καλύτερα για όλους. Τα δεδομένα όμως είναι αμείλικτα. Οι κρατικές επιχειρήσεις στην Ελλάδα αφού χρησιμοποιήθηκαν ως δεξαμενές ψηφοφόρων κατέστησαν ελλειμματικές και χρεώνουν μέχρι και σήμερα τον Έλληνα φορολογούμενο.

Βέβαια, η υποστήριξη των Ελλήνων ψηφοφόρων στον Σοσιαλισμό ή στην Λαϊκή Δεξιά -που και αυτή αποτελεί μια άλλη έκφανση του κρατισμού- γινόταν με ανταλλάγματα, υποσχέσεις και διορισμούς. Ο σοσιαλισμός α λα Ελληνικά δεν κοιτάει χρώμα και ιδεολογία: Το μόνο που χρειάζεται ακόμα και σήμερα είναι μια καλή γνωριμία.

TAGS :
ανασχηματισμός σαμαράς σοσιαλισμός

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook