Στα τέσσερα

Καρέλια, μαρινιέρα και αξιοπρέπεια.

Δεν ξέρω αν φούντωσε η αξιοπρέπειά μου, αλλά τα νεύρα μου ένα κακό το έπαθαν το τριήμερο που μας πέρασε. Κατ’ αρχάς, παρακολουθώντας τη συζήτηση σε επίπεδο πολιτικών αρχηγών στη Βουλή, για την οποία ουδείς έβγαλε ασφαλές συμπέρασμα για το τι ακριβώς εξυπηρετούσε.

Εκτός αν χρησίμευε στην ανάδειξη της χυδαιότητας του Πάνου Καμμένου, ο οποίος με φράσεις όπως “στα τέσσερα”, με σεξιστικά αστειάκια για ζωντοχήρες και ομοφοβικά υπονοούμενα προς συνάδελφό του βουλευτή, μας έδωσε μια υπέροχη αφορμή να ξαναπιάσουμε τα κλασικά κείμενα του Φρόιντ, του Φουκώ και του Λακάν, ερμηνευτών του τέλους της σεμνότητας, της λεπτότητας και του τακτ.

Με την ανοχή και την απόλαυση (ενδεχομένως) της Προέδρου, η οποία έχει -μην ξεχνάμε- δώσει μάχη για να μην ακούγονται σεξιστικά σχόλια στη Βουλή. Τη θαυμάσαμε όλοι. Τα ηθικά πλεονεκτήματα, εξάλλου, είναι σαν τα όμορφα χωριά στον τίτλο της ταινίας: καίγονται όμορφα κι αυτά.

Παρ’ όλα αυτά, έχουμε και μια διαπραγμάτευση να τρέχει κι έχει καταντήσει πλέον εξαντλητικό αυτό το παιχνίδι με τις λέξεις και τις πληροφορίες που διαχέονται για να διαψευστούν στη συνέχεια.

Η επιλογή της πολιτικής διαπραγμάτευσης δεν φαίνεται πολύ επιτυχημένη και, νομίζω, είναι η πρώτη φορά που ακούω τον φίλο της Ελλάδας -όπως τον αποκάλεσε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος σήμερα- Γιουνκέρ να αποκαλεί ούτε λίγο ούτε πολύ τον Πρωθυπουργό μας ψεύτη, για τον τρόπο που παρουσίασε την πρόταση που συζήτησαν στο τετ-α-τετ ραντεβού τους την προηγούμενη βδομάδα.

“Η κυβέρνηση θέλει λύση κι όχι ρήξη” είναι λοιπόν η νεότερη δήλωση προθέσεων από την ελληνική πλευρά, διά στόματος Γαβριήλ Σακελλαρίδη στο σημερινό briefing, ο οποίος επανέλαβε ότι η συμβιβαστική πρόταση της κυβέρνησης είναι αυτή που περιγράφεται στις 47 σελίδες, για την οποία όμως, σχεδόν την ίδια ώρα, ακούγαμε από τον Υπουργό Εργασίας ότι δεν δεσμεύει την κυβέρνηση.

Δηλαδή, επιμένουμε να έχουμε ως βάση της διαπραγμάτευσης ένα κείμενο που έχουμε συντάξει εμείς, αλλά που -πάλι εμείς- δεν θεωρούμε ότι μας δεσμεύει σε κάτι. Υποθέτω όπως δεν μας δέσμευε σε κάτι η συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου και όλες οι προτάσεις που έχουμε καταθέσει αυτό το τετράμηνο στο πλαίσιο της δημιουργικής ασάφειάς μας, καθώς η άλλη πλευρά της διαπραγμάτευσης δεν είναι καθόλου ασαφής.

Διαβάστε ακόμα: Ο καθηγητής Αριστείδης Χατζής ακτινογραφεί το σκηνικό του αδιεξόδου.

Δημιουργικώς ασαφείς παραμένουμε και στο χρονοδιάγραμμα, καθώς δεν είναι μυστικό ότι δεν μας περισσεύουν χρήματα και πως μια συμφωνία θα πρέπει να ψηφιστεί από τα Κοινοβούλια των χωρών της Ευρωζώνης, τα οποία δεν θα παραμείνουν ανοιχτά όλο το καλοκαίρι περιμένοντας εμάς.

Η παράταση της δανειακής σύμβασης που έχουμε υπογράψει λήγει στις 30 Ιουνίου, οπότε εάν επιθυμούμε συμφωνία με καταβολή δόσεων θα πρέπει να την έχουμε στη Βουλή μας οπωσδήποτε ένα δεκαήμερο πιο πριν, για να προφτάσουν να την ψηφίσουν κι οι υπόλοιποι.

Με αυτά τα μπρος-πίσω, αυτές τις μπερδεμένες πληροφορίες, αυτήν τη δικαιώση του συνθήματος “Η φαντασία στην εξουσία”, όλο και περισσότεροι πια αναρωτιόμαστε χαμηλόφωνα μήπως τελικά ζούμε τη δικαίωση των πιο καχύποπτων ανάμεσά μας.

Οι οποίοι αυτό το τετράμηνο δεν βλέπουν καθυστέρηση των διαπραγματεύσεων, αλλά μια συνειδητή προσπάθεια της Κυβέρνησης να ροκανίσει το χρόνο ως τον Ιούνιο, ώστε να αποφύγει μια δυσάρεστη ψηφοφορία στο Κοινοβούλιο, η οποία μπορεί να προκαλέσει πολιτική κρίση.

Και να καταφύγει σε μια ακόμα παράταση, η οποία δεν απαιτεί ψήφο της Βουλής ως το Σεπτέμβριο, κάνοντας προσευχόμενη ότι δεν θα προκύψει καμιά έκτακτη ανάγκη, ότι δεν θα προκύψει κανένα ατύχημα κι ότι η θερινή ραστώνη κι ο τουρισμός θα κρατήσει τη χώρα ως τότε, ως τη στιγμή δηλαδή που θα αναγκαστεί να συζητήσει τη λύση-πακέτο.

Δεν έχει νόημα να καλέσουμε για άλλη μια φορά την Κυβέρνηση να ξεκαθαρίσει τις θέσεις και τις προθέσεις της, όταν ακόμα και ψηφοφόροι της έχουν αντιληφθεί ότι συνειδητά δεν το κάνει. Το μόνο που μας μένει είναι να ροκανίζουμε το χρόνο μαζί της, προσπαθώντας να μη λαμβάνουμε ιδιαιτέρως στα σοβαρά τις δηλώσεις τους που αυτοδιαψεύδονται.

Λυπάμαι που το λέω, αλλά είναι ο μόνος τρόπος να μη νιώσουμε ότι πέφτουμε στα τέσσερα, όχι από ηδονή, ούτε από υποτέλεια, αλλά σε μια αργή μεταμόρφωσή μας σε ζαλισμένα από τη λιακάδα πρόβατα.

Διαβάστε ακόμα: Μοναδική λύση οι απολύσεις στο δημόσιο

TAGS :
Καμμένος Πολιτική

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook