«Ίσως ήταν η πρώτη φορά που δέχθηκε τέτοια πανταχόθεν σφοδρή επίθεση: ακόμα και οι υποστηρικτές του, κάποια κριτική “διαφοροποίηση” χρειάστηκαν να παραδηλώσουν, στις δεκάδες κειμένων που γράφτηκαν σχετικά» γράφει ο Σακελλάρης Σκουμπουρδής.

Μεγάλος/εύλογος σαματάς για ένα κείμενο

Πέρασαν κιόλας δέκα μέρες από την διαβόητη δημοσίευση του Στάθη Καλύβα στην Καθημερινή «Μια παράδοξη κληρονομιά» και ο βαρύς αχός δεν λέει να σιγάσει. Ίσως ήταν η πρώτη φορά που δέχθηκε τέτοια πανταχόθεν σφοδρή επίθεση: ακόμα και οι υποστηρικτές του, κάποια κριτική «διαφοροποίηση» χρειάστηκαν να παραδηλώσουν, στις δεκάδες κειμένων που γράφτηκαν σχετικά (χάσαμε πια το λογαριασμό).

Αρχικά ο ΣΚ δεν κατάλαβε πως είχε εξοκείλει και έλεγε στους κριτές του ψαρωτικά/αλαζονικά/μαγικά τύπου «αν κάποιος δεν μπορεί να ξεχωρίσει την πραγματολογική από την δεοντολογική παρατήρηση είναι ακατέργαστο πνεύμα»(!)… Κατόπιν, περιεστράφη σε «δεν είναι αυτό που νομίζεις!», αλλά τελικά συνεστάλη, κατάλαβε πως στραβά αρμένιζε και λάμνοντας συγκλιτικά, ίσιωσε/πλησίασε απολογητικά τον γιαλό.

Τρία λάθη, ένα μεθοδολογικό, ένα πραγματολογικό/πολιτικό και ένα θεωρητικό, εντοπίσαμε στην δοκιμασία αυτή του ΣΚ και τα συμπαραθέτουμε μαζί με το αμάρτημα της αλαζονείας.

Η Χούντα έχαιρε καθολικής ανοχής από την βολεμένη ελληνική κοινωνία, που χαλαρά έλεγε αστειάκια για τον Παττακό, έβλεπε Άγνωστο Πόλεμο και διάβαζε τα μαθήματά της.

Γενικά λάθη/παραλείψεις

Ήδη τόσες μέρες ψιλοεξαντλήθηκε η κριτική, εμείς θα παρουσιάσουμε όσα θεωρούμε πως της διέφυγαν. Πέρα από την αβλεψία: «Κυπριακό-Πραξικόπημα-15-Ιουλίου-1973»(!…) (αντίστοιχη του «Η-Χούντα-δεν-τελείωσε-το-‘73…»), η κριτική επικεντρώθηκε στο κεντρικό «Η Χούντα ήταν ένα μικρό διάλειμμα». Και στον Κυπριακό Εθνικό Ακρωτηριασμό. Και στον «ραγδαίο αξιακό και πολιτισμικό (σ.σ. αχ-αυτή-η-φαιδρά-Αβραμοπούλεια-λέξη…) εκσυγχρονισμό». Στην πραγματικότητα μόνο ο Σαββόπουλος διέφυγε της χουντικής πολιτιστικής παρακμής, η οποία εξαΰλωσε την λαϊκότητα και τους νομπελίστες, αναδεικνύοντας ελαφρολαϊκισμό/σπασίματα/λουλουδούδες…

Είναι έλλειμμα συναισθηματικής νοημοσύνης; Ή πρέπει η επιστήμη ενίοτε να υποκύπτει σε κάποια ηθικά προτάγματα τύπου «η δικτατορία είναι οριστικά απαξία»; Πάντως, άμα διερευνάμε κάποια ενδεχόμενα θετικά στοιχεία της, ας ξέρουμε τι ακριβώς θέλουμε να βρούμε.

Τέλος, ασφαλώς, ουδείς σοβαρός διαφώνησε με την (εδώ και πολλά χρόνια συνομολογημένη) ενοχλητική αλήθεια. Η Χούντα έχαιρε καθολικής ανοχής από την βολεμένη/προσκυνημένη «Κοιτάω την πάρτη μου» ελληνική κοινωνία, που χαλαρά έλεγε αστειάκια για τον Παττακό, έβλεπε Άγνωστο Πόλεμο και διάβαζε τα μαθήματά της, όπως ο Μακαριστός.


Διαβάστε ακόμα: Αναζητώντας τα παιδιά της δικτατορίας


Αχ, αυτά τα «what if»…

Μια που λέγαμε τις προάλλες για μόδες* θα μπορούσαμε κάλλιστα να μιλήσουμε και για μόδες επιστημολογικές. Όταν, λοιπόν, δουλειά δεν είχε ο διάολος, έπαιζε με νέες-και-παλιές μοδάτες μεθοδολογικές φόρμες τύπου («what if») «αν η γιαγιά μου είχε ρόδες, θα ήταν λεωφορείο;» ή «null hypothesis».

Άλλως ειπείν, άμα θέλει κανείς να κάνει έρευνα, αντί να πειραματίζεται με μεθοδολογικές φόρμες, πρώτα εντοπίζει τον στόχο του και μετά επιλέγει την μέθοδο. Αλλιώς κάνει μοδάτες γκάφες και μετά προσφεύγει δικαιολογητικά στην ατυχή επίκληση των μεθοδολογικών κλισέ, κάτι που παρέλκει στην περίπτωση ενός υψιπετούς αετού όπως ο Στάθης Καλύβας.

Θα ισχυριστούμε εδώ ότι τέτοιου τύπου «υποθέσεις», λοιπόν, είναι ματαιωμένο αντιεπιστημονικό μεθοδολογικό κλισέ. «Δίχως τον Απρίλιο του ’67 δεν θα είχε υπάρξει ο Ιούλιος του ’74». Μπα; Πόθεν προκύπτει τέτοια βεβαιότητα; Ως απολύτως αντιεπιστημονική και μετά πολλής οιήσεως αφελής (ου μην και αλαζονική) διαπίστωση, αυτή στηρίζεται στην ένοχη μαρξιστική παράδοσή μας και πρέπει να εκλείψει.

Πέρασε τόσες εμπειρίες μετά τον Μαρξ ο Ανθρώπινος Πολιτισμός, ώστε πλέον οφείλει ανεπιστρόφως να κάνει εμετό κάθε ντετερμινιστική βεβαιότητα. Θα λέγαμε πως θεωρούμε την τζαιημς-μποντική «ποτέ μην ξαναπείς ποτέ» πολύ επιστημονικότερη λογική της προηγουμένης.

Γιατί κατακτήθηκε σαφώς/ανεπιστρόφως το υπονοούμενο αέναο παίγνιο μεταξύ τύχης και αναγκαιότητας: οι νομοτέλειες δύσκολα γλιτώνουν από το ροκάνισμα των απίθανων τυχαιοτήτων που αδιαλείπτως εμφανίζονται υπονομευτικά και τις ματαιώνουν. Κάθε στιγμή μπουκώνεται από άπειρες τέτοιες μικροσυγκυρίες, που δυνάμει αλλοιώνουν τη νομοτέλεια κάθε στάτους-κβο… Όθεν, κάθε τέτοια βεβαιότητα τύπου «χωρίς αυτό δεν θα είχε γίνει εκείνο» πρέπει να οδεύει στους κάδους ανακύκλωσης, ίνα-μη-είπωμέν-τι-χείρον (για τα μπάζα).

Γενικότερα, επιστημολογικώς ομιλούντες, αιωνίως και οικουμενικώς, είναι ανά πάσα στιγμή οπουδήποτε πιθανό/αναμενόμενο να εμφανιστεί ένα αιφνίδιο δυναμικό φαινόμενο συντριπτικό/καταθλιπτικό της στατικής στασιμότητας που μακαρίως μελετούσαμε ως ακλόνητη σταθερά.

Φτάνει τόσο που μαρξιστήκαμε και ακόμα θεωρούμε ακλόνητες διάφορες επισφαλείς χαλκευμένες γραμμικές βεβαιότητες. Ας το σκεφτεί αυτό και ο ΣΚ, περιορίζοντας/αποκλείοντας από την φαρέτρα των τεχνικών/ερευνητικών εργαλείων του επισφαλείς μεθόδους τύπου «what if».

Χούντα: όχι διάλειμμα, εμμένουσα παρεκτροπή!

Έχουμε συχνότατα επιχειρηματολογήσει περί του ότι η Χούντα είναι ιδρυτικό στοιχείο της ακολουθίας του Μεταπολιτευτικού Πελατειακού Εθνολαϊκισμού, δηλαδή τόσο του Ποικιλόχρου Ακροδεξιού Φαινομένου όσο και του (ανταποδοτικού) Πελατειακού Ιδιωτικού Παρακράτους. Όχι και «Μικρό Διάλειμμα», λοιπόν, η Χούντα! Μείζων εμμένουσα διαστροφική παρεκτροπή ήταν και παραμένει στο DNA της κοινωνικοπολιτικής ζωής μας!

Μάλιστα, διέφυγε, τόσο του ΣΚ όσο και των κριτών του, κάποιο σημαντικό στοιχείο αυτής της εμμένουσας παρεκτροπής: η διαφθορά**, πάνω στην οποία σέρφαρε η τότε-και-τώρα οικονομική ανάπτυξη. Άλλωστε, μην εθελοτυφλούμε, αυτήν επιδιώκουν τώρα τα μνημόνια να σπάσουν, ως συντηρήτρια του Διεφθαρμένου/Παρεοκρατικού (Crony) Καπιταλισμού! Αυτή η έκτοτε κλιμακούμενη ανομική διαφθορά παρεμποδίζει την δημιουργία Κράτους Δικαίου και ευήμερης/υγιούς Φιλελεύθερης Δημοκρατίας.

Ο Καλύβας ήθελε απλώς να πει «ουδέν κακόν αμιγές καλού», αλλά το έχασε, δεν του βγήκε η περίστασις: ήταν πρωτοφανώς άτσαλη η στιγμή, μην πούμε και ατυχής.

Μόνο-οικονομική-ελευθερία = Crony-Capitalism

Όθεν και το τρίτο (έμμεσο/οιονεί) σφάλμα Καλύβα, συνεπαγωγικά αφορά στην θεωρητική οκνηρία/αδιαφορία απέναντι στο σοβαρό ζήτημα, που κληροδότησε ο Χάγιεκ. «Προτιμώ δικτατορία με φιλελεύθερη-οικονομία, παρά δημοκρατία χωρίς φιλελεύθερη-οικονομία». Δεν το υιοθέτησε ευθέως ο ΣΚ, αλλά εμμέσως το αποδέχεται, όπως και όποιος πιστεύει ότι η Χούντα (και-η-Χιλή-του-Πινοτσέτ-και-σήμερα-η-Κίνα) είχε υγιή οικονομική ανάπτυξη…

Ισχυριζόμαστε συχνά ότι η πολιτική-κοινωνική-οικονομική ελευθερία είναι έννοια ενιαία/αδιάσπαστη***: «οικονομική-ελευθερία-χωρίς-πολιτική-ελευθερία», οδηγεί μοιραία σε ευνοιοκρατική/παρεοκρατική, τελικά διεφθαρμένη ανάπτυξη, που περιορίζει τους όρους δημιουργίας πλούτου/ευημερίας.

Αυτό το θεωρητικό ζήτημα, αμαρτωλό κληροδότημα Χάγιεκ, που αποφεύγουν να ψάξουν σήμερα ακόμα οι φιλελεύθεροι, παραμένει βαρίδι παντού στην εξέλιξη της Φιλελεύθερης Δημοκρατίας. Να-τα-λέμε-κι-αυτά. Ας ακούσουμε σχετικά και τον ΣΚ.


Διαβάστε ακόμα: Λουκάς Παπαδήμος και πολιτικός κρετινισμός


Σοσιαλμηντιακή γιορτή: «Κανιβαλίζουμε Καλύβα»

Γράφτηκε προσφυώς ότι κάποιο ξεκαθάρισμα λογαριασμών από πικραμένους αριστερούς έλαβε χώραν με θύμα τον Καλύβα, γιατί του την είχαν στημένη, αφότου τους ξεφτίλισε τον μύθο της Καλής Αριστεράς στη διάρκεια του Εμφυλίου. Και όμως, κάθε προσεκτικός παρατηρητής αντελήφθη ότι μεγαλύτερη εναντίον του εμπάθεια επέδειξαν συνήθεις μαινάδες του μεταρρυθμιστικού χώρου, παρά πικραμένοι/πονεμένοι Κνίτες. Έχουμε, άλλωστε, ξαναπεριγράψει το εμφύλιο μένος μέσα στις μενουμευρωπαϊκές τάξεις: μεγαλύτερες έχθρες από αυτές των εξυπνόφοβων ομόδοξων γειτόνων δεν έχει.

Έτσι, στο αγαπημένο του σοσιαλμηντιακό παιγνιδάκι «τάχα-μου,-ταχάτζα-μου,-να-σε-γ@μώ,-να-παίζουμε» επιδόθηκε πάλι το καρακατσουλιό της καθ’ ημάς εθνικής συμπεθερίας. Αβέρτα εκκλησιάζουσες drama-queenzz-κουμπάρες, με δυσανεκτική βυζαντινολόγα αμπελοφιλοσοφία, εποικοδομητικώς επιδίδονται σε (εξυπνοφοβική) «κοινωνική κριτική» εμπαθώς κατά κάποιας φανταστικής «(φιλοχουντικής) ατζέντας» Καλύβα. Και τριγύρω χάνονται πλείστοι νηφάλια εισφέροντες ενστάσεις. Χαλαρά, παιδιά.

Ανυπερθέτως γκάφα, όχι όμως και μοιραία

Ήθελε απλώς να πει: «ουδέν κακόν αμιγές καλού», αλλά το έχασε, δεν του βγήκε η περίστασις: ήταν πρωτοφανώς άτσαλη η στιγμή, μην πούμε και ατυχής. Όμως, ο ΣΚ διακρίνεται ανάμεσα σε ελάχιστους αετούς που ψηλά πετούν. Προσεκτικά τα βόλια, δεν μας παίρνει να του κάνουμε κακό, είναι κορυφαίος και πολύτιμος στην Αγορά Ιδεών.

Συχνά αναφερόμαστε σε περιπτώσεις εξυπνοφοβίας που εκδηλώνει η κοινωνία μας. Σε παρόμοιο φαινόμενο αποδώστε και τις εμπαθείς επιθέσεις που δέχεται εσχάτως ο Στάθης Καλύβας, όσο κι αν αρχικά προκάλεσε.

Τόσο το μάλλον απροπαράσκευο κείμενό του, όσο και η ατυχής προσπάθεια απόκρουσης της κριτικής κατόπιν, ανέδιδαν αλαζονεία. Την μάζεψε, έμαθε εκείνος, ας μάθουμε κι εμείς να είμαστε πιο καταλλακτικοί απέναντι σε τέτοιες περιστάσεις. Κανένας δεν περισσεύει.

Και φυσικά, μην ξεχνάμε: όταν οι ελίτ γίνονται αλαζονικές (χαλαρώνοντας ουσιωδώς τα αμυντικά τους ανακλαστικά απέναντι στις υπερβολές τους), τότε ευνοείται ο εθνολαϊκισμός, που αιτιολογημένα αμφισβητεί/υπονομεύει ύπουλα τις ελίτ. Τέλος καλό όλα καλά. Μάθημα για όλους μας το μικρό αμαρτωλό πάθημα του ΣΚ.

***

* Μόδες στυλιστικές: «Μόδα (φονέας του στυλ), αυτή η μάστιγα», αλλά και πολιτικές: «Η Πολιτική ως Μόδα και οι κορρεκτίλες της»

** «Η ατυχής μαύρη προπαγάνδα» και «Εγώ Πολυτεχνείο! Εγώ Πολυτεχνείο!» (πολλά στοιχεία περί χουντικής διαφθοράς και αιτιοκρατικής σχέσης/σύμπηξης/συμπλοκής Εθνολαϊκισμού και Πελατειακότητας, που αναπόδραστα δρομολόγησαν την χρεωκοπία).

*** «Τι θα πει ο τάδε είναι Θατσερικός;» και «Αναπόδραστα υπέρ της οικονομικής ελευθερίας»

Βλέπε περισσότερα περί Χούντας-Ολοκληρωτισμών: «1967/1917-2017 και η Θεωρία της Καλής Βίας».

 

Διαβάστε ακόμα: Στυλ ή γοητευτική διακριτότητα

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top