Σύμφωνο Συμβίωσης και για τη συγκυβέρνηση

Ένας πολιτικά παρα φύσιν γάμος

Με τη διαπραγμάτευση δεν θα βγάλουμε ακόμα άκρη. Η καθημερινότητα είναι γεμάτη καταπληκτικές ιδέες άμεσης κωμικής απόδοσης – όπως το ότι θα πάρουμε λεφτά από την τράπεζα των BRICS – και διάφορες ενδιαφέρουσες, αλλά όχι στοιχειοθετημένες κατασκευές εχθρών της εθνοσωτηρίου κυβέρνησης, όπως ο Πρόεδρος της Τράπεζας της Ελλάδας.

Η συγκυβέρνηση είχε μια πρώτη διαφωνία μέσα στη Βουλή, με τους ΑΝΕΛ να καταψηφίζουν την τροπολογία για την κατασκευή τεμένους, μια ιστορία που τραβάει χρόνια κι έχει καταντήσει πια ο ορισμός της γελοιότητας – εκτός από ασέβεια στα ανθρώπινα δικαιώματα φυσικά.

Εκεί, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε, ως κόμμα, πάντοτε ένα προβάδισμα. Από το μικρό ΣΥΡΙΖΑ του 3-4%, μαθαίναμε την αξία του να παλεύεις για τα δικαιώματα κι ότι αυτές οι διεκδικήσεις είναι σημαντικές ακόμα κι όταν δεν είναι μαζικές, ακόμα κι όταν αφορούν σε λίγους.

Σήμερα που ο ΣΥΡΙΖΑ είναι στην κυβέρνηση, κορυφαία στελέχη του επιδίδονται στον ιστορικό φρονηματισμό των Ελλήνων στη Βουλή, σε παρελάσεις και σε προβολές στις οθόνες του μετρό, υπουργοί του δέχονται λείψανα με τιμές Αρχηγού Κράτους και περιφορά σε νοσοκομεία, ενώ βουλευτής και γιατρός στοχοποιεί με τον αθλιότερο τρόπο τους οροθετικούς συμπολίτες μας, χωρίς καμιά πειθαρχική επίπτωση.

Ούτε λόγος δεν γίνεται για σημαντικά θέματα που υποτίθεται θα ήταν άμεσες προτεραιότητες, όπως, π.χ. ο εκλογικός νόμος, για τον οποίο είθισται να λέμε πως μια νέα κυβέρνηση είναι σκόπιμο να τον αλλάζει από το πρώτο εξάμηνο.

Το τι θα κερδίσει και τι θα χάσει ο ΣΥΡΙΖΑ στην Οικονομία θα το δούμε στα σίγουρα προς το τέλος, όταν έρθει ο λογαριασμός. Το ότι χάνει μέσα στην έδρα του στα δικαιώματα, στην κοινωνική ευαισθησία, στην αυστηρότητα, σε ζητήματα σχέσεων Εκκλησίας και Κράτους είναι, προς το παρόν, βέβαιο και εξαιρετικά ενδιαφέρον.

Η πρόχειρη δικαιολογία της κρίσης και της συντηρητικής κοινωνίας μας, την οποία επικαλούνται όλοι οι πολιτικοί όταν φοβούνται ή βαριούνται να νομοθετήσουν κάτι, εντάσσεται μάλλον στο πλαίσιο του περήφανου εξαιρετισμού μας.

Πριν από μερικές μέρες, η συντηρητικότερη από εμάς Κύπρος, με μια δεξιά κυβέρνηση και στα απόνερα μιας άσχημης κρίσης, νομοθέτησε το σύμφωνο συμβίωσης για όλους τους πολίτες της χωρίς εξαιρέσεις. Εξ όσων γνωρίζουμε, δεν άνοιξε μύτη. Στην Ελλάδα, η επέκταση του συμφώνου συμβίωσης, ώστε να μπορούν να το συνάψουν και ομόφυλα ζευγάρια, θα ήταν, σύμφωνα με τον υπουργό Δικαιοσύνης, μέσα στο πρώτο νομοσχέδιο του υπουργείου του. Δεν το έχουμε δει ακόμα και καμιά εξήγηση δεν ζητήθηκε.

Η κυβέρνηση έχει το εξής χαρτί για μια πλειοψηφία πολιτών: διατηρεί προς το παρόν το ηθικό προβάδισμα του νεοβαπτισθέντα και απολαμβάνει πρωτιά στις δημοσκοπήσεις. Όσο ξοδεύει ενέργεια, δημιουργώντας εντάσεις και διχασμό σε μια διαπραγμάτευση που είναι φανερό πως τη ζορίζει, θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί το πολιτικό της κεφάλαιο, για να ασχοληθεί με ζητήματα για τα οποία το κόμμα πάλευε για πολλά χρόνια και τα οποία θα γίνονταν δεκτά με ευρεία κοινοβουλευτική και κοινωνική συναίνεση (Την τροπολογία για το τζαμί καταψήφισαν μόνον οι ΑΝΕΛ και η Χρυσή Αυγή…)

Θα μπορούσε, χωρίς να ξοδέψει καν μεγάλο μέρος αυτού του κεφαλαίου, αλλά κάνοντας καλή χρήση της επιρροής που έχει αυτήν την περίοδο, να βγει στη Βουλή, στον κόσμο, και να πει με απλά λόγια πως δεν είναι θέμα συμπάθειας ή ευαισθησίας να μπορεί το Κράτος να ρυθμίζει τις σχέσεις και των ομόφυλων με τον ίδιο τρόπο που ρυθμίζει και των ετερόφυλων που το επιθυμούν. Δεν θα δυσκολευτεί κι ιδιαίτερα, αν πιστέψουμε έρευνες που καταγράφουν ότι το 70% των πολιτών το δέχονται.

Αυτός που θα έχει πρόβλημα, βεβαίως, θα είναι ο μικρός κυβερνητικός εταίρος που γουστάρει άγια λείψανα, βρίζει Ευρωπαίους ηγέτες, επειδή είναι γκέι, απειλεί με “εξαγωγή” τζιχαντιστών και δεν επιθυμεί τζαμί στην πρωτεύουσα. Αυτό το κόμμα, σε μια αποστροφή του λόγου του, ο πρωθυπουργός το αποκάλεσε “κεντροδεξιό”.

Ευτυχώς, η “ακροδεξιά” όπως είχε χαρακτηρίσει τη ΝΔ παλιότερα, ψήφισε για το τζαμί. Και από δημόσιες δηλώσεις τους συμπεραίνουμε πως κάποιοι βουλευτές της βλέπουν θετικά και το σύμφωνο και άλλες παρεμβάσεις υπέρ δικαιωμάτων.

Βλέπεις Αλέξη, καμιά φορά οι λέξεις χάνουν το νόημά τους και καμιά φορά χάνονται και τελείως. Τα νοήματα, όμως, υποβόσκουν.

Διαβάστε ακόμα: Γιατί η ιδέα του δημοψηφίσματος είναι μια κουταμάρα.

TAGS :
ΑΝΕΛ ΣΥΖΡΙΖΑ συμβίωσης σύμφωνο

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook