Ο Γιάννης Παλιούρης ανακαλεί τα λόγια του «Γλάρου Ιωνάθαν Λίβινγκστον» στη μνήμη των πεσόντων που μας επιτρέπουν εδώ και 40 χρόνια να απλώνουμε ανέμελοι τις... πετσέτες μας σε κάθε παραλία του Αιγαίου.
Μπορεί η Δύση να τον θεωρεί δικτάτορα όμως οι Ρώσοι ακόμα βλέπουν στο πρόσωπο του έναν σκληροτράχηλο μουζίκο που έδωσε ξανά στη χώρα τους αξιοπρέπεια. Μην ξεχνάμε ότι δεν γνώρισαν ποτέ πραγματική δημοκρατία για να έχουν μέτρο σύγκρισης.
Πότε θα τελειώνουμε με αυτούς τους τύπους που το μόνο που ξέρουν είναι να κουνούν το δάχτυλο και να κάνουν διαδικτυακό bullying σε όσους διαφωνούν μαζί τους, βαπτίζοντας τους «φασίστες»; Γράφει ο Γιάννης Παλιούρης.
Διάφοροι «πανελίστες» της κακιάς ώρας -οι περισσότεροι μάλιστα γυναίκες και gay- εν ονόματι της πολιτικής ορθότητας α λα ελληνικά, κρατάνε «ίσες αποστάσεις» στα περιστατικά βίας επώνυμων ανδρών προς τις γυναίκες τους.
Το γκρέμισμα του γλυπτού στο Φάληρο δεν μάχεται το σατανά, άλλωστε ο δωρητής του έργου έχει τιμηθεί από το Πατριαρχείο (!). Πρόκειται απλώς για μια ακόμα έκφανση της περιφρόνησης στο δημόσιο χώρο, που εν ελλάδι ο καθένας βανδαλίζει όπως του καπνίσει.
Από τις μούτζες των Αγανακτισμένων στο Σύνταγμα, έχουμε φτάσει στους «πσόφους» στα social media και τα μπινελίκια από «ιντελεκτουέλ» πολιτικούς. Μια κατάσταση από την οποία δεν θα γλιτώσουμε άμεσα. Γράφει ο Γιάννης Παλιούρης.
Εξήντα χρόνια αδιαφορίας μας έφεραν αντιμέτωπους με το αναπόφευκτο: την ήττα. Το μόνο που μένει να κάνουμε στην υπόθεση του «Μακεδονικού» είναι να σώσουμε, οτιδήποτε, αν σώζεται.
Tο σκάνδαλο Harvey Weinstein έσπασε το απόστημα της σιωπής γύρω από τη σεξουαλική παρενόχληση των γυναικών. Ταυτόχρονα, όμως, έδωσε βήμα στον κάθε πικραμένο να πει την μπαρούφα του γελοιοποιώντας ένα σοβαρό πρόβλημα.
Η αλλαγή του χρόνου στο Κέντρο Πολιτισμού Σταύρος Νιάρχος με έκανε να συνειδητοποιήσω για μια ακόμη φορά την αξία του Δημόσιου Χώρου αλλά και τις ευθύνες όσων μας έχουν φυλακίσει στα σπίτια μας. Γράφει ο Γιάννης Παλιούρης.
Η ιστορία της έκδοσης ή μη και της παροχής ασύλου στους 8 Τούρκους αξιωματικούς που έχουν βρει καταφύγιο στην Ελλάδα δεν είναι απλά ζήτημα ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αποτελεί ζήτημα εθνικής ανεξαρτησίας.
«Εάν ως σκηνοθέτης ήθελα να προοδεύσω, έπρεπε να εγκαταλείψω την πατρίδα μου», παραδέχθηκε o Γιώργος Λάνθιμος μιλώντας στη Die Welt, ανοίγοντας και πάλι το επίπονο ζήτημα της φυγής ικανών νέων ανθρώπων στο εξωτερικό. Όμως πόσο στ΄ αλήθεια ζημιώνεται η Ελλάδα από αυτή την πραγματικότητα;
Βάζοντας στο μάτι το Beat (πρώην Taxibeat), ο υπουργός μεταφορών Χρήστος Σπίρτζης μας θύμισε έναν άλλο τιτάνα του νεο-οθωμανικού μας κράτους, τον Δημήτρη Μαρούδα. Ο οποίος, στη δεκαετία του '80, θέλησε να διατηρήσει -με κάθε μέσο- το κρατικό μονοπώλιο στα ηλεκτρονικά ΜΜΕ, ενάντια στην πρόοδο της τεχνολογίας και στην κοινή λογική.
Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε την ιστοσελίδα, συμφωνείτε με τη χρήση των cookies. περισσότερα
The cookie settings on this website are set to "allow cookies" to give you the best browsing experience possible. If you continue to use this website without changing your cookie settings or you click "Accept" below then you are consenting to this.
