Είκοσι τρία χρόνια αξιωματικός. Έξι χρόνια αιχμάλωτος πολέμου. Τριάντα οκτώ χρόνια πολιτικός. Ογδόντα ένα χρόνια Αμερικανός πατριώτης. Μακάρι να υπήρχαν περισσότεροι Έλληνες πολιτικοί με τη σπονδυλική στήλη αυτού του Ρεπουμπλικανού της παλιάς σχολής, που απεχθάνονταν τον Τράμπ.
Ο υπουργικός βίος του «στρατηγού» , από το μεγαλοφυές password 123456 στον υπολογιστή του ως την παλαιοκομματικού τύπου παραίτηση του έντεκα ημέρες μετά την εθνική τραγωδία, χωρίς καμία ουσιαστική ανάληψη ευθύνης.
Τις τελευταίες ημέρες και με αφορμή την ανείπωτη τραγωδία με τους -άγνωστο ακόμα πόσους νεκρούς στο Μάτι- η χώρα εμφανίζεται πρακτικά ακέφαλη. Στο πρώτο έκτακτο γεγονός χωρίς επικοινωνιακή διέξοδο, ο Πρωθυπουργός της χώρας κρύβεται σαν μικρό παιδί. Γράφει ο Γιάννης Παλιούρης.
Το ποταπό «κατσάδιασμα» του Καμμένου στα θύματα της τραγωδίας και τα «δεν είμαι εγώ υπεύθυνος» κατά την επίσκεψή του στα καμένα της Ανατολικής Αττικής ήταν κάτι που δεν είχε φανταστεί ούτε ο πιο διεστραμμένος οπαδός του.
Όχι δεν ήταν οι φλόγες που σκότωσαν 81 (;) ανθρώπους. Αυτές τους έκαψαν. Ο θάνατος τους είχε προετοιμαστεί πολλά χρόνια πριν. Πριν καν γεννηθούν τα παιδιά που κάηκαν στην αγκαλιά της μάνας τους. Και θα συνεχίζεται με παιδιά που ακόμα δεν έχουν γεννηθεί, όσο ως κοινωνία προτιμάμε να ρίχνουμε στάχτη στα μάτια μας.
Τα περισσότερα ελληνικά «δημοσιογραφικά» websites έδωσαν για μια ακόμα φορά ρεσιτάλ προχειρότητας και ανευθυνότητας σε ένα ευαίσθητο θέμα. Μια παθογένεια που ανάγεται στην εποχή του αλήστου μνήμης «Τρωκτικού», γράφει ο Γιάννης Πλαιούρης.
Ο διεθνής Έλληνας επιστήμονας Σταμάτης Κριμιζής που έστειλε την πρώτη διαστημοσυσκευή πέρα από τα όρια του Ηλιακού Συστήματος αλλά προσέκρουσε στην αναξιοκρατία του δημοσίου, μίλησε στο Andro και στον Γιάννη Παλιούρη, λίγο μετά την επεισοδιακή του αποχώρηση από τον Ελληνικό Διαστημικό Οργανισμό (ΕΛΔΟ).
Άλλοι στέλνουν τον εκδότη της Αυριανής στην κόλαση, και αρκετοί -δυστυχώς και πολιτικά στελέχη πρώτης γραμμής- τον λιβανίζουν ανερυθρίαστα. Ήταν ένα τέρας ο Γιώργος Κουρής που πέθανε πριν λίγες ημέρες; Δεν είναι ανάγκη να είσαι τέρας για να κάνεις αληθινά τερατώδη πράγματα, γράφει ο Γιάννης Παλιούρης.
Η Ελλάδα χρειάζεται μια κρίσιμη... δράκα πολιτικών που θα αυτοθυσιαστούν συνειδητά. Ο Γιάννης Παλιούρης ανατρέχει σε ένα άγνωστο κεφάλαιο της ελληνικής πολιτικής ζωής (μετά από μια άλλη περίοδο διεθνούς οικονομικού ελέγχου της χώρας) και κάνει παραλληλισμούς με το σήμερα.
Η συζήτηση για την αναδοχή παιδιών από ομοφυλόφιλους γονείς πρέπει να διεξαχθεί με σοβαρότητα, αλλά όχι να μας παρασύρει στην «τεκνοθεσία για όλους» ως μια ακόμα χαριτωμένη επιλογή της σύγχρονης ζωής. Η απόκτηση ενός παιδιού δεν είναι πρωτίστως δικαίωμα αλλά ευθύνη, υποστηρίζει ο Γιάννης Παλιούρης.
Ο Γιάννης Παλιούρης ανακαλεί τα λόγια του «Γλάρου Ιωνάθαν Λίβινγκστον» στη μνήμη των πεσόντων που μας επιτρέπουν εδώ και 40 χρόνια να απλώνουμε ανέμελοι τις... πετσέτες μας σε κάθε παραλία του Αιγαίου.
Μπορεί η Δύση να τον θεωρεί δικτάτορα όμως οι Ρώσοι ακόμα βλέπουν στο πρόσωπο του έναν σκληροτράχηλο μουζίκο που έδωσε ξανά στη χώρα τους αξιοπρέπεια. Μην ξεχνάμε ότι δεν γνώρισαν ποτέ πραγματική δημοκρατία για να έχουν μέτρο σύγκρισης.
Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε την ιστοσελίδα, συμφωνείτε με τη χρήση των cookies. περισσότερα
The cookie settings on this website are set to "allow cookies" to give you the best browsing experience possible. If you continue to use this website without changing your cookie settings or you click "Accept" below then you are consenting to this.
