Την επόμενη φορά που οι Αθηναίοι θα ρίξουμε το φακελάκι στην κάλπη καλό θα ήταν να σκεφτούμε ότι ο μόνος Δήμαρχος που θα νοιαστεί για τον βουλωμένο υπόνομο είναι αυτός που θα τον παίρνει η μπόχα από το ανοιχτό του παράθυρο. Και αυτός μπορεί να είναι μόνο γείτονάς μας.
Οι ταραχές που σημειώνονται στο Παρίσι είναι πιθανότατα οι χειρότερες που έχουν ξεσπάσει από το 1968. Φανερώνουν όμως και τη βαθιά άγνοια του μέσου Ευρωπαίου για τις πραγματικές αιτίες που έχουν οδηγήσει στην υποβάθμιση του επίπεδου διαβίωσής του.
Τον Ζακ Κωστόπουλο δεν τον σκότωσε μια κοινωνική ομάδα. Τον σκότωσαν συγκεκριμένοι άνθρωποι οι οποίοι θα πρέπει να λογοδοτήσουν στη Δικαιοσύνη. Και αν θέλουμε να το πάμε ένα βήμα παρακάτω, όχι, δεν τον σκότωσαν οι «νοικοκυραίοι» αλλά αντίθετα η απουσία τους, υποστηρίζει ο Γιάννης Παλιούρης.
Η πεποίθηση ότι η Δικαιοσύνη παράγει Δίκαιο για όλους αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο πάνω στον οποίο έχουν οικοδομηθεί οι Δυτικές κοινωνίες. Πρόκειται για τη βασικότερη παραδοχή του κοινωνικού συμβολαίου των κοινωνιών μας και σε περίπτωση που ο λίθος αυτός παρουσιάζει ρηγματώσεις, ολόκληρο το οικοδόμημα τίθεται εν κινδύνω.
Σε μια στοιχειωδώς λειτουργούσα οικονομία αλλά και σε μια στοιχειωδώς δίκαιη κοινωνία οι νέοι παράγουν πλούτο για να συντηρούν τους γονείς τους. Εδώ έχουμε επιλέξει το ακριβώς αντίστροφο: τον επαγγελματικό και οικονομικό ευνουχισμό δύο ολόκληρων γενεών για να μπορεί ο παππούς να τους δώσει χαρτζιλίκι τα Χριστούγεννα.
Το κανάλι που έγινε συνώνυμο της ιδιωτικής τηλεόρασης ρίχνει οριστικά «μαύρο». Γιατί, όμως, αν και διαμόρφωσε ακόμα και μέρος της ελληνικής κουλτούρας και αισθητικής των τελευταίων 30 ετών, σχεδόν όλοι έχουν να πουν έναν κακό λόγο για το «Μεγάλο Κανάλι»;
Είκοσι τρία χρόνια αξιωματικός. Έξι χρόνια αιχμάλωτος πολέμου. Τριάντα οκτώ χρόνια πολιτικός. Ογδόντα ένα χρόνια Αμερικανός πατριώτης. Μακάρι να υπήρχαν περισσότεροι Έλληνες πολιτικοί με τη σπονδυλική στήλη αυτού του Ρεπουμπλικανού της παλιάς σχολής, που απεχθάνονταν τον Τράμπ.
Ο υπουργικός βίος του «στρατηγού» , από το μεγαλοφυές password 123456 στον υπολογιστή του ως την παλαιοκομματικού τύπου παραίτηση του έντεκα ημέρες μετά την εθνική τραγωδία, χωρίς καμία ουσιαστική ανάληψη ευθύνης.
Τις τελευταίες ημέρες και με αφορμή την ανείπωτη τραγωδία με τους -άγνωστο ακόμα πόσους νεκρούς στο Μάτι- η χώρα εμφανίζεται πρακτικά ακέφαλη. Στο πρώτο έκτακτο γεγονός χωρίς επικοινωνιακή διέξοδο, ο Πρωθυπουργός της χώρας κρύβεται σαν μικρό παιδί. Γράφει ο Γιάννης Παλιούρης.
Το ποταπό «κατσάδιασμα» του Καμμένου στα θύματα της τραγωδίας και τα «δεν είμαι εγώ υπεύθυνος» κατά την επίσκεψή του στα καμένα της Ανατολικής Αττικής ήταν κάτι που δεν είχε φανταστεί ούτε ο πιο διεστραμμένος οπαδός του.
Όχι δεν ήταν οι φλόγες που σκότωσαν 81 (;) ανθρώπους. Αυτές τους έκαψαν. Ο θάνατος τους είχε προετοιμαστεί πολλά χρόνια πριν. Πριν καν γεννηθούν τα παιδιά που κάηκαν στην αγκαλιά της μάνας τους. Και θα συνεχίζεται με παιδιά που ακόμα δεν έχουν γεννηθεί, όσο ως κοινωνία προτιμάμε να ρίχνουμε στάχτη στα μάτια μας.
Τα περισσότερα ελληνικά «δημοσιογραφικά» websites έδωσαν για μια ακόμα φορά ρεσιτάλ προχειρότητας και ανευθυνότητας σε ένα ευαίσθητο θέμα. Μια παθογένεια που ανάγεται στην εποχή του αλήστου μνήμης «Τρωκτικού», γράφει ο Γιάννης Πλαιούρης.
Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε την ιστοσελίδα, συμφωνείτε με τη χρήση των cookies. περισσότερα
The cookie settings on this website are set to "allow cookies" to give you the best browsing experience possible. If you continue to use this website without changing your cookie settings or you click "Accept" below then you are consenting to this.
